Witajcie w drugim sezonie podcastu BlackHatUltra. 

Ola: I naprawdę zaczęłam się bać, bo faktycznie zegarek mi trochę wariował, jakby te czerwone punkciki, gdzie jest oznaczony szlak też, które jakby pomagały trochę w nawigacji były zasypane śniegiem. Trochę przyspieszyłam i zobaczyłam Chinkę. Wtedy się ucieszyłam bardzo, że ona tam jest i zobaczyłam jeszcze 2 zagubionych biegaczy. Także w czwórkę staliśmy przez jakiś czas i nie wiedzieliśmy tak naprawdę, w którą stronę się ruszyć, bo szlak nam pokazywał totalnie w jakiś lodowiec. To trzeba przeżyć, ale generalnie piękny był ten teren. Nie był się człowiek nim wstanie ze stresu nacieszyć do końca.

​

Sebastian: Intra nie ma zielonego pojęcia, jak to wygląda tutaj. Itra bazuje na jakimś algorytmie, który przyznaje punkty, a sam widziałeś, jak wygląda tutaj bieg i ten algorytm się nie sprawdza. Nawigując, mając pogodę jaka jest, mając góry, jakie są, szlaki, które tak jak Ty teraz dałeś posta na Facebooku i ludzie zaczęli porównywać to do jakiejś biegów. Ty sprawdzasz te biegi. Mówią: O jejku! Jakie to straszne i poza szlakiem tam jest autostrada patrząc z perspektywy norweskiej, więc nie. Te szlaki są inne. To jest brutal. To są brutalne szlaki. 

​

BHU: To była Aleksandra Narkowicz i Sebastian Mamaj, a ja jestem Black Hat i witam Was w podcaście BlackHatUltra. Witam Was moi drodzy po dłuższej przerwie. Dziękuję wszystkim patronom, którzy ciągle ze mną są pomimo przerwy w nadawaniu. Jesteście wielcy i bardzo czuję Wasze wsparcie. Sezon drugi dedykuję Wam, patronom podcastu BlackHatUltra i gorąco namawiam Was do ściągnięcia aplikacji patronite audio, bo już niedługo tylko tam będą się ukazywać pełne odcinki podcastu. A teraz powróćmy do naszych dzisiejszych gości. Dzięki Sebastianowi i Oli przeżyłem jeden z najpiękniejszych i najintensywniejszych tygodni w życiu. I nie przesadzam. Sebastian jest ambasadorem norweskiego Salomona i zaprosił mnie, abym wpadł do Norwegii i przewiózł Wam opowieść o 100 kilometrowym biegu w Strandzie. Koncepcje, jak opowiedzieć o tym biegu były różne. Jedno z nich było to, abym dołączył do ekipy filmującej i fotografującej bieg, i zrealizował reportaż z kilku punktów na trasie, śledząc czołówkę. Ja jednak zdecydowanie wolę wejść z kamerą w sam środek akcji i zdecydowałem się pobiec ten ultra trudny bieg, który dla mnie z bieganiem nie miałem nic wspólnego. To była bardziej górska wyrypa w bardzo ciężkim terenie, jakiego nie zaznałem ani w Polsce, ani w Alpach, ani w Japonii. 

Ten tydzień zaczął się w małej miejscowości pod Westerns w przepięknie położonym domu Oli i Sebastiana. Uroda tego miejsca i okolicznych gór rodziło w mojej głowie jedno pytanie, dlaczego tak rzadko bywam w Norwegii? Przecież to tak blisko. Mówię o Westerns, ale już widoki z pociągu relacji Oslo Andaras powaliły mnie na kolana, zwłaszcza, gdy przejeżdżałem pod słynną ścianą trolli. Potem pojechaliśmy z Sebastianem do Strandy. Piękna droga autobusem i promem nie pozwalałabym odkleił się od okna. Niektórzy Norwegowie uważają góry w okolicy Strandy za jedne z najpiękniejszych w Norwegii, a te góry są dzikie i rozciągają się po horyzont, a prawo norweskie mówi, że namiotem można rozbić się 200 metrów od każdego domostwa, więc możecie sobie wyobrazić, jaki to jest obłędny plac zabaw dla ludzi kochających góry. Niestety pogoda tego lata nie pozwalała nam w pełni się nimi nacieszyć, ale wrażenia z biegu są mocne i długo ze mną zostaną. 

Z Olą i Sebastianem rozmawiam o tym, jak rozpoczęła się ich przygoda w tym kraju? Jak wyglądał proces aklimatyzacji? I oczywiście rozmawiamy o bieganiu. Ola, która od niedawna biega ultra odnosi na tym polu niezwykłe sukcesy. Ma za sobą kilka ciężkich lat na dalekiej północy, więc trenowała w ciężkim terenie i przy niesprzyjającej aurze. Sebastian z kolei jest biegającym wideo grawerem, który postanowił oderwać się od świata mody na rzecz outdooru, a jego pracę foto video szybko znalazły tu poklask i w ten sposób związał się z norweskim Salomonem na stałe. Ma też okazję fotografować i kręcić kozicę w ludzkiej postaci o imieniu Kilian. Sebastian jako biegacz woli ścigać się na krótkich dystansach, na których błyszczy, gdy zaczyna się zbieg. Podczas naszej wizyty w Strandzie wystartował na biegu na 12 km, a na zbiegu wyprzedził aż 8 osób, by na mecie zameldować się jako 6 zawodnik. Zapraszam Was na spotkanie z tą niezwykłą parą, która na co dzień przesiaduje na tarasie w specjalnych okularach, aby to piękno, które roztacza się dookoła przypadkiem, nie uszkodziło im wzroku. Posłuchajcie. 

Witajcie moi drodzy. Cześć Sebastian, Ola. 

Ola: Super. Siema. 

​

BHU: Cześć. Słuchajcie, przede wszystkim dziękuję Wam za zaproszenie tutaj do Waszego wspaniałego gniazdka w Norwegii. Bardzo dziękuję Sebastian, że się do mnie odezwałeś i wyłuskałeś mnie z otchłani internetu, i uznałeś, że fajnie będzie mnie zaprosić na bieg, na Strandę. Mam nadzieję, że uda mi się troszeczkę wypromować ten bieg u nas w Polsce, a jest co promować, bo to wspaniała impreza. Powiedzcie. Znaczy ja wiem, że wielu Polaków mieszka w Norwegii, ale chciałem usłyszeć troszeczkę Waszą historię, jak się tutaj dostaliście? I Ola chyba była pierwsza, czy przynajmniej pierwsza siedzi dłużej.

Ola: Tak, tak.

BHU: To opowiedz troszeczkę Ola, jak to się wydarzyło, że przyjechałaś do Norwegii? 

Ola: Zakończyłam studia. Później zakończyłem staż i postanowiłam wyjechać do Norwegii w poszukiwaniu spokoju. 

BHU: Medycynę kończyłaś?

Ola: Tak, skończyłam medycynę. Uznałam, że Norwegia jest dobrym kierunkiem, żeby właśnie spróbować czegoś nowego, pochodzić po górach. Szukałam jakiegoś takiego może bardziej szacunku, jakiegoś spokojnego miejsca pracy i to, jakby się sprawdziło.

