BHU: Witajcie w po-świątecznym wydaniu Black Hat Ultra. 

Zapewne będziecie teraz potrzebować dodatkowej motywacji aby spalić przyjęte w ciągu ostatnich dni kalorie dlatego Mam dla Was coś specjalnego. Mam dla Was Piotra Hercoga.

Piotr Hercog: Na same takie dłuższe wyjazdy, to nie jest jakoś wyjątkowo długi czas, bo ja z reguły jadę na 2-3 wyjazdy od 2 tyg. Do miesiąca. W zeszłym roku byłem 2 - 2,5 miesiąca na wyjazdach po za domem, takich dłuższych. Kiedyś jeździłem 8 miesięcy na 12.

BHU: To był Piotr Hercog, ja się nazywam Kamil Dąbkowski i witam Was w podcaście Black Hat Ultra. Jest to podcast, w którym spotykam się z niezwykłymi osobami, które prowadzone pasją i ambicją pokonują swoje fizyczne i mentalne słabości, aby się rozwijać i realizować założone cele dobrze się przy tym bawiąc. O Piotrze opowiedzieć w godzinę, dwie czy nawet trzy po prostu się nie da. Piotr wspólnie z Jackiem Antczakiem wydał 500 stronicową książkę pod tytułem Ultrabiografia. Jest to pozycja, którą polecam z czystym sumieniem, a w moim rankingu najbardziej inspirujących ultra opowieści stoi obok książek Scotta Jurka czy Dołęgowskich. W tym odcinku nie było moim celem przedstawianie największych przygód ani zwycięstw Piotra. Chciałem natomiast abyście usłyszeli co mojego gościa zbudowało jako człowieka i sportowca, dlatego w pierwszej części skupiamy się na dzieciństwie i młodości. Potem Piotr opowiada o rodzinie, pracy i o tym jakim jest szefem w zespołach, które tworzy, a na końcu mówimy o bieżących wyzwaniach Piotra, które prowadzą go w najwyższe góry świata. Z jednej strony Piotr to niezwykle wszechstronny sportowiec i nieustraszony podróżnik, ale z drugiej swój wewnętrzny kompas ma ustawiony w kierunku rodziny, przyjaciół i podjętych zobowiązań. Książka wspaniale opisuje jego przygody, zwycięstwa i zmagania się z różnymi wyzwaniami. Nie mogę Wam wszystkim podarować tej książki pod choinkę ale mogę podzielić się jej fragmentami co też właśnie czynię w tym podcaście. Przenieśmy się więc do Pasterki, jest pierwszy grudnia i siedzimy z Piotrem w pokoju nr. 4. Posłuchajcie.

BHU: Cyt.: „Jak to jest jak się umiera, gdy spadasz w przepaść? Nie, nie czujesz strachu. Raczej żal, że to już, że jeszcze tyle można było zrobić, a tobie nie będzie to dane. Gdy leciałem w dół, myślałem tylko ‚szkoda, że ginę tak młodo.’ Ale byłem z tym dziwnie pogodzony. Ok, stało się. Przed oczyma zmieniały się kadry, a w tym filmie z życia, co było dziwne, przewijały się jakieś nieistotne zdarzenia i twarze. Moi kumple, jacyś nauczyciele. Piotr miał 16 lat, skończył 1 klasę ogólniaka i po 1 czy 2 wypadzie w Tatry i nieudanej próbie zdobycia Gerlacha, postanowił, że czas zostać alpinistą. Już. Natychmiast. Teraz. Piotr od dziecka był znany z tego, ze chciał realizować swoje pomysły. A szalone pomysły goniły te jeszcze bardziej szalone."

​

BHU: Cześć Piotr, witam Cię serdecznie.

P: Witam. Hej, hej.

BHU: Dziękuję, że znalazłeś dla mnie czas w swoim bardzo napiętym grafiku, bo przed chwilą skończyłeś objeżdżać kraj ws. Swojej książki, którą wydałeś.

P: Tak. To tak zawsze jest z wydawnictwem, które wydaje książki, że ustalają taki objazd po wydaniu, żeby spotkać się, zapromować, no bo ten okres pół roku po wydaniu jest najważniejszy.

BHU: Skąd pomysł w ogóle na książkę i jak spotkałeś Jacka Antczaka?

P: Pomysł w zasadzie zaczął przychodzić w zasadzie 3 lata temu. Najpierw jedne wydawnictwo, później drugie, nawet trzecie gdzieś do mnie napisało, że chcieli by wydać książkę. Były różne koncepcje tak naprawdę jaka ta książka ma być. Czy to ma być z moich ostatnich podróży ze zdjęciami, taki albumowy z pewnymi opisami. Ktoś oczywiście zaproponował biografię, żeby opisać te przygody. Ja mówię ‚nie, nie, jeszcze nie’. Ale jak po raz kolejny wydawca gdzieś tam drążył, no to, tak dałem się namówić, że może jednak tą książkę ruszę. A tak naprawdę Jacek się pojawił przez przypadek. Było takie spotkanie, żeby Jacek opisał moją historię, ale na bazie wyjazdów, z których dopiero co wróciłem. Była Patagonia, był Everest i Runners World go wysłał jako redaktora, żeby napisał na 6 stron ze zdjęciami z tych wyjazdów. A Jacek jest osobą bardzo dociekliwą. Jak przyjechał do mnie, do Kudowy, zaczął nagrywać, słuchać, wypytywać. To on w zasadzie po 4 godzinach tak drążył tematy, tak dużo go ciekawiło, że on w zasadzie do swoich pytań nie dotarł. Napisał oczywiście ten artykuł, ale on tam prawie nic nie zawarł z tego ciekawego, wg. Niego, tematów, przygód. Później przez wydawnictwo była propozycja jego, że on może to napisać.

