Cześć Maciek. Witam Cię serdecznie.

 

Maciek: Cześć Kamil.

 

BHU: Cześć. Dziękuję, że przyjechałeś do mnie do podcastów. Bardzo miło z Twojej strony. My tutaj bardzo dużo mówimy o treningu ciała, ale nie mówimy za dużo treningu umysłu. Bardziej dzielimy się tylko takimi własnymi doświadczeniami. Także fajnie, że mamy specjalistę. Może nam pomożesz kilka kwestii rozwiązać tutaj.

 

Maciek: Mam taką nadzieję. Zobaczymy.

 

BHU: Znaczy na pewno nam pomożesz w pewnych kwestiach. Słuchaj, ale zacznijmy od maratonu. Biegłeś w niedzielę maraton. Jak było powiedz.

 

Maciek: Piękna pogoda, wspaniale się biegło do 30 km.

 

BHU: O to jakaś nowość. 

 

Maciek: Ja zawsze myślałem, że ta ściana to jest taka ściema. Szczególnie, że to jest ciekawe, że ściana nie wychodzi w ultra mi. Ona mi wychodzi w maratonie tylko. To jest bardzo niezwykłe.

 

BHU: A w ultra jakie dystanse biegłeś do tej pory?

 

Maciek: Do 90. 90 Ultra Roztocze to najdłuższy.

 

BHU: Tak. Ultra się inaczej biega zdecydowanie.

 

Maciek: Inaczej. W sensie tam nie ma ten 30/40 tam jeszcze nie ma, a tutaj jest i to jest w ogóle jakiś fenomen. Nie wiem czy to. Ja cały czas się zastanawiam na ile to jest fenomen właśnie psychologiczny wiesz, bo nie ma na ten temat badań właściwie. Czy jakby komuś powiedzieć, że on biegnie, nie wiem sześćdziesiątkę na przykład to czy to by w ogóle wyszło coś takiego się pojawiło, więc miałem kryzys. Miałem w tym sensie, nie zrobiłem czasu, który zacząłem, bo zacząłem na taki czas na te 3:15 i na 3:20 gdzieś tam i fajnie się biegło aż do staróweczki. Jeden podbieg na Belwederskiej mnie tam trochę tak zakwasił chyba. Potem jeszcze parę kilometrów mi się udało, ale potem już po 30 było naprawdę krucho i już końcóweczkę też rękawami, ale życiówkę zrobiłem, poprawiłem. Tam 3 minutki urwałem, więc jest OK.

 

BHU: Super. Dobrze, ale ten czas, to Twoje założenie to jest ciekawe, bo miałem podobne doświadczenia. Te 3:15 z czego to wynikało? Czy Ci to wychodziło z treningów, że powinieneś sobie pobiec?

 

Maciek: W lutym i marcu biegłem 2 półmaratony. Ja je pobiegłem tak na minimalnie ponad godzinę 30 i tutaj gdzieś tak szacowałem też jakieś wiesz tam czasu przewidywacze czy sobie liczyłem, i tak dalej. Wychodziło, że to gdzieś powinno być w zasięgu. Ja bardzo mało w ogóle lato praktycznie nie biegałem po asfalcie i tego taki trening typowo pod maraton to niekoniecznie jest. Też nie byłem pewny, ale założyłem, że może spróbuję, tak?

 

BHU: Czyli taką lekką górką założyłeś sobie?

 

 Maciek: Tak. Niby tak, ale okazało się, że jednak wiesz jednak.

 

BHU: W końcu skończyło się na 3:28?

 

Maciek: 3:28, tak.

 

BHU: Powiedz jak Ty się z tym czujesz w ogóle, bo to też jest fajny mechanizm. Też jest ciekawe. Też chciałem o tym z Tobą porozmawiać o wyznaczaniu celu i czy warto właśnie wyznaczać sobie realistyczne cele tak, żeby wiedzieć na 100%, że oczywiście 100% nigdy nie ma, ale że jesteśmy w stanie osiągnąć te cele, czy też zakładać sobie z lekką górką i na przykład potem liczyć się z ewentualną porażką, bo w Twoim przypadku to już widzę, że Ty lubisz sobie założyć ambitny plan.

 

Maciek: Lubię.

 

BHU: Nie masz do siebie teraz problemów, że Ci nie wyszło.

 

Maciek: Nie mam.

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Wiesz co tak generalnie jak myślę o biegu gdzieś tam próbuję się jakoś tak psychicznie ustawić do tego co przede mną to tych celów stawiam sobie tak naprawdę kilka. W sensie to ciężko powiedzieć czy to jest cel minimum, optimum, maximum wiesz coś takiego, ale na przykład tutaj takim celem bazowym, który wiedziałem, że na pewno chcę zrobić to chciałem urwać coś w życiówki, złamać to 3:30, bo ja miałem tam z maratonu Północy. Nie wiem, czy znasz.

 

BHU: Nie znam.

 

Maciek: To jest taki fajny bieg z Helu nad morzem. W ogóle bardzo totalnie kameralna impreza.

 

BHU: Znaczy znam tę trasę, ale nie wiedziałem, że się tak nazywa. 

 

Maciek: Ale bardzo przyjemny maraton. Specyficzny, bo też z wiatrem w twarz. Wiesz tutaj Zatoka, suflerzy.

 

BHU: I co po lesie się biegnie, tak?

 

Maciek: Część przez po lesie po ścieżce rowerowej, potem przez miejscowości wiesz na helu i tam mi się nie udało tych 3:30 złamać. Trochę przez ten (ns.04:04) tam na końcu tak jest. Na rozewie jest wyżej to górkę. Ta latarnia tam jest wysoko. Trochę być może wtedy, że też przez to, że wtedy też przeszarżowałem z dostępem. Wtedy nie było peacemakerów. To wiesz taki wiek, że się generalnie dużą część biegnie samemu tam. Tych ludzi tam jest startujących setka i tak dalej. To się rozciąga momentalnie i potem czasem kogoś widzisz, czasem nie. Tutaj było inaczej. To był państw peacemaker, ale też trasa. Jednak ja wiesz, ja w Warszawie biegałem do tej pory półmaratony. Półmaraton Warszawski to jest podobna trasa jak pierwsza połówka całego maratonu, więc początek wiedziałem mniej więcej o co chodzi, a potem jednak troszkę mi pozaskakiwała ta trasa i to tempo jednak chyba za mocne. Ja też tego treningu mówię takiego typowo pod maraton nie robiłem i to też chyba. Ten półmaraton jak robiłem tą godzinę 30 minut z sekundami w lutym na Wiązownej to tam byłem wytrenowany pod półmaraton. W sensie to był dokładnie wiesz od stycznia do końca lutego 2 miesiące takiego czysto sfokusowanego treningu, a teraz nie. Teraz Janosika biegłem w sierpniu. Potem jakiś tydzień takiego odpoczynku. Potem jakieś takie treningi. Potem coś troszkę weszło w kostkę lewą, więc też ostatni tydzień mało biegałem. Jeden trening taki konkretniejszy zrobiłem, a tak to.

 

BHU: Czyli tak z marszu właściwie. 

 

Maciek: Tak trochę z marszu, więc też pewnie gdybym zrobił super trening i bym miał taki wynik, to bym był trochę niezadowolony, ale zważywszy na okoliczności to też.

 

BHU: Zresztą wpadła Ci życiówka, więc w to jest zawsze dobrze. 

 

Maciek: Wpadła życiówka, więc nie ma co narzekać.

 

BHU: Dobrze. Słuchaj, a gdyby przyszedł do Ciebie ktoś i Ci powiedział: Ej słuchaj nie zrobiłem założonego planu i strasznie źle się z tym czuję. Co byś mu doradził? 

 

Maciek: Wiesz tutaj tak jak powiedziałem fajnie jest, jak stawiasz sobie cele to postawić ich sobie kilka. W sensie takich, żeby jeden bezpieczny jest dobrze mieć. Oczywiście może się zdarzyć jakiś taki mocniejszy kryzys, może się zdarzyć, że nie wiem, jak kontuzja to też ciężko jest mieć wyrzuty sumienia tak, ale jakiś taki mocniejszy kryzys. Już nawet tego takiego celu minimum nie zrobimy. Wtedy warto się przyjrzeć sobie tym swoim celom, które mamy, zastanowić się, czy one nie są jakby nadmierne, bo ja uważam, że ambitne cele warto sobie stawiać, że jeżeli będziemy tak operować w granicach takiej strefy komfortu i pewności, że na pewno dam radę, więc tak biegnę to tych życiówek nie będzie. Tej frajdy takiej rzeczywistej satysfakcji z wyniku, bo z frajdy, z biegu mamy, tak?

 

BHU: Tak.

 

Maciek: To można mieć.

 

BHU: Można do 30 kilometra.