​

BHU: I czemu Norwegia? Czytałaś? Słyszałaś? Miałaś tutaj kogoś, kto Ci opowiedział, czy taki intuicyjny? 

Ola: Nie, generalnie czytałam dużo o fiordach i uznałam, że to jest piękny kraj. Generalnie bardzo kocham naturę i to też nie jest jakaś tam całkiem daleko odległość od Polski, więc myślę, że dlatego wielu Polaków pewnie wybiera też ten kierunek.

​

BHU: Właśnie. A, w którym roku tu przyjechałaś?

Ola: Coś około 10 lat temu.

​

BHU: To się wtopiłaś już tutaj w to życie norweskie.

Ola: Tak, wtopiłam się.

​

BHU: Fajnie, a jak z Tobą było Sebastian opowiedz.

Sebastian: Wiesz co ja tak naprawdę mieszkałem w wielu państwach, więc zawsze byłem fanem dużych miast, więc dla mnie Norwegia to musiałem dojrzeć do jakby kierunku natura, bo jako dziecko chodziłem po górach. Potem to przerwałem. Następnie jakby kariera fotografa komercyjnego, trochę modowego, więc jakby Niemcy, Nowy Jork, Wielka Brytania. Potem powrót do Polski na jakiś czas i wtedy wkręciłem się tak naprawdę w pierwsze biegi górskie. Znaczy właściwie w jedyny bieg górski, który zrobiłem w Polsce to był 3 razy Śnieżka.

​

BHU: W którym roku?

Sebastian: Ojejku! Może 15, może 16, pierwsza edycja, więc pierwszą edycję albo 2 edycję, bo pamiętam, że oglądałem filmiki ze Śnieżki i pomyślałem: A to sobie pobiegnę. Na Moczydle trenowałem pod Śnieżkę, góra-dół, góra-dół, ale w pewnym momencie też czułem, że chcę coś zmienić i wyjechałem do Norwegii. Jakby (ns.08:37) bez planu, bez niczego, ale wiedziałem, że chcę jakby być gdzieś, gdzie są góry, gdzie jest natura, ale Oslo na tamten moment wydawało się optymalnym miejscem, bo jakby masz może nie najwyższe góry, ale masz cywilizację. Łatwo jest się zahaczyć i znaleźć pierwszą pracę i tak to wyszło. To nie było jakoś super planowane. Nie było jakiejś w tym historii o Norwegii czy ludzie po prostu szukają miejsca, gdzie mogę mówić po angielsku i gdzie mogę znaleźć potencjalnie szybko pracę, żeby się zahaczyć o cokolwiek, a potem rozwijać się w tym danym kraju. Znaczy, ja też nie wiedziałam, ile tu zostanę. Jako że dużo tak jak mówiłem, dużo podróżowałem to było może będę rok, może dwa, a może dłużej. 

​

BHU: Ola mówiła, że szukała spokoju w Norwegii, a Ty czego szukałeś?

Sebastian: Na tamten moment czułem się trochę wypalony i też szukałem spokoju.

​

BHU: I też zamierzałeś przejść z tej branży modowej do outodoorwej? Wtedy miałaś taki pomysł?

Sebastian: Nie. To w ogóle jest zbieg okoliczności totalny, że ja wejdę w branżę outdoorową. 5 lat temu bym nie powiedział, że będę tu, gdzie jestem.

​

BHU: OK, a ze sportem miałeś coś wcześniej? 

Sebastian: Tak, tak. Ja biegałem i wiedziałem, że chcę biegać biegi górskie. Jakby to bardziej mnie nakręcało na tą Norwegię niż sama fotografia czy cokolwiek tego typu, więc tak biegałem.

​

BHU: Super, a ty Ola miałaś doświadczenia ze sportem wcześniej?

Ola: Ze sportem? Tak zawsze coś tam biegałam. Pod koniec podstawówki, w liceum sobie trenowałam biegi 3 km i 5 km. Później sobie tak hobbistycznie biegałam na studiach dla przyjemności, żeby przewietrzyć głowę. 

​

BHU: OK.

Ola: Co jakiś tam rok sobie hobbistycznie startowałem w jakimś tam maratonie, głównie w Oslo, bo już mieszkałam jakby Norwegii. Także na tym to polegało i pewnego dnia też zaczęłam dużo chodzić po górach, bo nie miałam takiej możliwości, bo oczywiście wychowałam się w Sopocie, więc to nie było to takie dostępne, więc tutaj praktycznie cały czas wolne chwile spędzałam w górach i pewnego dnia zobaczyłam jakiś bieg przypadkowo. Ludzie biegnący po górach i stwierdziłam, że: O wow, jak fajnie. Ja w sumie lubię biegać, może kiedyś spróbuję czegoś takiego. Trochę czasu minęło i zaczęłam sobie powoli coś tam startować. 

​

BHU: A na tą trójkę, piątkę i maraton Ty przygotowywałaś się jakoś specjalnie? Miałaś jakieś plany, czy to wszystko było tak dla fanu?

Ola: Nie. Jak byłam młoda to sobie tam biegałam w klubie lekkoatletycznym. Zaczęłam sobie maratony biegać i niekoniecznie, jakby się do nich przygotowywałam, to faktycznie jest prawda. Po prostu sobie tam biegałam hobbistycznie i postanowiłam, że już sobie wystartuję w maratonie. Może tam do 3 maratonu troszeczkę się przygotowałam, coś tam patrzyłam, jakieś plany w internecie jakieś takie przypadkowe i po prostu starałam się jakoś przygotować, żeby jakoś przebiec ten maraton, ale wszystkie maratony były przebiegnięte bez zegarka, bez niczego. 

​

BHU: Pamiętasz, jakie miałeś czasy?

Ola: Pamiętam, tak. Mój rekord to jest 3-3:10. 

BHU: Ładnie. 

Ola: Także tak. Nie było jakiejś napinki, to wszystko dla zabawy. Generalnie też biegam tylko dla zabawy.

​

BHU: To były maratony w Oslo wszystkie, tak?

Ola: Większość tak. W Oslo kiedyś tam pobiegłam dawno temu w Gdańsku Przewyższenia nie wiem, czy mają, może mają 200 metrów. Jest tam taka górka, którą 2 razy się przebiega, ale nie wiem, czy to ma jeszcze jaki.

​

Sebastian: To nie jest jakiś szybki maraton. 

​

BHU: Nie, to ma znaczenie oczywiście duże. Wiesz, w Warszawie się jest taka górka, w sensie taka przebiegasz nad torami i trenerzy już potrafią mówić: Uważajcie na tym podbiegu, bo tam można sobie krzywdę zrobić. Także 200 metrów to jest dużo, jak na maraton. Opowiedzcie teraz jak Wasze drogi się mniej więcej spotkały, kiedy to było i przy jakiej okazji?

Ola: 2 lata temu na tinderze.

​

BHU: Naprawdę? Ale czad, ale super.

Sebastian: Nie mamy pojęcia jakim cudem.