BHU: Ja się kompletnie nie dziwie Jackowi. Z resztą jak się czyta tą książkę, to ma się wrażenie, że to jest świetny materiał na jakiś sensacyjny film Hollywoodzki. Ty nie masz takiego odczucia? Co w ogóle czujesz jak czytasz swoje życie skompresowane na 500 stronach?

P: No to jest miłe uczucie, bo z jednej strony te przygody, pamięć się zaciera i po iluś latach miło jest, jak jest to spisane, bo Jacek też się postarał o to, że część tych wyników, miejsc czy startów, ja już nawet nie pamiętałem, nie robiłem statystyki, które miejsce, ile było tych startów. Natomiast Jacek, dzięki internetowi dociekliwie drążył i dzwonił po osobach, które w tych historiach występowały i były znaczące. I myślę, że to też jest taki plus tego wydania, że nie dość, że Jacek nie tylko się posiłkuje tym co ja powiedziałem, ale do tego internet, do tego te rozmowy i wypowiedzi na mój temat, na temat danej historii, jeszcze do tego przeskakuje w czasie, to myślę, że to nie jest taka bardzo nudna książka, biografia za nasadzie pojechałem, przebiegłem, przejechałem, bo nie taki był zamiar.

BHU: Absolutnie. W Twojej biografii nie może być nic nudnego. Zrobiłeś tyle rzeczy przez te lata i tak zróżnicowanych. Zwiedziłeś prawie cały świat, brałeś udział w różnych zawodach, w różnych dyscyplinach, i zimą, i latem, w każdych warunkach atmosferycznych, więc o nudzie nie ma mowy. Rzeczywiście Jacek zrobił niesamowitą robotę. Rozmawiając i z Twoimi starymi trenerami, i z kolegami, z żoną. Świetnie się to czyta. Nie chcę opowiadać co się dzieje w tej książce, bo mam nadzieję, że wszyscy ją kupią, ale chciałbym poruszyć kilka tematów takich głównych, oraz zapytać o kilka rzeczy, których w książce nie ma. Ty tak naprawdę, jak Twoja mama mówi w książce. Ty zacząłeś przejawiać taką chęć eksploracji świata i podróży już jak byłeś małym chłopcem, jak miałeś 5 lat. Także u ciebie to nie wynikało z tego, że ty uciekałeś od czegoś, od rówieśników, albo od szkoły, albo od rodziców. Tylko ty po prostu taki się urodziłeś.

P: Tak, to taka chęć poszukiwania nowego, poznawania. Była od początku, bo ja w wieku 4 lat uciekłem już z przedszkola. Ale dlatego uciekłem, nie że rówieśnicy byli niefajni, czy coś się działo, tylko po prostu, po obiedzie musieliśmy leżakować. I to leżakowanie w dzień, gdzie mi szkoda było czasu, spowodowało, że wtedy był bunt. No i cicho-ciemnie uciekłem z tego przedszkola. Pobiegłem chyba 400 m. bo wiedziałem gdzie mój tata pracuje. Taka wielka fabryka z wartownią, bo to była przędzalnia czesankowa Elanex, mój ojciec miał tam biuro. Przez tą wartownię powiedziałem, że idę do tego i tego pana i żeby mnie zaprowadzili. I zaprowadzili. W obecnych czasach, jakby dziecko zniknęło z przedszkola, no to by była wielka afera. No ale to były inne czasy. Z drugiej strony, to tak jak pytałeś, ta niesforność, chęć poznawania i szkoda mi na to czasu było. I myślę, że tak przez kolejne lata było, że ja wykorzystywałem tą dobę maksymalnie.

BHU: Czy masz jakieś przykłady w rodzinie osób, które Ciebie inspirowały do takiego życia?