 

Maciek: Na maratonie tak. Półmaraton można właśnie cały przebiec w takim komforcie.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Tą frajdę z biegania można mieć, ale jakby ja widzę też wśród biegaczy takie 2 orientacje też dominujące. Oczywiście to jest pewne uproszczenie. Nie lubię typologii.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Ja jako psycholog unikam. W sensie, że są tacy i tacy. Zupełnie nie. Natomiast pewnie tutaj 2 motywacje, które gdzieś u każdego z nas współistnieją. W sensie jedna to jest motywacja taka na wynik, orientacja na wynik, a druga to jest taka orientacja na proces. W sensie na to co się dzieje. Często możemy tu mówić o stanie flow, że nam się biegnie super szczególnie, jak jest jakaś fajna pogoda. Zresztą ja na przykład mam flow zawsze jak deszcz pada też, więc jak wychodzę na trening i na przykład jest kiepska pogoda, to zawsze mam jeszcze większą frajdę z tego, że na początku jest zimno, nieprzyjemnie, a potem jak już zacznę, to jest jeszcze większa frajda z takiego doświadczenia, nie wiem natury świata w taki bardziej namacalny sposób. Ale te 2 orientacje one mogą w zależności od tego, która z nich dominuje to jakby cele też będą inne. Możemy się albo bawić dobrze, albo realizować, przekraczać siebie, robić życiówki albo gdzieś te 2 rzeczy próbować godzić. Myślę, że to jest fajne podejście, że staram się dobrze bawić, mieć z tego frajdę, ale jednocześnie gdzieś to przekraczanie siebie dla mnie osobiście jest ważne. Być może są tacy biegacze, którzy biegają rekreacyjnie, którzy chcą kończyć, co czasem też jest wyzwaniem. Jak ktoś nie wiem Janosika legendę to wtedy wiesz, to jest grubo, ale na takich prostszych trasach to będziemy tak, pogadamy sobie z ludźmi na trasie. Potem jest fajne miasteczko biegowe, czy tam wokół mety jakieś eventy, jest fajna atmosfera, zwiedzamy sobie ładne okolice, szczególnie w biegach górskich czy w jakiś takich trailowych. Te 2 motywacje jest fajnie łączyć, bo wtedy nawet, jeżeli nie pójdzie coś z tą motywacją na wynik to mamy poczucie, że dobrze się bawiliśmy, być może, że daliśmy z siebie wszystko, jeżeli daliśmy. Pewnie czasem problemem może być to dla osób właśnie takich zorientowanych na wynik, że mamy poczucie, że mogliśmy coś zrobić lepiej i to pytanie, które zadałeś, pytanie o to nie udało mi się to takie nie udało mi się, kiedy zrobiliśmy wszystko jak najlepiej pewnie jest odpowiedź na nie jest mniej bolesna niż wtedy, kiedy mamy poczucie, że mogliśmy coś zrobić lepiej.

 

BHU: Tak. To prawda. To jest tak, że też właśnie jak człowiek jest niedotrenowany i startuje i stawia sobie za wysokie cele, tak jak ja zarobiłem w niedzielę na przykład to powiem Ci moja droga była taka, że leciałam, leciałam, chciałem 3:11 zrobić. Szybko się okazało, że to jest niemożliwe. Po tym 30 kilometrze mnie zamuliło, ale w końcu wiesz. Aha i w ogóle chciałem zejść z trasy, bo życiówki też bym nie zrobił, a ta trasa niestety tego maratonu krążyła wokół mety cały czas, więc to tylko wiesz pokusa ogromna.

 

Maciek: Frustrujący jest. 

 

BHU: Frustrujący. To ja tego strasznie nie lubię. 

 

Maciek: To biegnięcie na Wisłostradę i potem jeszcze raz muszę biec na Pragę. 

​

BHU: Nie. Nie jestem fanem tej trasy kompletnie. W każdym razie ja odnalazłem takie rozwiązanie, że pod koniec biegu udało mi się jakimś cudem dogonić Pawła Żuka i pomyślałem: To będzie super zakończenie rozumiesz tego maratonu wpaść z Pawłem na metę i w ogóle mamy fajne zdjęcie, i w ogóle wiesz super, więc o ja na przykład z tego maratonu tak wybrnąłem, że życiówki nie zrobiłem, ale mój czas w ogóle był bliski debiutowi, więc. Czas słaby, ale nie trenowałem pod ten maraton. Także wybrałem takie rozwiązanie. Powiedziałeś na początku, że te 3. Właśnie chciałam się Ciebie o tą ścianę spytać, z czego to wynika? Ale sam powiedziałeś, że nie do końca wiesz o co chodzi. 

 

Maciek: Tak. Ja myślę, że jest nałożenie. Na pewno tu jest jakiś aspekt fizjologiczny. W sensie tak, bo to jest wysiłek. Gdzieś ta ściana pewnie dla wielu biegaczy ona się pojawia gdzieś w trzeciej godzinie biegu tak standardowo. Mało kto robi na 30 kilometr przed 2 godziną. To już trzeba na prawdę fajnie, szybko biegać, żeby tak mieć. Pewnie wynika to z tego, że my rzadko robimy wybiegania. Też jak trenując pod maraton generalnie nawet nie jest rekomendowane, żeby robić te wybiegania dłuższe niż 3:30 i to jest też taki horyzont zdarzeń trochę, że my tam nie wiemy, co się wydarzy. Pewnie gdybyśmy robili takie długie wybiegania na solidnym tempie, które z kolei są ryzykiem przetrenowania, obciążenia to może byłoby inaczej. Tacy wybitni biegacze pewnie robią takie wybiegania, tak jak się gdzieś tam, czy to jakiś plan treningowy (ns.11:11), czy wiesz taki (ns.11:14) to oni robią takie wyniki.

 

BHU: Oni dużo biegają.

 

Maciek: Dużo bardzo, bardzo duża biega. Te kilometraże tygodniowe Boże miesiąc nie biegam. 

 

BHU: Tak, dokładnie. Dobrze, a inne kryzysy na trasie. Masz jakiś sposób jak sobie radzić w ogóle z kryzysami na trasie, czy to bardziej się trzeba przygotować wcześniej do tego?

 

Maciek: Tak. Znaczy fajnie jest przygotować sobie wcześniej strategię taką mentalną, co będę robił w kryzysie. To jest bardzo korzystne. Ja też w ogóle teraz jako w pracy zawodowej. W sensie mojej pracy naukowej też siedzę w takiej teorii, którą wcześniej badałem poza kontekstem sportu. Teraz próbuję ją przejść, historia perspektyw czasowych. Znaczy nasz umysł potrafi robić niesamowite rzeczy, żadne inne gatunki tego nie potrafią. A potrafią zwierzaki prawie wszystko to samo, ale tego akurat nie potrafią to jest to wykonywanie tak zwanych mentalnych podróży w czasie. W sensie możemy sobie robić symulacje przeszłości, symulację alternatywnych wersji przeszłości i to można wykorzystać bardzo fajnie, kiedy my sobie możemy zrobić symulację przed biegiem albo w ogóle tak przygotować się na przyszłe biegi właśnie w kontekście wystąpienia potencjalnego kryzysu. W sensie wczuć siebie, wczuć się w sytuację OK, biegnę i zaczyna mi się robić słabo, zaczyna mi się robić ciężko, nogi się robią za ciężkie i co ja w tym momencie mogę zrobić? Tutaj można się przygotować na właściwie 2 poziomach. Jedne są rzeczy takie konkretne uruchomić takie programy, zachowania. To jest nie wiem można wziąć tabletkę dextro. To mi doda kopa, za chwilę zadziała. Tak zaraz to mi pomoże przezwyciężyć kryzys. To też działa na poziomie psychologicznym, bo to nie jest tylko i wyłącznie tabletka, czyli to jest poczucie, że ja robię coś co mi pomoże. 

 

BHU: Równie dobrze jakieś placebo można byłoby wziąć.

 

Maciek: To mogłoby być pewnie też placebo. Może by nie zadziałało tak, bo tu mamy jednak ten komponent taki fizjologiczny, ale takie placebo by też zadziałało. Znaczy ten poziom placebo też jest ważny, bo daje nam taki napęd na przetrwanie tego kryzysu. OK. Jest kryzys, ale ja coś mogę z nim zrobić. To poczucie kontroli takie wewnętrzne jest bardzo ważne, czyli żeby mieć w kryzysie poczucie, że OK, kryzys nadszedł on nie był. Znaczy może był zależny ode mnie, mogłem przeszarżować tempem na przykład, ale już nie mogę go cofnąć, ale, żeby mieć kontrolę, że ja mogę jeszcze z tego biegu, z tego kryzysu. Znaczy z tego biegu coś wyciągnąć.

 

BHU: I, że można z niego wyjść w ogóle.

 

Maciek: I, że można z niego wyjść.

 

BHU: Że to nie jest koniec świata. 

 

Maciek: Dla mnie to poczucie było bardzo trudne. W zeszłym roku biegłem Ultra Roztocze sześćdziesiątkę i tam pobiegłem rewelacyjnie pierwszą trzydziestkę. Tak nawet do i po trzydziestce potknąłem się na krawężniku i się wywróciłem. Głupi w ogóle kawałek był przez Kresnobrodzie, tam przez taki kurort i nad jeziorkiem się przebiegało. Tam sklepików kilka i tak dalej. Ja się wygłębiałem, złapał mnie trochę skurcz przy tym wywróceniu się i potem jakby ja się z tego zebrałem, to już w ogóle nie mogłem złapać tempa. Potem zaczęło mnie mdlić i to był płaski odcinek. Najprostszy odcinek na całej trasie, a ja po prostu i jeden mnie wyprzedza, drugi, trzeci, czwarty, piąty. Jezu, dramat. Tamten kryzys, ja ten bieg ukończyłem. W sensie jakoś sobie mówiłem: Dobra, ukończę. Tam wiedziałem, że jeszcze akurat moja rodzina ze mną pojechała, więc były nie tylko dzieciaki i żona, ale jeśli moi rodzice i dziadek nawet. To w ogóle jest niesamowita historia.

 

BHU: Musiałeś to ukończyć.