Ola: Byłam w weekend chyba w Oslo i jakoś mi chyba zostało, bo sobie coś tam przeglądałam, i jak wróciłam na północ Norwegii to mi się wyświetlił Sebastian z pieskiem, i że biega. Spytałam się go czy biega ultra i tak właściwie się zaczęło.

​

BHU: Kurczę, ale fajne, czyli ultra Was połączyło tak naprawdę.

Sebastian: Dokładnie. 

​

BHU: Ultra tinder i psy. 

Ola: I psy, oczywiście. 

​

BHU: Lara jest z nami. Śnieżka poszła na spacer, bo trochę szczeka. Z koleżanką Gummisa. Dziękujemy bardzo.

Sebastian: Tak, Gumiś jest bardzo istotną personą. Podróżuje z nami czasem.

​

BHU: Bardzo miła dziewczyna. Pozdrawiamy Karoliną serdecznie. Dobrze. Poznajecie się. Ty wtedy mieszkasz na północy Norwegii, prawda?

Ola: Tak, tak, ale już bardziej w kierunku. 

​

BHU: W okolicy Tromso to było? 

Ola: Tak, 2 godziny od Tromso, ale już jak go poznawałam to już praktycznie zmieniałam pracę. 3 lata siedząc na Północy, jednak ciemne miesiące nie służyły plus, bardzo, bardzo długie zimy. Przed przeprowadzką moja ostatnia zima trwała 8 miesięcy, gdzie praktycznie codziennie tylko śnieżyce były i cały czas wiało. To są jednak ciężkie warunki i jak się z niecierpliwością oczekuje tego powrotu słońca w styczniu i ono się nie pokazuje to.

​

BHU: Jest ciężko. 

Ola: Tak. To był rekordowy rok. Bardzo dużo osób się wtedy wyprowadziło z tego miejsca i z mojej przychodni aż chyba 5 lekarzy zrezygnowało z pracy. 

​

BHU: Niesamowite. A w ogóle jak przyjechałaś, jak odnalazłaś się wśród Norwegów? Jak to wyglądało, bo film nie wiem za dużo o Norwegii, ale wydaje się, że.

Ola: Wiesz przyjechałam sama. Oni generalnie bardzo są wszyscy mili w pracy. Przyjechałam praktycznie z jedną walizką. Nic nie miałam. Nie miałam nawet oszczędności tak naprawdę na miesiąc mieszkania, jak się okazało. Myślałam, że mam dużo jakiś oszczędności, ale co się okazało być niczym, więc w pracy tak się spojrzeli na mnie z lekkim przejęciem i powiedzieli: Nie. To Ty sobie tam pracuj. To znaczy mieszkaj sobie tutaj za darmo tam przez jakiś czas. Tak i ja mówię, żeby później po prostu od pensji odpisywali. Także początki były dosyć ciekawe, ale bardzo miło mnie przyjęli. Jestem też taką osobą, bardziej taką, że sama sobie radzę i że lubię spędzać sama czas. Po prostu wolnych chwilach byłam po prostu zachwycona tym, że mam góry pod nosem. Po prostu brałam plecak, często namiot i sobie gdzieś tam ruszałam. Także jakby ja się odnalazłam.

​

BHU: I też to chyba nie jest taka nacja, tak jak rozmawialiśmy wcześniej, która by się narzucała jakoś, prawda? Oni też nie za bardzo szukają kontaktów.

Ola: Absolutnie nie. 

​

BHU: Ale z 2 strony są otwarci na nowo przybyłych. 

Ola: Tak.

​

BHU: Akceptują jakby.

Ola: Akceptują, są mili, ale ciężko jest sobie znaleźć jakaś tam.

​

BHU: Nawiązać głębsze relacje.

Ola: Nawiązać głębsze relacje jest dosyć ciężko. To jest fakt. Trzeba należeć do jakiejś grupy. W tym wypadku to na pewno pomaga być częścią tej społeczności, jakby co biega.

​

BHU: A w Twoim przypadku Sebastian jak było z adaptacją do mieszkania tutaj wśród Norwegów?

Sebastian: Wiesz co przez to, że ja się już adoptowałem w wielu państwach, więc jakby nie czułem jakiejś takiej bariery, że czy jest trudno, czy jest łatwo, bo zawsze jakoś sobie z tym radziłem, ale tak, jak patrzę z perspektywy, to nie miałem z tym większych problemów, żeby powiedzieć, że takie większe przyjaźnie, to dopiero się zaczęły kiedy wszedłem w środowisko biegowe, to wtedy można powiedzieć, że poznałem więcej osób. Poznałem osoby, które bardziej jakby (ns.17:26) moje zainteresowania. 

​

BHU: Współdzieliły.

Sebastian: Tak. Nadal mam kontakt na przykład z osobami, które znam od pierwszego roku w Norwegii. Jakby, jeżeli jestem w Oslo, to się spotykamy, ale tak większe przyjaźnie powiedzmy, że to się zaczynało około 2 lat temu, 2-3 lata temu.

​

BHU: To wszystko było w środowisko biegowym?

Sebastian: Głównie środowisko biegowe. Znaczy można powiedzieć, że ja w tym momencie nie mam aż tak. Znaczy w ogóle nie mam znajomych już spoza środowisk outdoorowych w Norwegii, nie licząc jakby pojedynczych jednostek.

​

BHU: A to się zaczęło przy okazji tego, że biegałeś czy tego, że robiłaś zdjęcia?