P: Nie. To jest tak, że z tej najbliższej rodziny nikt nie jest takim powsinogą jak ja. Moja siostra - bardziej statyczny tryb życia. Większość nie odbiegająca od standardów. Gdzieś się to wydarzyło. Rok 1984, jakaś letnia sobota. Mamo idziemy na dwór, ale nie będzie nas do wieczora. Zapowiedział 8 latek. Idę na cały dzień, bo mamy ważne sprawy - to wersja dla rodziców. A tak naprawdę wsiadają w autobus nr. 58. Po podróży podmiejskim autobusem zaczyna się pierwsza w jego życiu wyprawa. Parędziesiąt metrów od przystanku, wchodzi się w Sokole Góry. Formalnie to rezerwat przyrody, a tak naprawdę mekka grotołazów, wspinaczy, turystów, piechurów i górskich rowerzystów. To była chłopacka przygoda. Bieganie po lesie, zabawa w podchody, strzelaniny i takie tam. Każdy dzieciak wie jakie. Wieczorny powrót do domu nie jest jednak wesoły. Kończy się laniem. Musiało być średnie, na tyle mocne, żeby je zapamiętał, ale nie na tyle by jakiegoś wypadu wkrótce nie powtórzyć. I to jakieś 50 razy, tylko w podstawówce. Twoje dzieciństwo i młodość, to jest pomieszanie „wielu dyscyplin”. Ty tego tak nie traktowałeś, ale to były i skałki, i biegi na orientację i zabawy w jaskiniach. Jak się wtedy przygotowywałeś

BHU: do uprawiania tych aktywności? Miałeś jakiegoś guru czy sam to rozkminiałeś?

P: To był żywioł. Oczywiście z perspektywy czasu, doświadczeń, które nabrałem przez wiele lat, no to to, że siedzę tutaj, że żyję, to miałem dużo szczęścia. Bo wiele sytuacji sam prowokowałem czy prowokowaliśmy z partnerami z tych lat młodzieńczych. No bo nie mieliśmy żadnego doświadczenia ani sprzętu. Pytałeś jak się przygotowaliśmy. Z reguły to było tak, że tu się przeczytało książkę, która natchnęła do chodzenia po górach wysokich czy do wspinaczki. To była Jura, później były Tatry. Ale ten sprzęt pod koniec lat 80, 90 no to był dla nas niezmiernie drogi. W Polsce tego zachodniego sprzętu to nie było. Mieli Ci najlepsi dostęp. No to na bazarach kupowaliśmy, bo Rosjanie przyjeżdżali na handel, karabinki, irbisy, irimiele czy ósemkę, to do tej pory mam z tamtych lat.

BHU: A którą z tych dyscyplin wspominasz najmilej? Do której masz taki sentyment?

P: Ja tak nigdy nie starałem się wartościować czy to jest naj. Oczywiście jest taka górna półka rzeczy, które mnie bardzo cieszyły i cieszą. Podobnie z zawodami. Nigdy nie określałem, że te zawody są najcięższe, bo specyfika jest inna. Dlatego nie ma tych samych parametrów do porównania.

BHU: Szukasz tak naprawdę wyzwania?

P: Jeżeli się zatrzymałem na dłuższy czas przy czymś to znaczy, że coś mnie fascynowało, coś mi się podobało.

BHU: Chyba suma tych wszystkich aktywności, które robiłeś w życiu, powodują, że teraz jesteś sportowcem bardziej wszechstronnym i możesz szeroko patrzeć na wyzwania i dyscypliny, które sobie stawiasz. Prawda?

P: Myślę, że tak, że to bardzo mi pomaga. Przy tych biegach ultra, przez te ostatnie 10 lat, tam czym dłuższy bieg, tam dłuższe znaczenie ma taktyka, przygotowanie, doświadczenie. Myślę, że teraz jest mi o wiele łatwiej, bo na takim długim biegu czerpię z doświadczenia górskiego z blisko 30 lat. Pogoda, warunki atmosferyczne, to, że czasami wiem, że przy danych terenach to mi się nie przyda, tego nie warto brać, bo tutaj trzeba zadbać o stopy, przy takiej wilgotności, jak jest sucho to nie trzeba w zasadzie. Myślę, że to pomaga i pomagało to przygotowanie wcześniejsze.

BHU: A jak twoje relacje ze szkołą wyglądały w tym okresie?

P: Nie byłem takim uczniem, który mało był w szkole. Oczywiście z założenia jak miałem jakiś wyjazd, który chciałem i trzeba było opuścić piątek czy jakiś inny dzień, no to wkalkulowało się to. Ale żeby wagarować tylko z założenia wagarów, to nie. Paradoksalnie w podstawówce byłem takim jednym z lepszych myślę uczniów. Miałem też świadectwa z czerwonym paskiem, na jakąś olimpiadę matematyczną jechałem. W liceum już to się zmieniło, bo wiele formułek trzeba wystukać na pamięć. I trzeba przysiąść ileś czasu. Ja nie miałem tego czasu. I tam w niektórych przedmiotach miałem 5, 4 a z niektórymi musiałem się męczyć. Z jakimiś wzorami, z chemią. To tak czasami miałem przeboje, żeby lepszą ocenę mieć.

BHU: A czy któryś z nauczycieli z jakiegoś przedmiotu specjalnie ciebie inspirował i wspierał w zainteresowaniach po za szkolnych?