 

Maciek: Wiedziałem, że oni na tym 40 kilometrze tam gdzieś w tym Guciowie wie czekają. Mówię: Dobra. Muszę do nich dobiec. Potem, jak ich spotkałem to jakoś tam się zebrałem tak psychicznie, trochę podjadłem, bo to był taki punkt dość obfity i ruszyłem, i jakoś ukończyłem, ale nie miałem poczucia, że pokonałem ten kryzys jakoś sensownie. Teraz biegłem tą samą trasę przedłużoną o 30 km, bo akurat 90, która miała ten sam początek, co sześćdziesiątka w roku wcześniejszym, więc pierwsze 60 km było właściwie tych samych, a potem jeszcze trzeba było dobiec 30. Ja tu miałem ten sam kryzys, troszkę później. W sensie akurat na tym płaskim jeszcze nie miałem. On się pojawił trochę później, ale ja już wiedziałem, że to będzie ciężkie. Wiedziałem, jakby i wiedziałem, że OK. Kryzys może być i jakoś byłam na niego przygotowany. W sensie ten bieg wcześniejszy powiedział: Pewnie będzie. Wcześniej czy później on pewnie będzie. Cieszyłem się, jak go nie było po tym 30. Mówię: Ale fajnie mi się biegnie, a nie mdli mnie dzisiaj. Nie ma jakiegoś spadku tempa. Potem się zaczęły takie górki większe i on się pojawił. Zwolniłem i też mnie 2 gości wyprzedziło, ale wiedziałem, że jakby po kryzysie może przyjść powrót na całkiem fajne tempo. Na to ostatnie 30 km jak już tam wbiegliśmy z tego zwierzyńca to ja już tak biegłem, tak trzymałem to tempo i czułem, że jest OK, że nie ma szału, jeżeli chodzi. Tu już wiadomo po 60 km to już o to tempo jest nie łatwo zbudować bardzo mocne, ale ono było na tyle niezłe. Znaczy to był taki mój życiowy sukces ten bieg. Nie chodzi tylko o dystans, ale też tam mi się udało skończyć na 5 miejscu w generalce.

 

BHU: Pięknie.

 

Maciek: Tam w ogóle w wiekowej to byłem na 2 miejscu kategorii, więc to był taki pierwszy raz na podium, wiesz z pucharkiem. 

 

BHU: Mega.

 

Maciek: Doświadczenie mega. Pewnie takie nieczęste. Nie było za dużo osób tam akurat.

 

BHU: Ale nieważne.

 

Maciek: Ale doświadczenia super, bardzo budujące. Też to jest dla mnie chyba najbardziej budujące takie doświadczenie biegowe, więc 2 takie rady właśnie zarówno, jeżeli chodzi o tą perspektywę przyszłości, jak i przeszłości. Z jednej strony to jest zbudowanie przygotowania tego na scenariusze trudne. W sensie, jeżeli się wydarzy, to to zrobię to albo będę myślał w taki sposób, a nie inny. A druga rzecz to jest sięgnięcie w przeszłość i zebranie sobie takich wiesz takiej podręcznej apteczki, trochę swoich doświadczeń. W sensie gdzieś ja pamiętam, że był taki kryzys albo podobny i ja go przeszedłem albo wtedy na przykład, albo nawet, jeżeli nie udało mi się go pokonać to OK. Wtedy czegoś nie zrobiłem, to może teraz zrobię to i to może pomoże, więc jakby takie uczenie się na błędach i tworzenie z tych błędów może nie tyle właśnie poczucia, że ja jestem słaby i popełniam błędy tylko właśnie zasobu OK. Ja mam doświadczenie, które czegoś mnie uczy. To jest tak, jeżeli chodzi o przeszłość, a potem to doświadczenie mógłbym jakby zaprojektować na myślenie o przyszłości, o tym, co mnie czeka w biegu i też wyobrażam w momencie, jak już ten kryzys się pojawia to też zawsze takie już (ns.17:35), myślenie przyszłościowe, czyli wyobrażanie sobie nie wiem tego, że ten właśnie, że ten kryzys minie, że będę na mecie, że ten cel jednak osiągnę, że jak będę się czuł, jeżeli ukończę, ale jak nie będę się czuł też taka symulacja. A jak będę się czuł, jeżeli ja z tej trasy zejdę?

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Potem, jak potem będę się czuł? Więc to myślenie takie, takie symulowanie sobie siebie może dodać motywacji i może dodać takiej wytrwałości, wytrzymałości, żeby przezwyciężyć ten moment trudny, bo umówmy się w biegach w tych długich one prawie zawsze będą. Chyba, że ktoś jest już tak totalnie przygotowany, że po prostu tnie przez cały bieg.

 

BHU: Ale wydaje mi się, że to każdy, nawet najwspanialsze elity mają takie wiesz zagwozdki. W każdym razie to fajne, co powiedziałeś o tym co będzie, jak zejdę? Jak w ogóle poradziłbyś osobie, która zeszła na przykład nie wiem, pierwszy raz w życiu musiała zejść z trasy i źle się z tym czuje. Co byś poradził takiej osobie? 

 

Maciek: Myślę, że ważne jest, żeby zapamiętać to doświadczenie, że źle się z tym czułem. W sensie, żeby kolejny raz powiedzieć: OK. Zszedłem z trasy, mam jednego DNF-a. Jestem bogatszy o takie doświadczenie. Nie wszyscy biegacze takie mają. Natomiast gdzieś to też może być takim zasobem. OK, czułem się z tym niefajnie. Potem myślałem, że mogłem zrobić więcej, że mogłem jednak spróbować, że może nie zrobiłbym życiówki albo nie pobiegłbym tak, jak założyłem, ale jednak bym ukończył i że pewnie czułbym się z tym lepiej. Teraz jak ja myślę, żeby zejść z trasy. Pewnie, ja w sumie chyba tutaj nie miałem takich myśli. Miałem takie, że o kurczę, nie będzie, że może w ogóle przejść do takiego kompletnego truchtu już, że nie walczyć o wynik.

 

BHU: Ale jeszcze ciągle miałeś szansę.

 

Maciek: Ale ja jeszcze miałem szansę na życiówkę, więc ja gdzieś tam sobie tak myślałam: OK. Jeszcze mnie ten peacemaker na 3:25 jeszcze nie wyprzedził, to znaczy, że jeszcze mam trochę zapasu. Potem, jak mnie wyprzedzał mówię: Dobra, jeszcze jest nie tak dużo do mety, to te 5 minut chyba dam radę i tak już potem zacząłem już tak liczyć, kalkulować, że widzę, że biegnę te 5 z okładem tam jakimś na kilometr to jak to przemnożyłem przez te kilometry które zostały mówię: Chyba będzie, będzie. Dobra będzie. To trzymam. Dobra, już trzymam. Ja też sobie czasem robię taką technikę, stosuję. To też jakby nauczyłem się wtedy na tym kryzysie na roztoczu, że pozwalam sobie na moment słabości, ale zdefiniowany z góry. W sensie OK, nie masz siły, już nie dajesz rady to teraz przez 50 kroków idziesz, ale to jest 50 kroków i potem próbujesz znowu. W sensie OK. Dobra, żeby nie było, bo jak się próbujesz zajechać, to się zajedziesz. A tutaj jest minimalne zdjęcie nogi z gazu i zobaczymy, co będzie. Próbujemy jeszcze raz. Teraz do końca kilometra dociągnij i jak będzie źle to na jak Ci zapika zegarek, że masz kolejny kilometr to znowu zrobisz te 50 kroków, a jeżeli zapika i poczujesz, że będziesz mógł biec to, biegniesz dalej. Ja tak zrobiłem. Nawet tu na maratonie za 2 czy 3 km przeszedłem do takich 50 kroków marszem.

 

BHU: Widzisz.

 

Maciek: Potem już ostatnie chyba 5 przebiegłem już wiesz, już w biegu ciągłym. Tam gdzieś w granicach 35 kilometra miałem takie 35, 36 nie 34, 36 i chyba 37 miałem takie, że zrobiłem tą. 

 

BHU: Właśnie to jest ciekawe, bo ja widziałem osoby, które przechodziły do marszu i byłem w szoku, jak to jest efektywne. W sensie ja je mijałem, jak one szły, a potem one mnie mijały znowu jak biegłem.

 

Maciek: Wiesz to noga. W sensie taka i taka.

 

BHU: Tak.  Tylko że właśnie jakby zaskoczyło mnie to, bo wiesz ja nie biegam jakoś dużo płaskich biegów.

 

Maciek: Ja też już teraz. 

 

BHU: Właśnie. W górach to zupełnie inaczej to wszystko działa, ale to co opowiadasz tak to jest bardzo efektywne jak się okazuje. Ja nie wiem w końcu kto tam był pierwszy na mecie, czy ja, czy oni nie ma to żadnego znaczenia tam minuta dwie, ale rzeczywiście coś w tym jest.

 

Maciek: Tak, bo to jest też taka wiesz przestrzeń, żeby jakby zakumulować tą energię na nową. W sensie tak.

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: I też mentalną.

 

BHU: Mentalnie.

 

Maciek: OK. Masz moment, żeby odpocząć. Nie jest tak bo my też mamy nasze zasoby silnej woli. Tak, to są takie. Jest taka teoria wyczerpania ego, że nasz nasze ego też jest jak mięsień. W sensie nasza samokontrola i on też się męczy. Im dłużej są takie śmieszne badania, że ludziom kazali powstrzymywać się od jedzenia słodyczy, a potem musieli zrobić coś, co wymagało samokontroli i Ci, którzy się musieli wcześniej powstrzymywać, jakby potem byli bardziej podatni na to, żeby sobie po prostu pofolgować na przykład. To zupełnie w innej dziedzinie mogło być.

 

BHU: Ale to fajne badania.

 

Maciek: Pokazuje, że rzeczywiście nasza samokontrola trochę też tak działa, jak mięsień. Jak coś pod męczymy ją, że się musimy przed czymś powstrzymywać, albo tak, albo jakoś się bardzo kontrolować to w tym momencie mamy dużą potem skłonność do tego, żeby sobie jednak odreagować to w jakiś sposób, że ta samokontrola już jest bardzo, bardzo zmęczona, dlatego samokontroli nie ma co drenować tak bardzo mocno. W sensie takiej dyscypliny. Tam sygnalizowałeś mi te wątki, które mogą się pojawić.

​

BHU: Tak.