Sebastian: Wiesz co można najłatwiej będzie zacząć od tego, jak cała historia ze zdjęciami się zaczęła, bo to jest dość skomplikowane, żeby połączyć wszystkie kropki, więc jako pierwszą pracę w ogóle w Norwegii to oprócz tego, że udawało mi się znaleźć jakieś rzeczy fotograficzne to pracowałem nad czymś Ala Uber Eats polskim czy nie wiem co jeszcze jest w Polsce, żeby jakby funkcjonować. Jakby w głowie miałem: OK, mam 2 trening, bo bądź co bądź ostro płaskie nie jest i jakby finansowo było to na tyle ok, że można było wynająć pokój, żeby utrzymać psa i tak dalej. Idealne na start i też w pewnym momencie o tym okresie wchodziłem w środowisko ludzi, którzy jeżdżą na rowerach szosowych, więc jakby trochę się wkręciłem w to. Ze z znajomym właśnie Norwegiem pojechaliśmy do Warszawy pojeździć na rowerach i przypadek chciał, że złamałem obojczyk. Na tamten moment przygotowywałem się do 2 startu w Tromso Sunset i niestety wiedziałem już, że Tromso Sunset przepadło, bo jednak bez treningu tam się nie da pobiec. Może da się, ale to nie było już o tyle sensowne, bo chwilę po złamanym obojczyku dopiero co się zrósł, więc napisałem do organizatorów, czy mogę po prostu zrobić zdjęcia. Oni się zgodzili, zrobiłem wtedy vertical najpierw, a potem stałem na (ns.20:11) i wykonałem jedno zdjęcie, które zostało potem sprzedane (ns.20:17) plus, jakby zacząłem poznawać pierwszą elitę biegaczy jakby. Wtedy jakby zaświtało, że jeszcze, że kurde. Nie dość, że zrobiłem zdjęcie. Sprzedałem licencję, sprzedałem zdjęcia biegaczom i były takie kurde, to może być nawet zawód. Znaczy w ogóle mega to mi się spodobało to co można zrobić w górach i jakby zacząłem też myśleć o filmie na tamten moment, więc miałem znajomych, którzy założyli firmę, która sprzedawała latarki ledlenser w Polsce. Zapytałem, czy mogą mi wysłać parę latarek i chciałbym zrobić jakiś tam film reklamowy. Zrobiłem to w (ns.21:03) park i to był taki pierwszy początek z filmem, który tak kurde jest to fajne, ale widzę, że jeszcze coś mi brakuje, ale już jakby była pierwsza myśl wiem, gdzie idę. Jakby wiem, gdzie idę. Zaczyna mi się to podobać. Na tamten okres też już chyba byłem ambasadorem Salomona Norweskiego. Tak mi się wydaje, że to już był właśnie taki pierwszy rok, kiedy zacząłem z nimi współpracować i rok później poprosili mnie, czy mogę zrobić jakieś zdjęcie na jednym z biegów. To zrobiłem i dostałem maila, to już był okres covidowy, więc jakby cały mój plan jakby z fotografią i ze wszystkim trochę poszedł w cholerę, ale już wiedziałem, że to jest kierunek. Więc jakby miałem tą myśl, muszę to robić, muszę zrobić wszystko, żeby w ogóle to osiągnąć, bo miałem jakieś już przychody większe z tego po pierwszym roku, więc myślę: Kurde, muszę się na tym sfokusować i będzie ok. Dostałem maila z Salomona, czy mogę zrobić zdjęcia przy jednym projekcie, gdzie biegł z (ns.22:33) i Bernd Marius wokół 7 gór w Bergen, ale mając z tyłu głowy, że film to jest to co chcę robić powiedziałem: Ja zrobię Wam film. Nieważne. Oni mówią: Ale my nie mamy na to budżetów. To jest jakieś (ns.22:52) i tak dalej. Mówię: nieważne. Pokryjcie to, to, to i to ja Wam to zrobię. To będzie zajebiste ogólnie wiesz. Projekt został zrobiony, ale przyszedł temat edycji, a wiadomo, że w edycji powstaje film. Na moje szczęście to był koniec sezonu biegowego, więc jakby powiedziano mi, że jakby mam to oddać w kwietniu czy tam w marcu. Ja tak: O kurde. To dobrze i wtedy był taki totalny fokus na naukę edycji. Wtedy się przeprowadziliśmy do Arendal. Ja już w okresie covidu chodziłem, szukałem pierwszych zleceń takich niezwiązanych z bieganiem jako reżyser, że tak powiem w cudzysłowiu, że robię film dla Salomona, który w ogóle jeszcze nie był skończony jeszcze nigdzie, ale już logo było. Wszyscy na podstawie tego Salomona: Oo to już duża firma. To można zaufać, więc jakby na tych wszystkich klientach uczyłem się edycji, bo jakby fotografię znałem. Fotografia była OK. W tym się czułem pewnie. W tym się czułem, jakby w pełni mogłem to robić.

​

BHU: Tak.

Sebastian: Ale już film to był taki początek: OK. Muszę się tego nauczyć jak najszybciej i się uczyłem na dosłownie na klientach.

​

BHU: Super. To jest najlepsze rozwiązanie.

Sebastian: Wtedy powstał pierwszy. Wysłano mnie znowu na jakiś bieg. Poprosili, żebym znowu zrobił zdjęcia. Ja mówię: Ja zrobię Wam film i tak cały czas naciskałem na te filmy. Zrobiłem jeden z (ns.24:37), Potem zrobiłem 2 z (ns.24:39) i wtedy nastąpił przełom, że zabukowano mnie na cały sezon. Po prostu wtedy było takie: O kurde to jest dobre. To jest, że my tego chcemy i tak zaczęła się cała kariera, jakby filmowa. 

​

BHU: Wróćmy na chwilę do Oli. Skończyłaś opowiadać o tym, że warto jest mieć w Norwegii właśnie jakąś grupę, do której się dołączy. Wtedy poczułaś się tutaj lepiej po prostu. Jakbyś miała swojej comunnity, jakbyś miała swoją społeczność.

Ola: Tak, dokładnie, ale myślę, że tak jest pewnie w większości krajów.

BHU: Ale jak to wyglądało? Powiedz, jak poznawałaś tych ludzi, kiedy zaczęłaś w ogóle biegać też dłuższe dystanse? Jak to wyglądało? 

Ola: Pierwszy, dłuższy dystans, jeżeli licząc długi dystans 80 km, to przebiegłam w zeszłym roku, w maju. To nie był jakiś tam bieg z dużymi przewyższenia. On był trochę zmieniony też ze względu na tą pandemię.

BHU: A jak się nazywał? 

Ola: Soria Moria (ns.25:48).

​

BHU: To wtedy robiłeś ten film?

Sebastian: Tak. To jest tak, że sezon szczególnie był tak, że robiłem film i pisałem do marketingu Salomona: Weźcie wrzućcie. Tak wrzucałem co miesiąc Olę.

Ola: Chyba nie co miesiąc.

Sebastian: W zeszłym roku zrobiłaś tych ultra tak srogo sporo, więc tak. Mniej więcej tak to wyglądało.

​

BHU: Jak Ci z tym było w ogóle?

Ola: Powiem ciężko było przebyć te 180 km, mimo że nie było tyle przewyższeń. Część szła po asfalcie. Może też nie wiedziałam, że aż tyle asfaltu będzie po zmianie trasy i też nie miałam takich butów zbytnio przygotowanych. Faktycznie to ostatnie 10 km to już takie było takie doczłapane możemy tak powiedzieć, że naprawdę już nie było siły. Jakoś Sebastian powiedział mi, że w ogóle nie trenuję, że może powinnam zacząć trenować, a ja, że dobra.

BHU: Tak było rzeczywiście?

Ola: Biegałam, ale nie miałam jakiegoś konkretnego planu, ale sobie tam trenowałam, coś tam biegałam. 

Sebastian: Było to chaotyczne. 

Ola: To ja mówię: Dobra, to ja zacznę trenować. Tak i wtedy spytałam się Sebastiana, czy wie czy (ns.27:14) trenuje ludzi online, bo miał tam wtedy co robił tam (ns.27:20), to miał jakiś tam kontakt i po prostu Sebastian napisał i się spytał, i się okazało, że tak, że ma jakiś tam biegaczy pod swoją opieką. To są różni ludzie. To tak jak w Polsce są trenerzy i trenuje też w amatorów, normalnych ludzi takich jak ja. Zaczęłam, jakby z nim trenować.

BHU: Jak wyglądał trening (ns.27:45)?

Ola: Dopasowane jest to dla tej osoby, czyli to dla każdego inaczej wygląda oczywiście.

BHU: Tak, ale właśnie jak Ty to czujesz, jak się czujesz pod jego skrzydłami? Czy masz dużo wolności? 