P: Na pewno wspierał mnie profesor od geografii, Tarnowski, który jest kilka razy wymieniony w książce. Bo on jednocześnie był nauczycielem geografii, z drugiej strony podróżował w klubie przy liceum. Taki SKKT PTTK egzotyk był. I jeździliśmy na obozy wędrowne, na zawody na orientację, turniej turystyczno-krajoznawczy. I trochę to wynikało, że on mnie ściągnął do tego liceum, gdzie on pracował, bo ja miałem w Częstochowie bliżej liceum i bardziej mnie inspirowało liceum o profilu sportowym. Natomiast ja już w 6, 7, 8 podstawówki w innym klubie turystycznym brałem udział w turniejach turystyczno - krajoznawczych. Dosyć dobrze mi szło. Ten nauczyciel stwierdził, że 2-3 lata tą wiedzę ogólną turystyczną o Polsce mam bardzo dużą, no i już na gotowca, od 1 roku liceum i tak też się stało, że od 1 roku byłem już w składzie tej drużyny najmocniejszego, który był wystawiany na turnieje wojewódzkie, później ogólnopolskie. A tam zajmowaliśmy miejsca ogólnie wysoko. I ostatnie lata byliśmy drudzy i później wygraliśmy.

BHU: To też były rajdy na orientację, prawda?

P: Tak. To były marsze. Ale tam była przede wszystkim wiedza turystyczna o Polsce. Bardzo szczegółowa historia. Jeszcze w trakcie nauki, to było odbierane jako olimpiada turystyczno-geograficzna. Jak my wygraliśmy, to już był czas, że rektorzy z AWF w Krakowie i w Warszawie za zwycięstwo dawali indeksy dla wszystkich. Ja dostałem indeks na turystykę bez egzaminów. Bo to był wysoki poziom i oni mieli patronat nad tym. Oczywiście później nie skorzystałem, bo gdzieś wyjechałem, to przepadł, a to było miejsce rektorskie. Jak ja nie wykorzystałem, to później już było za późno.

BHU: Cyt.: „Chociaż Hercog nie startował w żadnych zawodach biegowych, ani po płaskim, ani w przełajach, a tym bardziej w górach, aż do 2009 roku, to przecież biegał już od 8 roku życia przez 10 lat, tyle, że za piłką. Najpierw okazyjnie. Potem 3, w końcu 6 razy w tygodniu. 5 treningów plus niedzielny mecz. Piłkę nożną miał w genach. Jego ojciec Andrzej Hercog, rocznik 1935 był piłkarzem. Nic dziwnego, że sportowo wszystko w domu Hercogów kręciło się w okół piłki. Kiedyś, kilkuletni Piotruś rozłożył na dywanie w swoim pokoju, wszystkie proporczyki, medale, puchary Andrzeja i oświadczył „tato, ja będę miał jeszcze więcej medali” - wspomina mama Piotra. Spełniło się. Chociaż nie w tej dyscyplinie sportowej.”

BHU: Opowiedz mi jeszcze chwilę o piłce nożnej. Bo to spora część Twojego życia, prawda?

P: Tak. Cały ten okres do pełnoletności to w zasadzie była piłka nożna, treningi, mecze.

BHU: Właśnie. To było dla mnie sporym zaskoczeniem. Ale Twój ojciec…

P: Tak, to była ta inspiracja w kierunku piłki nożnej. Mój ojciec przez blisko 30 lat grał, trenował. Później, już pod koniec swojej kariery był zawodnikiem, ale i trenerem w klubie, w Częstochowie, w Victoria Częstochowa. No i oczywiście tez chciałem być jak tata. No bo jak każdy młody, trochę na rodziców spogląda i chce w tą stronę iść. Dlatego za czasów trampkarzy w podstawówce zacząłem chodzić. I te ileś lat, też mnie ukształtowało. Z punktu takiego rozwoju ogólnego, sportowego, dyscypliny sportowej, higieny, myślę, że to jest duży plus na przyszłość. Jakąkolwiek sportową.

BHU: No właśnie. Miałeś sporo biegania i takich akcentów dużo.

P: W fazie rozwoju, to jednak ogólnorozwojówka, ale tego biegania tam jest mnóstwo. Te nogi muszą być naprawdę silne. I myślę, że dlatego też jednocześnie grałem w piłkę nożną. Ale też jeździłem na zawody na orientację. Czasem miałem konflikt, bo w weekend gdzieś w piątek jechałem, startowałem w nocnych etapach w sobotę. Z soboty na niedzielę były etapy nocne, a w niedzielę o 9:00 był mecz. Czasami gnałem po tych etapach nad ranem, żeby zdążyć zagrać mecz. To oczywiście, z punktu widzenia wypoczynku, to była tragedia, ale jak jest się młodym to można.

BHU: Pamiętam jedną historię gdzie śpieszyłeś się z jednych zawodów na drugie, ale to już byłeś dużo starszy. Wtedy jak zostałeś poproszony o wzięcie udziału w Adventure Racing i miałeś chyba dobę na dojechanie z Alp, gdzie siedziałeś w jaskiniach.