 

Maciek: Tam pojawił się ten wątek dyscypliny. Jeżeli sobie do tej dyscypliny, ja też muszę. Jeżeli nawet zdecyduję się na taką drogę taką trochę właśnie wojskową. W sensie takiej wojskowej dyscypliny to też muszę dać sobie przestrzeń i czas na to, żeby jakby to sobie wytrenować, nauczyć się, a nie stwierdzić, że OK. Moja głowa to ja mogę wszystko tak w mojej głowie. To nie do końca tak jest. W sensie to tam też musimy sobie wytrenować i nawyki, ale też właśnie taką siłę związaną z samokontrolą. Często zakładamy, że nasza głowa jest zupełnie inna niż nasze ciało. W sensie, że możemy tu sobie postanowię i tak już będzie. Ja zmienię swoje myślenie. To się nie dzieje jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. 

 

BHU: Są jakieś techniki, którymi można tę samokontrolę trenować?

 

Maciek: Generalnie sprawowanie samokontroli trenuje nam samokontrolę. W sensie, jeżeli rzeczywiście my będziemy sobie przesuwać powoli tylko to jest właśnie kluczowe to, żeby to jak z wydłużaniem wiesz dystansu na treningach, żeby tego nie zrobić: OK, to ja biegałem do dzisiaj piątki, ale teraz od jutra to biegam trzydziestki codziennie. Nie. To jest też bez sensu i jeżeli nawet spróbuję raz czy dwa razy tak pobiec to potem bardzo prawdopodobne, że to mi się załamie. Jeżeli będę tą samokontrolę bardzo silnie drenował tak jakby z niej z niej czerpał to potem na przykład, jeżeli będę bardzo silnie przestrzegał na przykład programu treningowego wbrew wszystkiemu, to potem może mi tej samokontroli zabraknąć na biegu. Nawet w tym momencie, kiedy ma być najbardziej potrzebna, ale jakby przesuwanie tej granicy stopniowe jest taką strategią ważną.

 

BHU: Czyli też takie wychodzenie ze strefy komfortu też, tak?

 

Maciek: Tak. Tylko ważne, żeby to robić stopniowo, żeby to nie było wskoczenie wiesz do lodowatej wody tylko takie raczej oswajanie się coraz zimniejszą, coraz większym wyzwaniem coraz nie wiem trudniejszym dystansem, bo to potem też, jeżeli ja się zawodzę sobą systematycznie to to też obniża moje poczucie kontroli i też może prowadzić do wypalenia. 

 

BHU: Właśnie, to też jest temat stawiania sobie realistycznych celów, prawda? Czyli, że nie od razu z piątki do trzydziestki, bo można pobiec te trzydziestki przez tydzień, ale potem łapiemy kontuzję albo jesteśmy zbyt zmęczeni, więc każdy ten krok powinien być rzeczywiście jakoś przemyślany po prostu i jakąś tam gradację mieć w sobie. Właśnie, zaczęliśmy mówić o tej motywacji versus dyscyplina, bo można spotkać na YouTube wiele motywacyjnych filmików właśnie Gogginsa, czy (ns.25:05), którzy mówią, że motywacja to jest uczucie, i że w ogóle nie ma co bazować na motywacji, i nie ma co budować swojego performansu też na motywacji, bo motywacja wzlata, upada i to nie jest generalnie nic pewnego. Ciężko w ogóle podtrzymać jest motywację. Natomiast właśnie dyscyplina jest tym, co daje nam pewność, że osiągniemy wynik i też (ns.25:34) ma takie hasła, że dyscyplina daje nam wolność. Co on uważa przez wolność nie wiem. Można być równie dobrze w więzieniu swojej dyscypliny, prawda? Właśnie mam do Ciebie takie pytanie, jak Ty do tego podchodzisz? Trochę zacząłeś mówić, że rzeczywiście ta taka dyscyplina narzucona sobie od dnia, jeden od jutra mam 100% dyscypliny jest po prostu niebezpieczne, ale co, jeśli my gradacyjnie wchodzimy w ten stan takiej dyscypliny, dyscypliny rozumianej jako proces, w którym my de facto nadpisujemy swoje uczucia, czyli nie chce nam się wyjść na trening, nieważne wychodzimy. Boli nas coś, nieważne trenujemy, czyli jakby przestajemy słuchać swojego ciała, słuchamy tylko i wyłącznie grafiku. Jak Ty myślisz o tym?

 

Maciek: Znaczy ja myślę, że to jest trochę fałszywa opozycja taka, bo żeby przestrzegać dyscypliny oni chyba tego nie biorą pod uwagę. My też musimy mieć jakąś motywację. Słuchasz się tego kalendarza, bo coś.

 

BHU: Cel. Oni mówią, że trzeba mieć to, dlaczego, czyli ma być mocno określona.

 

Maciek: Więc to jest jakby umiejscowienie, zakotwiczenie znowu motywacji tylko i wyłącznie na ten cel, czyli nie bazowanie, jeżeli chodzi o motywację na takiej mikroskali tylko bazowanie na wielkiej motywacji w makroskali i jakby podpinanie tego: Nie chce mi się. O Matko znowu. OK, ale ja mam cel tak i ta wizualizacja. Znowu tutaj dochodzimy do tego, że jakby tworząc taką motywację to jest stworzenie takiego kamienia milowego gdzieś tam przed nami wychodzimy znowu w tą przyszłość, czyli znowu skorzystamy z tej naszej zdolności do stymulacji mentalnej przyszłości i to musi być bardzo silne, i wyraźne wyobrażenie. To też tutaj nie wiem, na ile oni o tym wspominają. Ja w jakieś fragmenty tak słuchałem. Natomiast nie kojarzę tego. Tam jest bardzo istotne moim zdaniem z punktu widzenia tego, żeby jednak ta motywacja była, bo to ja mogę sobie stworzyć bardzo plan treningowy, bardzo konkretny, ale w pewnym momencie znowu może mi się urwać już ten zasób samokontroli i powiedzieć: Dobra, odpuszczam. Trudno chrzanię to.

 

BHU: Znaczy tak. Oni mówią, że ten obraz celu musi być bardzo wyraźny tylko że wiesz, to też jest bardzo trudne jest mieć ten cel. Ten cel też się zmienia. Kurczę, jesteśmy ludźmi. Jakby wiesz, zmienia nam się życie, rodzą się dzieci.

 

Maciek: Dokładnie.

 

BHU: Starzejemy się. Wiesz jakby jest mnóstwo rzeczy i ciężko jest ciągle mieć ten jeden cel przed nami, do którego dążymy.

 

Maciek: Tak, dlatego to jest niezwykle trudne. W sensie ja gdzieś tam próbuję sobie takie cele stawiać, ale jednak mam jakby tych sfer życia ważnych dla mnie kilka. Bieganie jest jedną z nich bez wątpienia, ale mam pracę. Wczoraj wieczorem miałem iść na wybieganie, ale do 2 w nocy pisałem jakąś recenzję zaległą, którą musiałem napisać doktoratu jakiegoś tam, bo już byłem po terminie i musiałem to zrobić. Odpuściłem. Gdzieś tam można powiedzieć, że nie zachowałem swojego planu, nie zrobiłem tego co chciałem, ale jednak, jeżeli godzimy, że nie jesteśmy sfokusowani tylko i wyłącznie na bieganiu, jeżeli to nie jest naszą pracą, pasją i prawie wszystkim. Nie wiem tam Kipchoge ma wszystko uporządkowane pod bieganie, jego sen, wstawanie, jedzenie, wszystko jest jakby zaprzęgnięte do tej dyscypliny służącej osiąganiu celów, ale jeżeli mamy też inne cele ważne to one mogą być w konflikcie i tego czasem nie przeskoczymy. Nie da się.

 

BHU: Oczywiście. Zwłaszcza, że jesteśmy tylko amatorami w gruncie rzeczy w zdecydowanej większości. 

 

Maciek: Dokładnie, w zdecydowanej większości. 

 

BHU:(ns. 29:16) jest po prostu w elicie elit i fajnie, że on jest, bo on przełamuje ludzkie możliwości. 

 

Maciek: Tak.

 

BHU: Znaczy tylko ludzie tak sfokusowani na celu są w stanie przełamywać to co człowiek w ogóle może zrobić ze swoim ciałem, więc fajnie, że on jest i że poświęcił w ogóle swoje życie temu.

 

Maciek: Tak.

 

BHU: Powiedzieliśmy o tym, że taka dyscyplina może być trudna do utrzymania i ciężka, też obciążająca psychicznie, ale w bieganiu po górach jest kilka takich. To są takie puzzle, które się składają właśnie z różnego rodzaju treningów i nie wszystkie treningi musimy lubić robić, a są konieczne, jak na przykład nie wiem wizyta na siłowni albo interwały, albo coś. I teraz jak sobie to opowiedzieć? Jak sobie to sprzedać, jeżeli my nie lubimy pewnych treningów, a wiemy, że one są dla nas konieczne? Ja na przykład nie lubię chodzić na siłownię, ale już jak tam jestem to jest OK, ale jak mam do wyboru pójść na wybieganie i pójść na siłkę to chyba nocą.

 

Maciek: Tak. 

 

BHU: Więc jak Ty myślisz? Co byś poradził?

 

Maciek: Tutaj chyba nawet to też jest kwestia podążania za pewną strukturą planu treningowego, który sobie narzuciliśmy. Pewnie tu warto jest też zachować to, co u nas w tej mojej działce badawczej w psychologii właśnie tej psychologii czasu nazywamy balansem taką równowagą temporalną, czyli żeby nie żyć tylko i wyłącznie tym celem przyszłościowym, bo tu możemy podpinać poszczególne elementy naszych działań, treningów i tak dalej pod ten cel. Nie wiem ktoś UTMB chce pobiec tak i to jest jego plan. Za 4 lata chce go pobiec. Tutaj sobie ma w planie starty kwalifikacyjne. 

 

BHU: Kamyczki.