Ola: Ja nie mam żadnej generalnie presji na sobie. Także ja to robię tak dla przyjemności, z ciekawości. Ja w ogóle bardzo lubię biegać i wtedy czuję naprawdę się jakby sobą i to mi na pewno daje bardzo dużo radości w życiu, a jeżeli chodzi o trenowanie, to fajnie mieć plan, wiedzieć, co się robi i też czasami mam wrażenie, że mam ochotę za dużo naraz rzeczy zrobić. Jak mam ten plan to jakby potrafię się do niego dopasować i wtedy wiem, że to jest OK, i nie szukam jakiś nie wiem dziwnych, innych na przykład typu jakiś tam (ns.28:40) czy jakiś tam dodatkowych rzeczy, że jakbym chciała wszystko na raz zrobić, prawda jednego dnia. Tak czasami mam.

​

BHU: A jak trenowałaś bez trenera to miałaś tendencję do nie wiem do zbyt ciężkiego treningu, trenowałaś za dużo? 

Ola: Nie, nie potrafiłam się po prostu jakby tak jakby zwęzić, że czasami, że coś tam robiłam. Na przykład biegałam, a myślałam o tym na przykład, że powinnam coś innego robić i wracałam, i to robiłam, ale to było bez sensu, bo już byłam zbytnio zmęczona. Także to były takie trochę bez planu. Na pewno sama z siebie bym jakieś sobie tam interwałów nie wymyślała, bo to jakby tego praktycznie, to nigdy nie robiłam, bo też nie wiedziałam do końca jak. 

BHU: Czyli on Ci tak ułożył ten trening po prostu, uporządkował?

Ola: Uporządkował i nauczył mnie jak do tego podejść. Oczywiście dopasował też do mojego charakteru pracy i generalnie jest jakiś tam trening, i są rozmowy 2 razy w miesiącu. 

BHU: 2 razy w miesiącu rozmawiacie.

Ola: Tak. 

BHU: Na video czacie?

Ola: Na video czacie, tak. Tak, poza tym to właściwie tyle. Ja nie potrzebuję jakiś, nie wysyłam nigdy maili, ja nie mam też takiego charakteru wydaje mi się, żeby kogoś tam ciągle o coś pytać i też jestem w stanie sobie. Wiem, jak się czuję. Też pewnie z racji zawodu mam jakieś tam pojęcie. Generalnie też się interesuję bardzo zdrowym odżywianiem, więc z tym to jakby nie ma tam problemu, czy na przykład jak jestem zmęczona, to sobie nie pójdę na ten trening co jest rozpisany, bo wiem, że to nie ma kompletnie sensu. Wtedy sobie zrobię godzinę jogi i się dobrze po tym czuję.

BHU: Fajnie.

Ola: N następnego dnia mam po prostu więcej energii i już robię jakiś tam trening albo coś tam sobie pozamieniam i właśnie na tym to polega, że to można sobie jakoś tam samemu zamienić.

BHU: Fajnie, czyli od niego masz taki ogólny plan.

Ola: Wskazówki, tak.  

BHU: A sama jesteś na tyle świadoma, że sobie to już ustawiasz.

Ola: Tak, ale cieszę się, bo nie miałam żadnego planu przez 6 miesięcy, bo z powodu, jakby że ten trener był na tacierzyńskim, więc nie pracował. Także on powraca do trenowania ludzi teraz w sierpniu i myślę, że fajnie będzie mieć znowu plan. 

​

BHU: Czyli teraz nie ma żadnych planów?

Ola: Nie, już pół roku nie mam.

Sebastian: Znaczy miałaś rozpisany z góry.

Ola: Taki mniej więcej szkielet co tam można robić przez te 6 miesięcy. To było bardzo też pomocne, ale wiadomo, to jest jednak zupełnie coś innego jak się ma jakiś tam plan rozpisany tygodniowo czy każdego dnia niż masz jakąś taką tabelkę w Excelu i sobie z nim fajnie tam korzystasz, prawda? 

BHU: A opowiedz, jak Sebastian zaczął Cię wpuszczać w te biegi co tydzień w inny jak się czułaś z tymi obciążeniami? To nie było dla Ciebie zbyt wiele?

Ola: Nie. To nie było aż tyle biegów, to Sebastian przesadza. Było 80 km. Później było 50 km. Później faktycznie byliśmy razem zapisani na EX Raida, ale to nie byłam na to przygotowana. To było o wiele, wiele za dużo. 

BHU: I ile to było kilometrów na (ns.32:04)?

Ola: To było wtedy 115. Znaczy na EX Raidzie było 115.

BHU: A na EX Raidzie jest 115.

Ola: A rondo tylko było to już później to było.

Sebastian: Nie, źle liczysz. Już Ci mówię. Zaczęłaś z Sorian Morian, EX Raid, potem blackwell, potem (ns.32:18).

Ola: Tak, ale (ns.32:20) miał 50 km.

Sebastian: Nieważne.

BHU: Nie, liczymy spokojnie.

Ola: A (ns.32:26) miało 80 km tak.

BHU: Ale też powiedzmy, że to nie są łatwe biegi. Tutaj w ogóle nie ma łatwego terenu w Norwegii o czym opowiemy.

Sebastian: Co miesiąc miałaś ultra.

Ola: Tak, Soria Morian była dosyć łatwym biegiem. Cała reszta była tak przedzieraniem się przez ciężkie szlaki albo brak szlaków. Najczęściej brak szlaków. Poza tym brak nawigacji. Często właśnie biegniesz. 

​

BHU: Co to znaczy brak nawigacji?

Sebastian: Nie, braki oznaczeń.

​

BHU: A brak oznaczeń. 

Ola: Brak oznaczeń. Biegniesz ze swoją nawigacją i faktycznie często tak było, że był jakiś szlak, i ja się w nim tak rozpędziłam, i się okazało, że już po prostu za daleko zbiegłam, bo ten szlak wbiegał na jakieś totalnie Off Trail, gdzie byś się nie spodziewał, że w jakieś krzaki możesz wejść. Ja sobie biegałam często w tą i w te, więc to w ogóle nie miało rąk i nóg. Też nie ma tak dużo checkpoint’ów.

​

BHU: Właśnie, a po kilku latach biegania już po norweskich terenach, czy jak zaczęłaś biegać te zawody to odczułaś jakąś różnicę? W sensie, czy te trudności na szlaku w trakcie zawodów były dla Ciebie czymś nowym, czy byłaś kompletnie przyzwyczajona już do tego?

Ola: Znaczy do tego co było przedwczoraj, to nie spodziewałam się. Aż tak to nie byłam przyzwyczajona, ale podejrzewałam, że tak może być, bo jednak dużo niespodzianek czekały mnie. Znaczy, doświadczyłam dużo niespodzianek na poprzednich biegach. Także mniej więcej się spodziewałam, że będzie ciężko. 

​

BHU: I właśnie te niespodzianki, głównie na czym polegały jakbyś opowiedziała?

Ola: Niespodzianki? Na tak zwanym mordorze w Dawsonie niespodzianka była. 

​

BHU: Słuchaj nie do Strandy jeszcze dojdziemy, bo to jest ciekawy temat, który mamy w głowie obydwoje bardzo, bardzo żywy, ale te wcześniejsze biegi. W sensie początek, jak zaczynałaś biegać tutaj po górach co Ciebie tam zaskakiwało? 