P: To też było tak, że startowałem w tych rajdach już od kilku lat. W różnych konfiguracjach z zawodnikami. Natomiast, byłem na wyjeździe jaskiniowym w Austrii i w zasadzie mieliśmy wracać. Otrzymałem telefon, że jeden z bardzo silnych zespołów, postrzeganych za mocarzy w Polsce. Wypadł im zawodnik, a oni byli już na miejscu, przygotowywali się do startu w Karpaczu, czy bym nie wystartował. Ja mówię, „kurcze no, ale ja jestem w Austrii.” Czyli daleka droga, a zawody są następnego dnia. No niby wracam, ale mam mało czasu. „-Może by ci się udało?” No i tak było, że dojechałem wieczorem do Katowic. Pociąg do Częstochowy, pakowałem się na rajd zimowy, który miał 450 km. Czyli byliśmy 5 dni na trasie, ale przy rajdach przygodowych to trzeba mnóstwo tych rzeczy mieć. Bo i mapniki, ilość ubrań, rower, narty biegowe, jedzenie, skrzynie. To jest multum. To się przez tydzień.

BHU: Cyt.: „Pieprzę to, co to w ogóle ma być. Przecież to nie ma sensu. Najpierw kazali nam skoczyć z 8 m. Wodospadu do rwącej rzeki i Asia, z teamu, który podążał tuż za nami, prawie się utopiła. A teraz walą w nas pioruny i dostałem odłamkiem w plecy, a Andrzej od paru godzin gada od rzeczy. Nie, te całe Adventure Race, to nie są żadne rajdy przygodowe. Tylko jakiś obłęd. Trenujesz miesiącami, wydajesz tysiące na sprzęt, a potem ryzykujesz życie, nie kończysz zawodów i nic nie masz z tej zabawy. Tak sobie myślał Piotr i cały jego team, nie co panicznie zbiegając ze szczytu w jakieś Chorwackie góry szukając bezpiecznego schronienia.”

BHU: Rajdy przygodowe, to duża część twojego życia i jak rozmawiam z twoimi kolegami, takimi jak Artur Kurek czy Krzysztof Dołęgowski, którzy, mówiąc oględnie, otarli się o rajdy. To oni też twierdzą, że ten okres rajdowy, był taki mocno szlifujący twój charakter. Prawda?

P: Tak, to bardzo dobra baza do biegów. Tak naprawdę przy rajdach robiliśmy o wiele trudniejsze elementy. Były cięższe, wielodniowe te zawody. Dystans był o wiele dłuższy. Różnica była taka, że zmienialiśmy te dyscypliny, Natomiast zmęczenie było, urazy drobne. Ja myślę, że to wtedy nas ukształtowało. Czy ja, czy Magda Łączak, Paweł Dybek. To są osoby, które mocno startowały w rajdach przygodowych na wysokim poziomie. I w ostatnich latach tego rajdowania, a ja się zajmowałem tym dobre 10 lat, to był już taki poziom sportowy. Treningów biegowych za dużo nie robiłem, bo starczało na 3 razy w tygodniu, żeby zrobić trening. Natomiast trzeba było dorzucić ze 3 razy rower, rolki, kajak, elementy linowe, Czyli tak naprawdę tych treningów nam wychodziło ok. 8-10 w tygodniu. Przez te 3-4 lata ostatnie, był plan startu za granicą, w pucharze świata, w mistrzostwach. Chcieliśmy jak najlepiej wypaść, no bo te starty były bardzo kosztowne. Jak jedziemy do Brazylii czy na inny kontynent no to już przygotujmy się, sprzęt, dobrze. Dlatego bardzo to pomogło. I z punktu widzenia sportowego, czyli tej bazy wytrzymałościowej, na długie szczególnie zawody, ale psychika. To jest to, że dla mnie te biegi nie są jakimś wielkim problemem. Czy to jest 100, 150 czy 250. To jest wszystko do wykonania. Wiem też jak kryzysy pojawiają się. Bo to jest od blisko 15 lat testowane na sobie. Było wiele sytuacji, że przekroczyłem tą granicę i jest kryzys, który trzeba jakoś opanować. Albo 1 zawody gdzie schodziliśmy z trasy. To były powody, które nie uważam teraz, za coś co mnie dyskwalifikuje żebym dalej podążał. A oczywiście pojawia się po zawodach, jak zejdziemy, a wiedzieliśmy, że możemy jeszcze powalczyć, pomimo przeciwności, straszny moralniak. Następnego dnia, jak się wypocznie, jak się patrzy na tych innych, którzy już są po, mają jakiś wynik. Ja się nauczyłem, że ten moralniak jest zbyt duży. Jak się decyduje na zawody to tylko poważna kontuzja może mnie wygonić.