 

Maciek: Kamyczki ma stąd tak i tak dalej. Treningi potem pod te kamyczki i tak dalej. To wszystko składa się taką piramidę, gdzie tam gdzieś jest majaczy w chmurach ten Mount Blanc i można tak. Natomiast bardzo możliwe, że nie dojedziemy tylko i wyłącznie na tym paliwie celu. Bardzo możliwe, że tak nie będzie, dlatego tutaj można stworzyć sobie trochę taką strategię takiego pośredniego wzmacniania się, żeby nie powiem, że jest takie trochę oszukiwanie tych swoich motywacji, ale żeby się jakoś nagradzać za te trudniejsze treningi. To nie musi być nagradzanie w związane z bieganiem. To jest może nie wiem, jak na przykład próbujesz trzymać jakąś dietę to sobie dzisiaj pozwolę na przykład zjeść pączki, to sobie zjem 3 pączki po takim treningu. Pewnie nie zaszkodzi, bo jak sobie porządnie przetrenuję tą siłkę czy te interwały zrobię jakieś solidne to pewnie i tak tych kalorii będzie spalonych więcej.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: A jakby ta nagroda mimo tego, że to będzie trochę pofolgowanie tej samokontroli uzupełni nam trochę te zasoby, że się da takie wytchnienie, bo tutaj jeszcze nie powiedziałem o jednej rzeczy. Mówiliśmy o tym trzymaniu samokontroli i takim wciskaniu siebie w takie ryzy samokontroli. Powiedziałem o tym, że jeżeli w świetle tych badań, o których wspominałem, że jeżeli, jakby wydrenujemy tą samą kontrolę w jednym obszarze to jesteśmy podatni na to, żeby zaraz chwilę później odpuścić w innym. To trzeba bardzo uważać, bo jeżeli będziemy bardzo sfokusowani i zmotywowani nawet tym celem w bieganiu to jesteśmy jednością. W sensie jesteśmy jednym człowiekiem dla naszej rodziny, dla w naszej pracy i bardzo możliwe, że tu będziemy trzymać to samokontrolę, a tutaj zaczniemy uruchamiać te działania takie upustowe, że tutaj właśnie nie będziemy zupełnie już się kontrolować, i zaczniemy robić rzeczy, których potem będziemy żałować. Nie wiem zaczniemy się drzeć na własne dzieciaki, nie wiem będziemy coś zawalać w pracy i robić jakieś głupoty albo w sensie i z jakimś pokusami. Ja już tutaj nie chcę wchodzić w przykłady, ale zaczniemy robić rzeczy, których potem będziemy żałować i w imię czego? W imię tego, że osiągnę cel w bieganiu, a tutaj nie wiem rozwiodę się z żoną.

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Więc jakby gdzieś, jeżeli mamy kilka wartości to one wszystkie powinny iść w jakiejś harmonii i musimy je gdzieś tam nieustannie konfrontować, a sposobem na to, żeby jednak gdzieś tą dyscyplinę jakąś tam trzymać. Ona musi być też oczywiście szyta na miarę. To nie dla wszystkich jest na przykład te UTMB albo przynajmniej nie dla wszystkich w jakimś czasie takim wiesz poniżej 40 godzin.

 

BHU: Tak. Może tak. Może ten 2 cel, bo ja myślę akurat, że każdy mógłby zrobić UTMB.

 

Maciek: Pewnie każdy mógłby zrobić.

 

BHU: Tak, w limicie.

 

Maciek: W limicie albo jeszcze w ambitniejszym czasie poniżej 30 na przykład.

 

BHU: To już jest mocno. Dlaczego kobiety na długich dystansach mam na myśli dystanse 100-200 mil w pewnym momencie zaczynają być lepsze od facetów?

 

Maciek: Kazus Patrycji Berezowskiej.

 

BHU: Patrycji, wiesz Courtney DeWalt. Można by tu mnożyć przykłady. Wiesz Courtney dobiegła 7 w zeszłym roku na UTMB kopiąc facetów po prostu równo. Jak to jest? Co jest w dziewczynach takiego, że one czasem potrafią tak sięgnąć głęboko? Do czego właśnie one sięgają? Z czego to się bierze? 

 

Maciek: Znaczy pewnie to są 2 poziomy znowu. Tak mi się wydaje, że gdzieś tam jest trochę czytałem o takich aspektach biologiczno-fizjologicznych, że przy bardzo długotrwałym wysiłku my mamy taką jakby biologiczną przewagę standardowo. Oczywiście mówimy o przeciętnym mężczyźnie, o przeciętnej kobiecie. Po prostu są fenomeny i wyjątki. 

 

BHU: Oczywiście.

 

Maciek: Ale my mamy taką przewagę w sile takiej defaultowo. W sensie mamy, jesteśmy silniejsi, ale niekoniecznie to się przekłada na taką bardzo długoterminową wytrzymałość i tu podobno jest tak, że jakby specyfika budowy nie wiem ciała mięśni kobiecych i tak dalej im dłużej trwa wysiłek tym bardziej te różnice się kompensują, a potem na przykład nawet to, że one są lżejsze po prostu może sprawiać, że przy bardzo długich dystansach to, że te nogi niosą niższy ciężar sprawia, że nagle różnice znikają praktycznie.

 

BHU: Może tak. 

 

Maciek: Jeżeli mówisz o przykładzie UTMB to trochę pewnie chciałem powiedzieć, że na bardziej płaskich dystansach to niwelowanie może zachodzić jeszcze szybciej, bo tutaj nie musimy tego elementu siłowego, tylko ten wytrzymałościowy. 

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Spartathlon na przykład ma trasę prostą. W sensie dość płaską.

 

BHU: Tak. Badwater może nie jest super płaski, ale też to nie.

 

Maciek: Nie ma gór płaskich.

 

BHU: Bieg górski, tak. Tam Patrycja pięknie pobiegła.

 

Maciek: To są właśnie takie trasy Patrycji.

 

BHU: Tak i ona tak bardzo mądrze zaczęła powoli, a potem skończyła 2 open.

 

Maciek: Właśnie ja bym musiał tak potrafić. Ja muszę iść do nie do konsultacji,

 

BHU: Ale to jest też kwestia metalu jakby i też ogromnego doświadczenia.

 

Maciek: To jest też poczucie pewności siebie, że ja te zasoby, że też jak przebiegnę te 30, 40, 50, 80 km to ja będę mógł przyspieszyć jeszcze.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: To nie jest tak, że ja chcę nadrobić, bo jeszcze teraz czuję, że mogę, a potem to i tak już będzie tragedia tylko ja mam poczucie, że ja będę mógł to z siebie wykrzesać, ale jeszcze powiem o 2 aspekcie kobiecym.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Wydaje mi się, że, że kobiety też nie wiem, czy to jest kwestia jakiejś przeszłości ewolucyjnej czy pewnych doświadczeń społecznych, że one też mają taki trening w budowaniu takiej ukrytej siły trochę. Ja pamiętam, jak moja żona pierwsza dychę biegła na biegu niepodległości i była do niej niezbyt przygotowana, i miała jakiś tam kryzys na jakimś 6 czy 7 kilometrze. I tak biegnie, biegnie mówi: Kurczę. A założenie miała takie, że przebiegnie cały dystans, nie przejdzie do marszu i tak już cała przejść. Tak sobie myśli, mówi: Kurde, urodziłam dwójkę dzieci i ona jest w tym naprawdę dobra. W sensie te jej porody są takie wiesz 1,2, 3, 4. Ja to generalnie zajmuję się żartowaniem z położną na tych porodach, bo moja żona radzi sobie z tym tak rewelacyjnie. Ja oczywiście trochę żartuję, ale generalnie z tego co słyszymy u różnych znajomych to jest w tym bardzo profesjonalna, więc jakby uczyniła z tego doświadczenia taki swój wewnętrzny zasób. To jak urodziłam dwójkę dzieci i wtedy jeszcze mieliśmy dwójkę, to ja dychy nie przebiegnę? Ja mówię: Bez przesady i wiesz docisnęła szpula tam, i ukończyła ten bieg całkiem zaskakującym dobrym dla siebie jeszcze czasie. 

 

BHU: Fajnie.

 

Maciek: Więc myślę, że tego rodzaju doświadczenia też czasem gdzieś takie ukryte doświadczenie takie, zbudowanie takiej wewnętrznej siły, które mogą być dla niektórych kobiet nie wiem czy dla wszystkich, ale mogą być takim zasobem. 

 

BHU: Właśnie mówi się właśnie między innymi o tym, że są kobiety bardziej na ból odporne, ale też w ogóle głowa to jest potęga w tym naszym bieganiu, zwłaszcza w bieganiu górskim, ale maratońskim zresztą.

 

Maciek: Chyba też.

 

BHU: Też.

 

Maciek: Maratonu tak jeszcze.

 

BHU: Absolutnie. Na przykład są bardzo ciekawe takie elementy, jak na przykład ktoś biegnie, wiesz sto mil to na przykład widziałem niejedno zresztą wideo z Western States, jak wiesz ludzie wpadają na ten stadion i już wiesz mają 200 metrów do mety, ale ich po prostu nogi odmawiają posłuszeństwa. Jaki mechanizm powodu to wszystko, że nagle wiesz tyle zrobiliśmy, a nie jesteśmy w stanie dobiec do mety?

 

Maciek: Ja nie wiem szczerze Ci powiem, bo ja zwyczaj na finiszu to już mam albo już po prostu jak jest bardzo ciężko to jak widzę tą metę to już spokojnie utrzymuję to tempo, albo nawet jeżeli gdzieś tam jeszcze okazuje się, że mam więcej sił niż się spodziewałem. Mówię: Kurczę, ja tak szybko mogę jeszcze dokręcić, to znaczy, że mogłem gdzieś tam wcześniej jeszcze coś więcej dać z siebie, ale nie wiem. Mnie motywuje jakby ta perspektywa końca. To jest dobre pytanie, co tam może się dziać? Może poczucie tego, że to jest takie witania się z gąską, że jakby organizm już ma poczucie gdzieś tam na jakimś takim poziomie niekoniecznie świadomym w pełni, że te struktury nasze podkorowe już gdzieś dostają informację, że ten cel już jest właściwie zrealizowany i one po prostu odpuszczają tą mobilizację taką, że nie do końca mamy na to wpływ, a one gdzieś czasem byłoby lepiej nie wiedzieć, że ta meta jest już. W sensie, że to lepiej było, żeby to było jeszcze 2 km dalej. Rzeczywiście tak się dzieje. To widać takich biegaczy, którzy już naprawdę jest finisz, a oni nagle zaczynają się słaniać, odcinać zupełnie.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: To widać na maratonach, na triathlonach.