Ola: To co mnie zaskakiwało to właśnie były takie, że kompletnie bez szlaku się biegnie, czy na przykład naprawdę wbiegasz w totalne po prostu krzaczory albo prosto do góry na taki scramblink Ala, gdzie Ci kamienie sypią prawda? 

​

BHU: W (ns.34:44) tak było?

Sebastian: Tak i to jest taki bieg.

​

BHU: Właśnie taki fajny bieg tutaj gdzieś blisko Was, prawda? 

Sebastian: Tak.

Ola: Ale ja głównie biegałam w Norwegii. Także jak pierwszy raz pojechałam za granicę gdzieś pobiegać to byłam zaskoczona, że nie wiem w jaką stronę.

BHU: A na jakim na przykład biegu byłaś zaskoczona, że jest taki łatwy?

​

Ola: Pierwszym biegiem, gdzie pojechałam gdzieś już po covidzie, to była Łemkowyna sobie spróbować, bo bardzo lubię ten rejon polski i też bardzo fajne mają termin pod koniec października. Byłam bardzo zaskoczona, bo nie było ani technicznie przyjemnie biegowo, super checkpointy, w ogóle zero problemów.

​

BHU: Jaki dystans wybrałaś?

Ola: 100 km. Także to zero off trailu.

​

BHU: Jak Ci poszło na Łemkowynie? 

Ola: Dobrze mi poszło, bo byłam tam drugą kobietą.

​

BHU: Wspaniałe.

Ola: Także bardzo dobrze. Też byłam mile zaskoczona, że tak się udało. 

​

BHU: Sebastian bardzo dumny jest z Ciebie. Tutaj siedzi.

Ola: Totalnie byłam tam sama. Jedyny problem miałam na mecie, że nie miałam, jak się dostać z powrotem do Krynicy. Faktycznie tam już troszeczkę zamarzałam. 

​

BHU: Czekałaś na autobus? 

Ola: Wiesz co nie mogłam się doczekać. Czułam się po prostu tak, że się wychładzam, mimo że miałam ciepłe rzeczy na przebiórkę plus bardzo ciepłą połówkę, chyba do -20 C to się tam trzęsłam, więc udało się jakimś cudem zahaczyć taksówkę. To też nie było łatwe.

​

BHU: Ale tam na mecie miałaś jakieś miejsce, żeby usiąść, gdzieś ogrzać się?

Ola: Tam były jakieś takie miejsca w takim teatrze. To było jakieś takie. Tam nie było jakoś tam super ciepło. Chodzi o to, że to zmęczenie po prostu to największą jednak potrzebą jest wzięcie prysznica i cały ten pot jednak.

​

BHU: Właśnie też opowiadałaś. Przepraszam, że Cię zagadałem. Opowiadałaś mi, że właśnie masz problem z tym wyziębianiem prawda na różnych biegach?

Ola: Tak, duży problem, duży problem z rękami. Praktycznie z reguły na wszystkich biegach w ogóle mi nie działają, robią się fioletowe, później białe, totalnie bez czucia. Także jak jest zimno, to jest bardzo duży problem. 

​

BHU: Jakieś wyjątkowo ciepłe rękawiczki ze sobą zabierasz na biegi?

Ola: Biorę rękawiczki, ale w takich warunkach pogodowych, jak były przy deszczu, to wszystkie przemakają po jakimś czasie i to za wiele nie pomaga. Biorę też te torebeczki.

​

BHU: Ocieplacze?

Ola: Tak. Sobie tam uruchamiam i wkładam do rękawiczek. Także to trochę pomaga. 

Sebastian: Widziałem fajny patent na Strandzie. Jakaś dziewczyna biegła dwudziestkę piątkę z rękawiczkami do czyszczenia wiesz takimi gumowymi. To to zawsze będzie Ci ciepło. 

Ola: Nie będzie ciepło, bo one nie oddychają. 

​

BHU: Tylko, że one nie oddychają, ale na krótkim dystansie to luz, to przetrwasz.

Sebastian: Nie przemokną. 

​

BHU: Ale nie przemokną. Tak, można gumowe, jeszcze wiesz plastrem sobie przykleić do ręki.

Sebastian: Ale faktycznie biegła. Ja tak: Kurde, żółte takie. 

​

BHU: I plus i to pewnie grube na skalę się świetnie sprawdzały.

Sebastian: Na bank.

​

BHU: Dobrze. To mamy Olę, która biega. Opowiedz o swoich sukcesach, bo te biegi, które miałaś do tej pory, robiłaś rekordy tras na niektórych. Opowiedz o tym. 

Ola: Rekordy tras to przesadzone. Na jednym biegu zrobiłam, tam praktycznie walczyłam o życie, bo naprawdę była taka brzydka pogoda. Był bardzo, bardzo mocny opad deszczu, silne wiatry i tak praktycznie przez cały bieg. Wbiegłam na taką górę i tam się zrobiło trochę niebezpiecznie, i byłam totalnie sama. Robiło się już ciemno wiesz i ręce mi nie działały, i nie byłam w stanie wyjąć czołówki. Jakoś tak było, że tych kijków potrzebowałam, ale nagle nie mogłam ich trzymać, bo też po prostu ręce miałam całe białe już bez czucia, więc. schowałam je pod pachę. Jakoś tam cudem jakoś dziwnie nałożyłam na siebie tą czołówkę i naprawdę sprintem biegłam przez chwilę, żeby się jakoś rozgrzać. Normalnie pewnie, jakby nie było takiej pogody, to tak bym nie sprintowała tylko.

​

BHU: Ten sprint spowodował.

Ola: Tak, że był rekord trasy. Po prostu było strasznie zimno, a wtedy jak człowiek dostaje wyrzut adrenaliny, ma instynkt przetrwania i co? Nie będziesz tam siedział w tej mgle, w tym wietrze i na deszczu. Trzeba się ruszać to trzeba było uciekać. Tam było strasznie. 

​

BHU: Ile wtedy miałaś do mety?

Ola: Do mety jeszcze trochę było, ale zbiegało się jak tą górę się już przebiegło zbiegało się tu, 

zbiegało się do wspaniałej, oświetlonej świeczkami hyty, gdzie było cieplutko i był taki mega słodki, ciepły soczek. Tam udało mi się wyjąć rzeczy też cieplejsze, które miałam, bo ja zawsze mam bardzo dużo rzeczy ze sobą i miałam jeszcze wełnę, dodatkowe tam, kamizelkę wełnianą. Normalnie też taką po prostu bluzę wełnianą. To wszystko na siebie nałożyłam. Jeszcze jedne miałam spodnie i ubrałam się, wypiłam te 2 wielkie ciepłe kubki, tego słodkiego soczku, i poleciałam już, bo powiedzieli mi, że już jest tam nie wiem chyba 12 km, i już nie miało się jakoś tam ciężko. Także takie miejsca są akurat wspaniałe, jak właśnie się gdzieś zmarzła, gdzieś tam umiera i nagle widzisz to światełka, te świeczki, wpadasz do ciepłej chaty, dostajesz ciepły soczek i nic Ci więcej nie trzeba.