BHU: Cyt.: Jedziemy dalej, słońce przygrzało, my w tych ciepłych gaciach rowerowych do kolan, a poniżej mamy całe nogi pokiereszowane przez kolce i jeżyny. Czyli pamiątki po wcześniejszych odcinkach. Jedziemy i nawet się dziwimy, jak ci Szwedzi to robią, że te ich szutry są takie super równe. Przecież mają surowy klimat. Śniegi i deszcze regularnie niszczą drogi, a oni utrzymują porządek nawet na podrzędnych trasach. W pewnym momencie wyprzedza nas piaskarka, ta sama co u nas, gdy zimą sypie piasek. Tyle, że ta szwedzka wyrzuca na drogę białe kuleczki. Co to za kulki rozpylają - zastanawiamy się. A jakieś pół godziny później mija nas polewaczka. Zapindala szybko i leje mnóstwo wody na tą drogę. Kurcze, co jest! Przecież się nie kurzy. Co oni robią?! Okazało się, że te białe kuleczki, to był granulat do kleju. Takie chemikalia, które wiążą ten szutr, żeby był twardy i nie robiły się dziury na drodze. Oni to polewali, my jechaliśmy w tą samą stronę, ale nie chcieliśmy się zatrzymywać i czekać, żeby to przeschło, bo przecież czas gonił. Jedziemy dalej i klej, który powstał z tej mieszaniny zaczął pryskać po nogach. Ta cała chemia się wżerała w nasze rany i otarcia. Wpadała też pod nasze stroje kolarskie. W gaciach i na nogach mieliśmy wodę wymieszaną z klejem. Zaczęło nas to strasznie palić. Wiele godzin na siodełku, do tego stany zapalne od chemii. I tak parzyło, że Artur z Iriną nie mogli już tego wytrzymać. Irina, której to nawet w krocze wlazło płakała, ale twardo jechała dalej. Mega twarda zawodniczka. Niesamowicie zawzięta. Artur w pewnej chwili pyta się czy mam izotonik. Pół bidonu zostało, no to mu dałem, bo myślałem, że chce się napić. A on spłukał po nogach, żeby zmyć ten żrący klej. Po jakimś czasie mówi, że już nie daje rady z bólu. A tu wody nie było gdzie nabrać, żadnego jeziorka. Kompletnie nic. No to nasikał sobie na nogi i to wszystko spłukał. Irina wyje z bólu, Artur sika sobie na nogi i tak wygląda to nasze rajdowanie.”

BHU: Teraz jak stajesz na starcie tych swoich wyzwań, to nie są wyzwania z cyklu „nie wiem czy ukończę”. Prawda? A wtedy to tak chyba było. Były dużo trudniejsze te wyzwania, które w teamie robiłeś. Więc to nie tylko od Ciebie zależy. I przede wszystkim te wyzwania, to były wielodniowe historie. Jak to postrzegasz?

P: Ja teraz nigdy nie podchodzę do tego, że 100% wiem, że ukończę. Raczej jestem przekonany, że staje na starcie do wyzwania, które jestem w stanie pokonać. I jeszcze z jakimś określonym czasem.

BHU: No właśnie, dla Ciebie teraz określony wynik jest ważny.

P: Jest ważny. Natomiast nie najważniejszy. Te pierwsze 5 lat wpadłem w wir w wyniku podnoszenia wyniku zawodów, rankingów. I w pewnym momencie złapałem się na tym, że nie sprawia mi takiej przyjemności wyjazd w piękne miejsce. A moją ideą od zawsze tak naprawdę były podróże, poznawanie fajnych miejsc, ludzi, cieszenie się takim wyjazdem. A w pewnym momencie, pamiętam jadę na zawody, w piękne miejsce, jest dużo rzeczy do zwiedzenia, ale jadę sam, no bo nikt nie może ze mną przyjechać te 10 dni przed zawodami. No bo tak jest optymalnie, że pojedzie się 2 tyg. Przed zawodami, zrobi się jeszcze kilka treningów, w tych terenach gdzie są zawody, wypocznie, wystartuje, do tego klimatu się przyzwyczaimy już. No ale nikt nie ma czasu, kasy. No to jechałem sam. Jak jechałem sam, to podporządkowane te dni były trening - wypoczynek - trening - sen itd. Czyli w ostatnich dniach to już się w ogóle nie miało czasu podróżować czy zwiedzać. Jestem sam no bo nie stać mnie, nie mam sponsorów na to, żeby komuś opłacić, żeby pojechał ze mną. No i w pewnym momencie mówię, kurcze, ten wynik, który się żyłuje o 2% słabiej się pobiegnie. Na zawodach te 2% to już jest 10 oczek mniej. I to nie tędy droga. Stwierdziłem to właśnie przez przypadek na UTMB jak byłem. Pojechała ze mną bardzo sympatyczna ekipa. Wojtek Chyliński, Maciek Sokołowski, Wojtek Grzesiok wtedy pojechał, bo mieliśmy tam swoje stoisko na expo UTMB, a Dolnośląski festiwal biegów był. No i nie dość, że mega fajny wyjazd, trochę zwiedziliśmy, pośmialiśmy się, później mnie zasupportowali, robili zdjęcia. I okazało się, że to było coś, co ja najbardziej oczekiwałem od tego. Czyli wyjazd, walka sportowa, ale najważniejsze to jest towarzystwo. I jeszcze do tego doszło, że im się tak spodobało, bo byli nakręceni tym moim wynikiem, dumni, byli też częścią tego. No bo Wojtek był supporterem i w niektórych miejscach mógł mi coś podać. To też miał wkład w ten wynik. No i Wojtek się tak podkręcił, a to podróżnik, taki obieżyświat, wspinał się w Patagonii, w wielu miejscach był. Człowiek orkiestra, który stwierdzi ‚a to ja załatwię kasę, pojedziemy na Bajkał i tam wygrasz.’ No dobra, wygrać, to tak łatwo mówić. Ale okazało się, że po miesiącu załatwił kasę, pojechaliśmy tam całą bandą, do tego oczywiście jak jest jakiś dobry wynik, no to jest łatwiej. Ja pracuję, nie jestem zawodowym sportowcem. Czyli wiele godzin poświęcam na pracę, to jeszcze muszę znaleźć ten czas na trening. Ale już nie ma wtedy czasu, żeby napisać artykuł, żeby poszukać sponsorów, zrobić ofertę. A też nie mam zdjęć, bo nikt ze mną nie jeździ. I to jest takie kółko zamknięte. Wielu sportowców, myślę, że nie tylko z biegów, popada w takim problem, że jadą na zawody, ale mają rewelacyjne miejsce, natomiast później telewizja czy inne medium największe, chce cię zaprosić, ale musisz pokazać kilka fajnych zdjęć, albo jakiś filmików. I wtedy wywiady robią. jak robią wywiady, no to jesteś dobrze odbierany przez sponsorów. No ale gdzieś brakuje tego czasu dla takich sportowców, dlatego zrobienie takiego supportu, który udało mi się zrobić z grupy moich przyjaciół, z którymi się fajnie czuje, a za razem, oni mają zajawkę na góry i są specjalistami w tych dziedzinach, w których mi potrzeba, no okazało się strzałem w 10 i do tej pory, jak się da to wyjeżdżamy razem. Jak zbieram pieniądze, to dorzucam do biletu, do noclegu. Dzielimy to na wspólny wyjazd.