 

BHU: Tak, ale te same rzeczy są na przykład znaczy trochę inne, ale również związane z siłą umysłu. Na przykład ostatnio rozmawiałem z Pawłem Czerniakiem, który biega krótsze dystanse i zgubił się na trasie ważnego dla niego biegu. 

 

Maciek: To na krótszym dystansie za dotkliwe bardzo.

 

BHU: Tam chyba 30 to był Golden w Lądku i słuchaj wiesz zgubił się, stracił tam ileś minut, ale wiesz tak się zmobilizował, że pobiegł ten fragment dużo szybciej niż w ogóle marzył o tym, żeby go pobiec. Czyli nagle wiesz taka dodatkowa motywacja w postaci zgubiłem się. Muszę odrobić czas to on nagle odnajduje jakieś nowe siły, których nie miałby normalnie, gdyby się nie zgubił. Wiesz to jest po prostu niesamowite co nasza głowa z nami robi.

 

Maciek: Tak. Tak się zdarza. To tylko pytanie, w których momentach te zasoby zostaną uruchomione?

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Jeszcze potem nam wystarczy tych sił, a w których momentach nagle to nadrabiam. A potem jednak to nadrobienie będzie kosztowało. 

 

BHU: Właśnie jak sięgnąć do tych zasobów bez tracenia tego czasu, bez wiesz? To jest fascynujące, bo te siły mamy, jak się okazuje, tylko cały pikuś polega na tym, żeby się dobrać, do tego cofnąć się.

 

Maciek: Mi się wydaje, że taka sytuacja ona nas trochę też poznawczo wybija, bo ona jest jakby zmianą perspektywy trochę. W sensie trochę nam się zaburza ten plan. Też pewnie odwraca się nasza uwaga w takiej sytuacji od na przykład doświadczeń z ciała, od tych sygnałów, które nam mówi: OK. Teraz jesteś w stanie biec tak, bo jak przyspieszysz, to już ja wtedy poleci. Zaraz się zakwasić. Koniec. A tutaj jakby o tym przestajemy myśleć i być może ta bariera, nasze ciało jakby nauczone doświadczeniem, że przeszarżowaliśmy N razy gdzieś tą barierę stawia wcześniej tylko, że to jest trudne, bo wiesz tak ni z tego, ni z owego bez żadnego zewnętrznego źródła jakby nagle stwierdzić: OK. To teraz ja zmieniam myślenie i będę teraz biegł szybciej, bo nie wiem właśnie tutaj nadrabiam czas. 

 

BHU: Tak.

 

Maciek: To jest taki przetarg chyba który gdzieś tam musimy znaleźć jakiś złoty środek. Prowadziliśmy takie w ramach tych moich badań nad tym czasem u biegaczy i tak dalej. Przy okazji to było chyba dyszki, nie może i półmaratonów. Już tak chyba 2 dystanse badaliśmy wtedy i dychy, i półmaratony. Tam badając te sposoby myślenia o czasie, przyszłości i przeszłości też badamy stany takiej koncentracji na teraźniejszości. Jednym z tych stanów znanych biegaczom doskonale jest stan flow tłumaczony na polski jako nie wiem przepływ, absorpcja i tak dalej. Okazało nam się, że jak wzięliśmy pod uwagę tam jeszcze kilka innych zmiennych, to okazało się, że taki rodzaj koncentracji na teraźniejszości, który się z tym flow wiąże on się przekładał na gorsze wyniki na mecie. W sensie osoby, które mają większą skłonność do flow. To też trochę problematyczne, bo tam mierzyliśmy taki stan, który zawiera w sobie i elementy flow, ale też takie mindfulness. W sensie uważności na ciało i jeżeli ja jestem w dużym kontakcie ze swoim ciałem, co ogólnie jest totalnie zdrowe, dobre, pożądane i zwiększa nasz dobrostan, pozytywną emocjonalność. W ogóle mindfulness jest to świetny klucz. Jeden z takich fundamentów do szczęścia to w momencie, kiedy biegniemy to bycie w kontakcie z ciałem bardziej nam uświadamia.

 

BHU: Że to nie jest dobry pomysł. 

 

Maciek: Ciało mówi mi przecież, że moje ciało jest dla mnie ważne, jest moim zasobem, więc ja nie mogę mu tak źle robić i w pewnym momencie nam to tempo spada.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Wydaje mi się, że tutaj bardzo dużą umiejętnością biegacza i to jest też jednym z takich elementów budowania takiego mancetu dobrego biegowego jest umiejętność trochę takiego zaglądania do tego swojego ciała, ale nie bycia tak do końca w pełnym kontakcie, szczególnie w tych momentach trudniejszych, kryzysowych w 2 połowie biegu, bo jak Ci się tam fajnie biegnie, to możemy czuć. To jest nawet zasób taki, że jest fajnie, że Ty czujesz, że te mięśnie dają radę, że to tempo jest fajne. Jak biegnę szybko, a tętno nie jest za wysokie jest super, ale w momencie, kiedy zaczyna być źle to jednak osoby, które mają skłonność do bycia mocnego w kontakcie. Te na przykład treningi jogi może się okazać nie dobrym zasobem, bo ja jestem cały czas, nauczyłem się być cały czas w kontakcie ze swoim ciałem, a teraz ten kontakt mi to myślenie blokuje. Mówi mi: Nie, nie możesz już szybciej. Już odpuść mi, bo ja nie dam rady to ciało mówi.

 

BHU: Tak. Ostatnio rozmawiałem z Adrianem Kosterą i który wiesz zrobił tam 10 Ironmenów i zapytałem się go o ból, jak on sobie radzi z bólem i on powiedział coś takiego, że on jak coś go zaczyna boleć kolanko czy tam cokolwiek to on jest w stanie się skupić na tym bólu, sprawdzić i podjąć decyzję, czy to jest coś nowego, czy to jest coś starego, czy to jest taki ból, że to się może rozwinąć w coś większego, czy to jest taki ból, który zazwyczaj się pojawiał, a nawet jeżeli jest czymś nowym to nie. To ten ból jest OK i on podejmuje taką decyzję, po czym powiedział coś takiego, że on skupia się na tym bólu, podejmuje decyzje i odsuwa go, jakby w tył świadomości. Jakby zastępuje ten ból czymś innym. Jest w stanie kontynuować. To jest chyba też fajna technika, którą można stosować?

 

Maciek: Tak. Właśnie o tym mówię, o tym przełączeniu, żeby tego ciała nie ignorować zupełnie. To nie jest tak, żeby wiesz nie mam ciała. Biegnę bez, bo to się może skończyć na przykład jakąś kontuzją, jak rzeczywiście coś będzie bolała, a my zupełnie jakby będziemy próbowali temu zaprzeczać albo jakimiś nie wiem takimi dużymi nie wiem napięciami w ciele, ale właśnie gdzieś taka akceptująca świadomość tego, ale jednocześnie nie pójście za tym bólem, nie sfokusowanie się na nim jest chyba takim złotym środkiem. To są takie techniki w sumie bardzo proste. Nie wiem związane na przykład z koncentracją uwagi nie wiem to często w długich dystansach. Na przykład teraz myślę o pracy rąk. Te ręce zawsze zmęczone są trochę, ale one jednak siłą rzeczy są mniej wyczerpane niż nasze nogi i jak dołożymy te rączki ładnie pracujące, to może nawet tamten krok lekko wydłużyć, a jednocześnie nie będziemy myśleć o tym, że nogi są już sztywne, że te mięśnie są już tak spięte, że zaraz te skurcze się będą pojawiały. Ja teraz akurat na maratonie też miałam takie momenty, że mówię: Dobra. To teraz rączki i gdzieś to odłączę od tego bólu, od tego doświadczenia, takiego napięcia w nogach czy zmęczenie. Ja już mam z tym napięciem takie historie, że ja ze 2 biegi to mi skurcze zabiły. W sensie ja ukończyłem te biegi na jednym Bojko Trail to ja myślałem, że już mnie jakaś taka para z krótszego dystansu Pan z Panią mnie posłuchaj stawiali do pionu, bo ja nie byłem w stanie sam wstać. Miałem takie skurcze, że jak próbowałem jedną nogę podwinąć czy jakoś to drugą zaczynało łapać. W końcu wyprostowałem się cały. Oni wzięli za ręce i postawili po prostu jak taką deskę wiesz do pionu i dopiero wtedy pobiegałem dalej, ale nie byłem w stanie, bo tak mi się spinały kolejne mięśnie. Miałam tak kompletnie. To był strasznie błotny bieg i cały czas mi się nogi. Musiałem jakby spinać mięśnie dodatkowo, żeby stabilizować rozjeżdżające się nogi, bo wszędzie to bieszczadzkie błoto było. Też lało cały czas, to spływało po. Jawornik chyba podbiegaliśmy. Tam po prostu mnie kompletnie rozłożyło. Ja mam gdzieś z tyłu głowy, że te skurcze mogą zacząć łapać. Jak czuję napięcie mięśni, więc staram się wtedy przenieść gdzieś właśnie uwagę na inne części ciała albo na coś poza doświadczeniem cielesnym, bo jeżeli się na tym skupię to zacznę oszczędzać, zacznę zwalniać i to nie będzie dobre, więc takie jakby alokowanie uwagi, kierowanie tą uwagą tam, gdzie to jest w tym i w tym momencie najbardziej dla mnie korzystne. To jest chyba bardzo ważny zasób, taki trening uwagowy. Też mozna sobie trenować na wybieganie, ale teraz będę myślał, nie wiem. OK. A teraz będę myślał o pracy na przykład nie o biegu. A teraz myślę o, zaglądam do swojego ciała. Teraz wracam do tego myślenia. Czyli, jakby uczyć się takiej wewnątrz sterowności, uwagi, a niekoniecznie takiego podążania za tym, gdzie akurat moja uwaga podąży, bo mam sygnał z ciała albo mam jakiś bodziec z otoczenia.