​

BHU: To piękne. Nie mieliśmy tego na Strandzie. Nie mieliśmy ciepłych, nie rozpieszczali nas na tej stówce.

Ola: Jeszcze wspomnę, że tu jednak bardzo mało ludzi startuje, więc tego się nie da porównać.

​

BHU: Właśnie, ile osób startowało?

Ola: Kobiet tam było może 10. Także, a w całości może 80 osób startowało. Także niewiele jak dla Ciebie, ale jak dla Norwega to jest taki standard generalnie na tych dłuższych dystansach, bo na krótszych to zawsze troszkę więcej się znajdzie chętnych.

​

BHU: Ale nadal te biegi nie gromadzą jakieś dużej liczy uczestników?

Sebastian: Wiesz co są ograniczenia też parków narodowych do 200 osób i to też jest powodem, dla których tutaj nie biega więcej niż nie zapisuje się więcej osób. Mają po prostu swój limit.

Ola: Ale często nie ma osiągniętych tych limitów. Zawsze na te dłuższe są jednak miejsca. Także zapraszamy. 

Sebastian: Nie, (ns.41:24) akurat jest zbiegiem, który się wyprzedaje w pełni zawsze co roku, więc to oni osiągają bardzo szybko limity.

​

BHU: Jak myślisz czemu? Z czego to wynika? 

Sebastian: Wiesz co (ns.41:37) jest bardzo lubianym miejscem dla Norwegów. Jest ładne, jest dość łagodne przy terenie jaki jest tutaj nadal jest brutalny.

​

BHU: Bo pogoda?

Sebastian: Bo pogoda. Jednak wioska, z której się startuje jest znana z tego, że jest jednym z najzimniejszych miejsc w Europie i temperatury potrafią dojść do -57 °, więc nie rozpieszcza, aczkolwiek 2 lata temu był jakiś ewenement i było 30 parę stopni co się nie zdarza.

​

BHU: O proszę.

Sebastian: Więc tam na przykład Sebastian (ns.42:20), który bardzo ładnie leciał, zszedł z trasy. Upał go zajechał równo. 

​

BHU: A (ns.42:28) wygrał TDS-a w zeszłym roku co nie?

Sebastian: Tak.

​

BHU: Właśnie.

Sebastian: Więc to pokazuje, że nawet w Norwegii takiego biegacza można zajechać. Znaczy, tu w sumie łatwiej.

​

BHU: Tutaj łatwiej. Właśnie odpowiedz Sebastian z Twojej perspektywy, bo dużo o tym rozmawialiśmy i opowiedz mi jak z Twojej perspektywy wygląda specyfika biegania w 

Norwegii?

Sebastian: Wiesz co bieganie w Norwegii tu Cię nikt nie będzie głaskał po główce. To nie jest 

wiesz impreza tak jak to wygląda w Europie. Już teraz też widziałem, jak to wygląda w Europie, więc mam jakby porównanie, bo Ola była na trans (ns.43:12), więc widziałem, jak to było zorganizowane. Miałem jakby porównanie z tą 3 razy śnieżką, ile tam było jedzenia, tego wszystkiego.

​

BHU: Ola też Lavaredo biegła.

Sebastian: Ale tam mnie nie było, więc jakby nie mam odniesienia. Więc to jest taki rozpierdziel. To trzeba być jakimś masochistą, żeby to robić, bo to nie są często biegi takie czysto. Znaczy inaczej.  Czołówka biegnie i to jest niesamowite w Norwegach, że Ci z przodu potrafią to biec. Przy kamieniach, nie kamieniach oni potrafią, w tym funkcjonują.

​

BHU: Bo ten teren jest bardzo ciężki i bardzo ciężko, nie ma szlaku, leci się po kamulcach, po błocie.

Sebastian: Tak. Nawet nawiguje się równocześnie, bo to trzeba też dodać, że ta nawigacja potrafi Cię zniszczyć. Zresztą doskonałym przykładem jest Kamil leśniak, który bardzo pewnie przyjechał na EX-Raida parę lat temu patrząc jedynie na podstawie Itra, był pewnym w jego głowie faworytem i się skończyło smutkiem.

BHU: I się zgubił. 

Sebastian: I się zgubił. Nadrobił 20 km i stracił swoją pozycję lidera, będąc 2 na mecie. Był bardzo zniszczony psychicznie. Znaczy tak jak patrzyłem byłem będąc na mecie to był smutek.

​

BHU: Zróbmy małe przyspieszenie. Przedwczoraj Ola w podobnym stylu załatwiła reprezentantkę Chin, która na papierze ma z nie wiem 200 punktów trochę więcej niż ola czy tam 150, ale niestety na ciężkim fragmencie w górach musiała oddać Oli prowadzenie, bo Ola sobie po prostu lepiej radziła w trudnym terenie. 

Ola: To akurat nie jest prawda, bo Chinka prowadziła cały czas na trudnym terenie. 

​

BHU: Cały czas?

Ola: Oczywiście tak i na ostatnim checkpoincie dopiero zaczęłam ją wyprzedzać. Ona już była zmęczona. To już było widać, ale ta końcówka już nie była aż tak mega technicznie. Było bardzo duże podejście, ale wiedziałam, że ono nie będzie trudne, więc bardzo mocno przyspieszyłam. Dosyć szybko szłam tam już do góry, całą końcóweczkę i jakoś same na początku tych kamieni wiadomo wolniej, ale później już po lasku to sobie tam już szybko poleciałam. Jeszcze miałam po prostu zapas tej energii, a Chinka bardzo dobrze sobie radziła i po kamieniach, i generalnie w ciężkim terenie. Jest bardzo sympatyczną też biegaczką. 

BHU: To widzisz, to ja słyszałem złą historię. 

Ola: Także fajnie z nią było walczyć jak biegła i po prostu ona mi się wydaje się nie za bardzo zatrzymywała na checkpointach, nie widziałabym, żeby ona się przebrała. Ona po prostu nie marnowała czasu na tych checkpointach, gdzie ja na jednym checkpoincie się cała przebrałam i się tam rozgrzewałam to chyba nawet tam 25 minut zużyłam, a ona po prostu coś tam sobie brała wodę i sobie leciała dalej.

BHU: Trochę nie oszczędzała się.

Ola: Po prostu się wyziębiła. Może też zjeść tą zupkę.

BHU: Tak, która nie była zła.

Ola: To miałaby pewnie więcej energii. Ona faktycznie parła, parła, parła i na koniec już zbiegaliśmy w dół. Ja wiedziałam, że ona jest zmęczona, bo ona już widziała, że ja ją wyprzedzam, to już tak zaczęła sapać, a ja tak ja czułam, że lekko biegnę. Wtedy po prostu zaczęłam już iść szybko pod górę, wiedziałam, że to już te ostatnie kilometry, że już nie powinno być tak technicznie i jakoś tam się udało po prostu dotrzeć do mety jako pierwsza. Jakbym była 2, też byłabym szczęśliwa. Generalnie nie było jakiejś tam różnicy. 

​

BHU: 1 na pewno.

Ola: Mogłabym nawet Chinką pobiec jakby chciała się dołączyć.

​

BHU: Tak, ale pierwsze miejsce smakuje wspaniale i 6 Open.