BHU: Tak, rzeczywiście rewelacyjną ekipę udało Ci się zebrać i masz rację, że to jest niezmiernie ważne, żeby planując wyzwanie nie zapomnieć o promocji. Bo jeśli pominie się ten etap, to później ciężko jest zebrać fundusze na kolejną podróż.

P: Dokładnie. Oczywiście mnie się marzą takie miejsca piękne, ale one są w różnych zakamarkach świata. I żeby tam pojechać to potrzeba dosyć dużych pieniędzy. Tak naprawdę to zawsze, 70% albo więcej tych kosztów na wyjazd to musimy sami zarobić żeby tam pojechać. Czasami jakiś sponsor jest, lepiej lub gorzej, ale no mam taki skład i wybieramy takie miejsca, które z jednej strony nam się bardzo podobają, ale można tam zrobić jakieś wyzwanie. I taka jest idea. A do tego, jeżeli dojdzie jakiś dobry wynik sportowy, w miejscu ładnym, które nam się podoba, ale tez jest dla mediów materiał fajny, żeby opowiedzieć o tym, no to to się wiąże. Bo media powiedzą ‚Polak wygrał jakiś najdłuższy, albo najtrudniejszy bieg’. Wiele tych określeń ja sam nie daję. Ja nie lubię określania najtrudniejszy czy najlepszy, bo tak naprawdę, to kto jest najlepszym zawodnikiem ultra w Polsce? Albo najlepszy biegacz, jak to mnie ktoś czasami przedstawia. No tak nie jest. Ja z tym walczę, natomiast nie mamy autoryzacji do każdego wpisu.

BHU: Po za tym nie da się, media potrzebują takich dużych haseł, żeby przyciągnąć.

P: Tak, to przyciąga. Dlatego ja się nie czuję jakimś mocnym biegaczem, nie czuję się nawet w jakimś ścisłym gronie z Polski najlepszy, bo jest wielu młodszych, ambitniejszych i bardziej wysportowanych niż ja. Mogę się zaliczać do jakiejś takiej szerszej grupy tych, którzy te wyniki mają. No ale jak to media, przyciągają, przedstawiają, no dla mnie to może i jest dobrze. Sponsor, ten widz, to później jest łatwiej, żeby była oglądalność. A to się przekłada, że jest łatwiej o partnerów i sponsorów.