​

BHU: Tak. To też można trenować rzeczywiście na jakiś dłuższych treningach i przygotować sobie na bieg takie tematy, w które można uciec. To też jest coś, co można przed biegiem zrobić.

 

Maciek: Dokładnie.

 

BHU: Temat sportu względem sztuki. W sensie, kiedy sport zaczyna być sztuką? Bo zazwyczaj pod hasłem sztuka rozumiemy malarstwo, rzeźbę, muzykę, ale tak naprawdę sport też może być sztuką. W sensie pytanie jeszcze co to jest sztuka? Dla mnie sztuka to jest coś, co transformuje inne osoby. To nie jest tylko narysowanie czegoś. To jest coś, jaki to wpływ wywoła na odbiorcę i na przykład uważam, że są sportowcy, którzy całą swoją postawą i tym jak się przygotowują, i tym, jak wykonują swoje dyscypliny potrafią wprowadzić w nas coś takiego, że jest to coś transformacyjnego, że jakaś energia się w nas przetwarza. To jest chyba. Też tak myślisz?? Też tak czujesz, że to może być jakieś połączenie?

 

Maciek: Nie wiem, czy ta metafora sztuki do końca uchwytu. Ja rozumiem o czym mówisz. W sensie tak. To chodzi o taką inspirację, którą można zaczerpnąć z takiej osoby. To chodzi o jakieś takie też piękno, które jest obecne w tym rodzaju wyczynu, czy w tym rodzaju.

 

BHU: Tak. Właśnie inspiracja to jest też coś, co może przyjść, ale bardzo szybko może odejść trochę tak jak motywacja. Ja myślę o czymś głębszym, że czasem niektórzy sportowcy po prostu naprawdę tak jakby przełączają w nas jakiś wiesz włącznik i stajemy się innymi ludźmi. Ze mną na przykład słuchaj Scott Jurek to zrobił ewidentnie. Jakby z dnia na dzień zostałem weganinem i uznałem, że będą ultrasem, ale to było też skorelowane nie tylko z tym, jak on biega i co biega, ale również z książką, którą napisał i to wszystko jakoś jako pakiet ja spokojnie mogę jawnie o nim mówić jako o artyście, który po prostu zmienił moje życie, i zrobił to przez sport. Wydaje mi się to też fascynującym aspektem sportu w ogóle. 

 

Maciek: Sport jest taką przestrzenią, gdzie to przekraczanie granic, wychodzenie poza siebie ono jest widoczne. To jest coś takiego bardzo namacalnego w sporcie pewnie bardziej niż w innych obszarach. W sensie jak ktoś przekracza granicę, wychodzi z siebie, nie wiem, bo jest fajnym tatą szóstki dzieci, to niekoniecznie jest to tak widoczne. W sensie można zobaczyć, jak fajnie on sobie radzi, że są fajną ekipą i tak dalej, ale nie ma tego, że masz jak na talerzu podane to wyjście właśnie poza tą granicę, to zrobienie czegoś absolutnie wyjątkowego. W sporcie jest to widoczne i sport też pociąga bardzo często. To jest, dlaczego my lubimy oglądać jakiś sport, zawody sportowe czy lubimy emocjonować się tymi wydarzeniami sportowymi, bo to jest coś, co jako nam pokazuje. Pewnie daje też nadzieję na to, że może my też byśmy mogli. 

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Jest ten element takiego zasiania ziarenka. Właśnie też w pewnym sensie zainspirowania, ale być może właśnie czegoś głębszego niż taką powierzchowną inspiracją tylko zasiania takiej nadziei i może jakiegoś już celu, że ja też bym chciał.

 

BHU: Tak, ale to też jest piękne, bo wydaje mi się, że może być też takie myślenie, bo jak kibicujemy jakiejś niesamowitej drużynie albo sportowcowi, że to jest nasz człowiek. W sensie on też jest człowiekiem tak jak ja i być może ja też mógłbym robić takie rzeczy jak on. To co powiedziałeś i z drugiej strony to jest tak niesamowicie ładujące. W ogóle kibicowanie jest wspaniałe. Fajnie oczywiście jak to się przekłada potem na jakiś rodzaj aktywności naszej, że nie robimy tylko z poziomu kanapy, piwa i chipsów nie oglądamy piłki, ale czasami to tylko tak się kończy niestety.

 

Maciek: Jeszcze pytanie wiesz, gdzie się zaczyna ten moment, że to mnie pobudza też do jakiś zmian.

 

BHU: Właśnie wiesz co może Ci też wspaniali sportowcy oni są troszeczkę za daleko odsunięci od norm, od nas. W sensie za mało mamy takiego komunikatu od nich, z którym jesteśmy się w stanie utożsamić, że tylko widzimy ich performans, ale nie znamy do końca drogi.

 

Maciek: Tak, dlatego fajnie jest czasem przeczytać biografię sportowca.

 

BHU: Na maksa.

 

Maciek: Albo pogadać, albo nawet i historię na Wikipedii.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Albo gdzieś tam się dowiedzieć, że na przykład Patrycja zaczynała biegać jak miała 35 lat tam czy coś. Mówię: O rany! Przecież jeszcze mogę. Jeszcze jest dla mnie nadzieja, dla wielu osób.

 

BHU: Albo posłuchać podcastów. 

 

Maciek: Albo posłuchać podcastów.

 

BHU: Dobra. Słuchaj tak, ale tak na serio to wydaje mi się, że to co robi ten podcast to też to właśnie, że sprowadza tych niesamowitych kosmitów jak my ich nazywamy na taki poziom normalnego człowieczeństwa, że my widzimy normalnych ludzi, że to są z krwi i kości jakby postacie, i jesteśmy się w stanie z tym utożsamić. W związku z tym nas to mega inspiruje. To jest fajne. Akurat bardzo lubię ten podcast za to. Słuchaj dobrze. Znalezienie balansu życiowego to jest mega temat. Jak myślisz w ogóle? Bo większość biegaczy górskich to jest przedział wiekowy taki 35-45 lat i w ogóle to jest taki przedział, gdzie nie tylko biegaczy górskich, ale też w triathlon dużo ludzi wchodzi. Jakby jak myślisz czemu akurat w tym wieku zaczynamy sobie stawiać takie wytrzymałościowe wyzwania? Z czym to jest skorelowane?

 

Maciek: Niektórzy psychologowie rozwojowi powiedzieliby, że tutaj mamy jakiś taki, to jest okres jednego z kryzysów rozwojowych. Czasami się mówi o kryzysie wieku średniego, że my szukamy takiego potwierdzenia własnych zasobów. Szukamy przestrzeni, w której mógłbym się poczuć, że ja mogę zrobić coś wartościowego. Też to nie znaczy, że nie robiliśmy czegoś wartościowego wcześniej, czy to, co zrobiliśmy traci dla nas na wartości, ale my jesteśmy tak skonstruowani, że my się przyzwyczajamy do habituacji tak zwanych, czyli że my się jakby i to jest taki moment chyba, w którym wiele z nas, jakby osiąga pewien poziom życiowej stabilizacji. Na przykład dzieje w moim życiu, tyle że nie wiem, ale jednak jest jakiś taki poziom, że to życie wchodzi na jakieś tam tory. Ta droga życiowa jest już jakoś dookreślona. Nie w sensie takim ostatecznym, ale ścieżka zawodowa jest jakoś już wyznaczona. Być może relacje nie wiem rodzinne, małżeńskie jakoś są ukształtowane i my potrzebujemy, żeby nie stracić tej takiej energii życiowej, takiej motywacji potrzebujemy takiej przestrzeni, żeby gdzieś sięgać tych gwiazd trochę sobie. Sięgać, poczuć ten rozwój, który będzie rozwojem namacalnym, bo na przykład nie wiem w przypadku mojej kariery naukowej to gdzieś ja dochodzę do takiego momentu teraz gdzieś tam koło czterdziestki, że już mogę robić bardzo ciekawe granty, robić kolejne badania, ale już tych stopni zaczyna brakować. Ja gdzieś tam będę pewnie składał niedługo dokumenty do tej profesury belwederskiej i to już takie, jeżeli chodzi o stopie awansu to będzie ostatni.

 

BHU: Tak.

​

Maciek: Pytanie, co dalej? Ja w ogóle zacząłem.

 

BHU: UTMB.

 

Maciek: UTMB, dokładnie tak. 

 

BHU: Tak. To tak działa rzeczywiście.