Ola: Tak, tak. 

BHU: W tym terenie.

Ola: To jest na pewno jakieś tam bardzo miłe dla biegacza, amatora.

Sebastian: Widzisz tak ja 6 widzisz. 

BHU: Bo Sebastian też pobiegł 12 km, bo Sebastian musicie wiedzieć tak skromnie siedzi, ale to jest straszne niesamowity przecinak, który co prawda zajął się ostatnio bardziej filmowaniem niż bieganiem, ale potrafił chłopak wyskoczyć na 12 km i zająć 6 miejsce. Jest dzikiem, jeśli chodzi o zbiegi, absolutnym dzikiem i rywalizował z piętnastolatkami biegu na 12 km. Szacun Sebastian.

Sebastian: Nastolatki to już teraz już widzisz jak to dziadki piętnastolatki biegają.

BHU: Tak. To fantastyczne było, że na 4 miejscu był facet w wieku mniej więcej 60 lat. Najpierw piętnastolatki, potem 60 latek, a potem Ty z Joachimem też. 

Sebastian: Ale to tak jak Ola nie wspomniałaś o (ns.48:16), że miałaś super pejzaże.

Ola: Tak. Przyszedł do mnie nagle chłopaczek siedemnastoletni, wchodzi pod górkę jakiś chłopak i mówi do mnie Aleksandra? A ja mówię no. Słyszałem, że masz problemy, że Ci się zegarek wyczerpał i że ja mogę z Tobą. Będę Twoim (ns.48:36) na końcu. A ja mówię: Super.

BHU: Fajnie. On tak naprawdę sam się zgłosił, przyszedł do Ciebie?

Sebastian: Nie. Wiesz co to było tak, że ja nie do końca zrozumiałem o co Oli chodzi. Ola do mnie zadzwoniły. 

Ola: Nie zadzwoniłam, napisałam do Ciebie SMS-a. 

Sebastian: Napisałaś, a ja zadzwoniłem, bo potrzebowałem, jakby jak najwięcej informacji. A (ns.48:59). To jest chłopak, który jest strasznie skromny i bardzo utalentowany. Poznałem go rok temu na Sadness Ultra Trail. Pomagał nam jakby nawigować po szlakach ze sprzętem. Ogólnie był tutaj zakręcony, żeby jakoś nam pomóc. Był wolontariuszem, tak jakby i tam go poznałem jako szesnastolatka. Następnie parę tygodni temu, gdy filmowałem EX Raida widziałem jak (ns.49:36) biegnie z ojcem, gdyż ma nadal 17 lat i nie zgodzili się, żeby biegł 120 km sam, więc jakby musiał zaciągnąć ojca, więc (ns.49:48) doleciał na metę świeży. Ojciec prawie zgon. Może nie prawie, ale ciekawa rodzina i akurat spotkałem (ns.49:58) w Strandzie. Tak niedługo myśląc, znając sytuację Oli i też wiedząc, że Preben właśnie skończył 20 sekund po Emily, więc w ogóle to pokazuje talent chłopaczka pytam, czy chce jeszcze trochę pobiegać. A on: Tak w sumie czuję się dość świeżo, bo nie dałem z siebie wszystkiego, bo nie wiedziałem jaki teren, coś tam, coś tam i podejdziemy na CP11, jeżeli dobrze pamiętam i pobiegniesz z nią ostatni odcinek. Spytaliśmy się oczywiście rodziców, bo ojciec Prebena akurat właśnie skończył z jego siostrą dwudziestkę piątkę. Ta rodzina jest dość ciekawa. Następnie pojechaliśmy właśnie na CP 11 i Preben tak stwierdził, że możemy długo czekać to on pobiegnie na górę po Olę, bo co będzie tak stał na tym checkpoincie, więc pobiegł 3 km, nie wiem 3 od checkpointu może.

Ola: Może jeden.

Sebastian: Nie więcej na pewno 2-3 km po Olę, zbiegł z nią, że jeszcze zdążyliśmy porozmawiać, jakby, że Ola ma się w porządku i następnie szybko się napił, i pobiegli do góry. A, że tata pozazdrościł to jeszcze dołączył do nich na górze, więc Ola miała tym oto sposobem 2 preserów, bo niestety w tej rodzinie nie można mieć więcej treningu. 

​

BHU: Tak, ale to jest w ogóle fajne, że na tej Strandzie oni pozwalają na persing na ostatnich 50 kilometrach. To jest dużo. 

Ola: Tak. Część osób z tego korzystało.

BHU: Właśnie. 

Ola: tego nigdy jeszcze wcześniej nie doświadczyłam, ale to jest bardzo miło jak już faktycznie te ostatnie kilometry się już po tej całym dniu, jednak brzydkiej pogody i ciężkiej przygody to jest miłe, jak wiesz, że ktoś z Tobą ten ostatni kawałeczek pobiegnie. 

​

BHU: To jest fajne. Znaczy, poza tym, że ta Stranda rzeczywiście jest taka super hardkorowa to jednak widać, że oni wyciągają trochę rękę do gości, bo tak, bo są właśnie Ci preserzy i są to też limity na punktach. W sensie oni też nie wypuszczą w góry ludzi kompletnie do tego nieprzygotowanych albo zbytnio zmęczonych. Natomiast te limity są niesamowite do 44 trzeba dobiec w 11 godzin, a do 58 chyba. Nie do 73 w 18 godzin, więc wszyscy, którzy słuchają mogą sobie łatwo wyobrazić jak strasznie ciężkie są te góry, bo to jest strasznie dużo godzin na przebiegnięcie tego dystansu i to są takie mądre rzeczy ze strony organizatora na pewno, ale jeszcze do Strandy wrócimy. Troszeczkę odjechaliśmy, byliśmy przy Kamilu Leśniaku i EX Raidzie.

Sebastian: I norweskich górach. 

​

BHU: Tak i o bieganiu po Norweskich górach. Też fajną rzecz mi powiedziałeś, że Norwegowie tutaj w tych górach, na tych biegach na przykład nie są w stanie zbyt dużych ilości punktów ITRA zdobyć, co z kolei troszeczkę zaniża im możliwości startu na niektórych zawodach zagranicznych. Opowiedz troszkę o tym.

Sebastian: Wiesz co, bo ITRA nie ma zielonego pojęcia, jak to wygląda tutaj. ITRA teraz bazuje na jakimś algorytmie, który przyznaje punkty, a sam widziałeś, jak wygląda tutaj bieg, i ten algorytm mi się nie sprawdza. Nawigując, mając pogodę, jaka jest, mając z góry, jakie są, szlaki, które tak jak Ty teraz dałeś posta na Facebooku i ludzie zaczęli porównywać to do jakiś biegów. Ty sprawdzasz te biegi. Mówią jakie to straszne i poza szlakiem, a tam jest autostrada patrząc z perspektywy norweskiej, więc nie. Te szlaki są inne, to jest brutal. To są brutalne szlaki.

BHU: Potwierdzam. Też 2 dni temu jeszcze tego nie wiedziałam, a teraz już trochę.

Sebastian: Zresztą wiesz to też było widać po chłopakach.

BHU: Na (ns.54:32)