 

Maciek: Dokładnie. Ja Ci powiem, że jak obroniłem doktorat to faktycznie nie biegałem. Znaczy biegałem tam gdzieś rekreacyjnie, tak sobie zupełnie rekreacyjnie, bez zawodów żadnych i tak dalej. Natomiast stwierdziłem, że coś trzeba zacząć robić. Obroniłem doktorat i mówię: Dobra. To się zapisuję do Legii. Będę uprawiał strzelectwo sportowe. Tam przez jakiś czas aż miałem kontuzję barku, grałem w piłkę i potem niestety musiałem przerwać, ale z dużą frajdą i całkiem systematycznie po prostu chodziłem na strzelnicę, pracowałem z trenerką i sobie tam nawet poszedłem bardziej w taką tą grupę nie takich amatorów, którzy nawalają z glocka, tylko raczej w tą grupę sportową tam z młodzieżą. Mojego młodszego brata też namówiłem i też razem ze mną strzelał. Sporo młodszy, więc on był w takiej grupie w ogóle juniorskiej tam wtedy. To było bardzo fajne doświadczenie. W sensie wprowadziło mi w życie zupełnie nową rzeczywistość, nowych ludzi. Też jest dla mnie też z punktu widzenia teraz, kiedy myślę o psychologii sportu. Dzisiaj jakoś tam na tej mojej ścieżce zawodowej, bo ja kiedyś się psychologią sportu nie zajmowałem. U mnie to wyrosło, jakby z własnego doświadczenia, że sport jest na tyle fajne, na tyle ciekawe, że może warto byłoby zacząć to nie tylko uprawiać, ale też wejść od strony naukowej, szczególnie, że gdzieś tam pracując w obszarze psychologii, emocji, czy też w obszarze właśnie tych perspektyw czasowych widziałem. Zaczęły się zderzać kuleczki z tym, co robię biegowo i sportowo ogólnie. To doświadczenie z strzelectwa jest na przykład dla mnie bardzo cenne, bo to jest zupełnie inny sport niż bieganie. Tam zupełnie o co innego wchodzi i praca mentalna tam jest zupełnie inna, bo tam chodzi o regulacje stresu i napięcia tak naprawdę, a nie zmotywowanie. Ta motywacja od razu jest bardzo wysoka. Nie masz zupełnie takiego doświadczenia, że musisz się do czegokolwiek motywować. Absolutnie. Raczej wiesz.

 

BHU: Uspokoić się.

 

Maciek: Wykonanie, ściągasz spust, tak utrzymujesz tylko na plastyczność. Nic więcej. To zupełnie inna praca. 

 

BHU: Nie przechodzisz do jakichś stref komfortu.

 

Maciek: Absolutnie, więc jest fajnie, bo też są różne dyscypliny i to pokazuje jak bardzo różnorodne mogą być sporty, jak bardzo różnorodna praca psychologiczna może być wykonywana. Oczywiście pewne elementy nie wiem motywacji do regularności, treningów są podobne, ale już potem, jeżeli chodzi o jakby ten poziom wykonania to jest zupełnie inny profil i pewnie wiesz, w piłce nożnej będzie jeszcze inny czy w koszykówce, a w sportach walki będzie jeszcze zupełnie. Tam będziesz nakręcał się w jakimś gniewie czy w jakimś takim wiesz takim pobudzeniu bardzo bezpośrednim, żeby tą mobilizację tych zasobów w tym momencie mieć taką wiesz w uderzenie, żeby to poszło wszystko.

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Ale tak reasumując do konkluzji, że właśnie, że myślę, że my szukamy takich nowych doświadczeń, żeby nadać jeszcze pewien chyba nowy wymiar temu swojemu już takiemu osadzonemu, bardziej dojrzałem życiu. Niektórzy pewnie uciekają w jakieś inne rzeczy. Nie wiem może w nowe związki czy w jakieś, ale myślę, że to jest bardzo fajny i zdrowy też sposób taki bardziej inspirujący, sposób właśnie radzenia sobie z tym etapem życia. Nie powiem, że z kryzysem, bo to niekoniecznie musi być kryzys, ale takiego też nadawania znaczenia, nadawania jakichś dodatkowych celów czy motywacji. 

 

BHU: Właśnie powiedziałaś: To jest zdrowe, jak się zdrowo do tego podchodzi, prawda? Ale czasem można totalnie przeginać z treningami i sypią się rodziny, i sypie się wszystko, więc to też można przegiąc totalnie. A jeszcze zanim przejdziemy do pytań od słuchaczy, to jeszcze mam pytanie o uzależnienia, bo bardzo wiele osób w naszej strefie jest w tej strefie, bo jest to sposób na walkę z uzależnieniem od papierosów, od narkotyków i alkoholu. Mam do Ciebie pytanie czy to jest na pewno dobry pomysł, żeby zastępować jedno uzależnienie drugim? Bo Ci uzależnienowcy bardzo często, jak wchodzą do sportu to nie mają też zdrowego podejścia do tego sportu. Właśnie to jest takie wiesz: muszę, muszę, muszę to zrobić, muszę to pobiec. Muszę. To jest takie zastępowanie jednego drugim. Jak Ty na to patrzysz?

 

Maciek: Znaczy na pewno sport daje takie doświadczenie. Wiesz to jest kop endorfinowych, to jest na poziomie fizjologicznym też to daje. Ja na przykład mam syndrom odstawienny. W sensie jak nie biegam 4 dni to czuję, że mi brakuje czegoś, że ten nastrój zjeżdża trochę. To nie musi być wiesz sport wyczynowy. Moja żona przykład miała taki okres, że długi okres na przykład nie wiem jakieś fitnessy ćwiczyła sobie systematycznie to jak przerywała to miała dokładnie taki sam efekt. 

 

BHU: Tak.

 

Maciek: Więc my się przyzwyczajamy do tego i nasz organizm się przyzwyczaja do wszystkich źródeł takich zmian pożądanych w całej naszej fizjologii. Tak na poziomie nie wiem serotoniny, dopaminy, endorfin i tak dalej, i tak dalej. To się dzieje. Są różne mechanizmy, ale one gdzieś tam mają ten wspólny mianownik, że nam się robi w pewnym momencie fajniej, lepiej, przyjemnie i dobrze. To może być różny poziom, bo może być albo przyjemny z wykonywania czegoś, albo taka bardziej wtórna przyjemność, na przykład osiąganie jakichś celów, ale to wszystko nas gdzieś tam może jakoś skutkować takim, stymulować z jednej strony i dawać radość, a z drugiej strony ryzykujemy to przyzwyczajenie. Wydaje mi się, że na pewno tak, jeżeli chodzi o wychodzenie z uzależnień, takich od substancji nie wiem psychoaktywnych to o tyle jestem przekonany, że to jest jednak mimo wszystko lepsza forma, bo (ns.1:01:00) jest wybieranie mniejszego zła, ale jednak on jest zdecydowanie mniejszy. W sensie te negatywne skutki, nie wiem społeczne, relacyjne jednak są mniejsze. Tak jak pewnie.

 

BHU: Tak, pojawia się zdrowsze otoczenie ludzi, uśmiech na twarzy, prawda? 

 

Maciek: Tak, tak jakby. Natomiast jest to ryzyko. To co mówiłeś o tym nie wiem na przykład, że się mogą sypać rodziny, że inne ważne obszary życia stają się gdzieś zaniedbane.

 

BHU: I zajeżdża się ciało też często.

 

Maciek: Jest takie ryzyko i potem jak się zajedzie ciało, i dojdziesz do momentu, że na przykład nie możesz dalej biegać to jest ryzyko czym to zastąpić.

 

BHU: Właśnie.

 

Maciek: Szczególnie jak masz za sobą przeszłość taką na przykład nie wiem jakiegoś uzależnienia, z którego wyszedłeś.

 

BHU: Właśnie i o tym będzie jedno z pytań, więc może przejdziemy. Sebastian Nicpoń. Jak radzić sobie z presją tworzoną przez social media, którymi jesteśmy otoczeni? Jak wpływają podświadomie bądź świadomie na nas wyniki znajomych, którzy są na podobnym poziomie? 

 

Maciek: Jak radzić sobie z presją? Znaczy to jest pewnie też jest bardzo indywidualne, bo dla niektórych te wyniki osiągane będą źródłem po prostu motywacji. Na przykład dla mnie tak, bo ja mam kilku znajomych, którzy biegają podobnie i ja mam po prostu taką zdrową ochotę, żeby im to życiówkę kiedyś tam przebić. Nie jest taka dla mnie obsesja, ale gdzieś już jak biegnę to gdzieś tam mam z tyłu głowy: Aha. Ten kolega tam złamał te 40 minut na dychę, a mi jeszcze paru sekund brakuje, a do jego wyniku z pół minuty. To to fajnie byłoby to gdzieś tam urwać w pewnym momencie, więc to jakoś tam się może pojawić taki rodzaj myślenia.  Dla innych osób może to być wyzwaniem takim, że to może frustrować. W sensie widzę szczególnie, że widzimy kogoś, kto na przykład zrobi większy progres niż my to często wynika nie wiem z predyspozycji fizjologicznych po prostu albo z tego, że nie wiem zdrowszy tryb życia na przykład gdzieś tam uprawiał sport przez większą część swojego życia, nawet nie z jakimś takim dużym zaangażowaniem, ale to mu daje bazę. Porównania społeczne. My nieustannie się porównujemy. To nie tylko social media chyba. Chociaż one wzmacniają to na pewno. Social media wzmacniają te porównania społeczne i też bardzo często niestety social media mają ten mankament i to jest chyba ważna praca psychologiczna, którą możemy zrobić na i to jest odpowiedź trochę: Jak sobie z tym radzić? Że uświadomić sobie to, że social media pokazują tylko bardzo wąski wycinek z tego doświadczenia tego konkretnego nie wiem znajomego kolegi, który taki wynik zrobił na przykład. Ja też nie zawsze wrzucam swoje wszystkie wyniki albo nawet jak wrzucę fotkę z biegu, po biegu, jak mi nie pójdzie jak niekoniecznie nie wpiszę jaki czas miałem, a jak mi pójdzie to zawsze napiszę i to może dawać wrażenie: O. Ty robisz ciągle te życiówki. Ciągle, tak? Ty masz takie świetne miejsce. Nie, wcale. Nie zawsze mam te świetne miejsca. Dla takiej osoby, która gdzieś ma to doświadczenie z perspektywy takiej własnej, to widzisz ten ogrom pracy, tą wielkość porażek. To jest ten słynny taki tekst, często używany motywacyjny z Michaela Jordana, tych nietrafionych rzutów, przegranych meczów i tak dalej. To wymienia, ile przegrał i tego wszystkiego potrzebowałem, żeby stać się tym kim jestem, ale wszyscy widzieli te trafione rzuty, te rewelacyjne statystyki.