BHU: Cyt.: „Był majowy, gorący dzień, godzina 17:00. I ta farba nieźle parowała. I tak maluje, maluje i czuje, że kurcze czuje, że zaczyna mnie swędzieć między nogami. Co jest grane? - myślę. Nie mogę przerwać ani skończyć, bo jestem dopiero w połowie dachu. Lina jest za bardzo napięta. Maluję dalej, ale po chwili to już mnie tak piekły, no wiesz co, że już no nie mogłem wytrzymać. Nie dość, że pochlapany, to przecież cały czas oparty o tę puszkę z farbą i o dach. I czuję, że skóra, wiadomo czego, jest tak zaatakowana, że zaraz zwariuję z bólu. Ledwo, ledwo dokończyłem i natychmiast zwiałem z tego dachu. Już mnie tak paliły, że natychmiast zeskoczyłem z włazu na poddasze i myślałem tylko o jednym. Wody, wody! A na tym poddaszu sucho. Żadnej wody nie ma. No to biegnę na dół, potem przez ambonę i chór na 1 poziomie i krzyczę „gdzie woda, gdzie woda?!” Nic z tego, nikt nie odpowiada. Nikogo nie ma. Wody tez nie. I nagle mi się skojarzyło, że przy wejściu do kościoła, tam gdzie się wierni żegnają, są przecież kropielnice z wodą święconą. Wybiegam z zakrystii, podbiegam pół przytomny z bólu, spuszczam spodnie po kolana, i zaczynam sobie rękoma chlapać wodą z tej kropielnicy na przyrodzenie, żeby spłukać tą farbę. Uff! Strasznie mi ulżyło! Podnoszę głowę i naglę widzę, że kilka pań znieruchomiało w ławkach. I w szoku wpatrują się jak stoję przy tej kropielnicy ze spodniami opuszczonymi do kolan.”

BHU: No właśnie. Dużo tutaj mówimy o sponsoringu, o zarabianiu. Ja chciałem się jeszcze cofnąć troszeczkę do twoich młodzieńczych lat i spytać o to jakich prac dorywczych się podejmowałeś żeby zarobić na te swoje rzeczy. Bo tak naprawdę, mieszkałeś w Częstochowie, w trudnej dzielnicy, gdzie to już był okres, że musiałeś mocno rywalizować ze swoimi rówieśnikami. O szacunek, o pozycję. Wyobrażam sobie, że nie było w tym dużych pieniędzy od strony rodziny. Musiałeś na wszystko sam zarobić. Jakich zawodów się podejmowałeś?

P: Tak, no my pochodzimy z rodziny takiej niezbyt zamożnej. Jeszcze wiadomo, że za czasów komunizmu to już niewiele się miało. W dużym zakładzie, fabryce moi rodzice pracowali. Czyli klasycznie było. Na wyjazdy, na sprzęt to nie było kasy w ogóle. Czasami dorzucali mi kilka groszy. Wtedy były jeszcze pociągi tanie, PKSy, to na to starczało. Jadło się byle co oczywiście, ale żeby wyjechać gdzieś tam po Polsce, no to trzeba było dorobić i to była przeróżna robota. Na początku jak była możliwość rozładowania kontenerów czy tira z jakimś cementem, klejami. Mieliśmy 12, 13 lat to się wszystko robiło. Przekopywanie rowów, prace porządkowe, no to było takie najłatwiejsze po szkole. Bo wtedy można było złapać kilka groszy. Ale później jak się te liny pojawiły, no to prace na wysokościach. Trochę lepiej płatne. Ja już w wieku 14 lat trochę chodziłem, nie miałem żadnych kursów, no bo nie stać mnie było, a później już mi było szkoda iść na kursy. No bo prawie wszystko wiedziałem. Oczywiście ‚prawie’, no bo później te braki były i doszkoliłem się w pewnym momencie.

BHU: Ty w ogóle jesteś samoukiem chyba?

P: Tak, od początków prawie we wszystkim sam do czegoś dochodziłem. Raczej nie na kursy, szkolenia. Ta kasa, tak jak mówiłem, była z prac na kościołach, na dachach, na jakiś elewacjach. Tego już było dosyć dużo. A było jeszcze malowanie szlaków turystycznych, projektowanie.

BHU: To było niesamowite, jak czytałem książkę, ile ty zaprojektowałeś szlaków! Sam! To nie to, że je oznaczyłeś, ty je zaprojektowałeś. Mówimy głównie o szlakach rowerowych. To jest w ogóle petarda i robisz to do dzisiaj.

P: Tak, teoretycznie do dzisiaj, bo w zeszłym roku było tak, że nie zdążyłem oznakować to oddałem jakąś część. Była niewielka partia, miałem wyjazdy, trzeba było w terminach się zmieścić. Dlatego nie oznakowałem.

BHU: Kiedyś to była dla ciebie bardziej zarobkowa praca, teraz jest to bardziej społeczna. Ile km oznaczyłeś tras rowerowych, liczyłeś to kiedyś?

P: Nie, nie mam czasu na te statystyki, na zapisywanie. Ale na początku, jeszcze w liceum, był kurs robiony przez klub turystyczny ‚znakarza szlaków turystycznych’. Na początku były tylko szlaki turystyczne piesze. Natomiast później był taki bum w latach ’90, żeby znakować szlaki rowerowe. Na Jurze nie było żadnych szlaków rowerowych. No i przy tym bumie, ja już znakowałem dosyć znacząco, jeżeli chodzi o % odnawiania szlaków pieszych. Czyli te doświadczenie zebrałem. W terenie byłem często. No i pojawiła się propozycja, żebym zaprojektował szlaki rowerowe. I zaczęło się od pierwszych szlaków, a finalnie, myślę, że w obszarze byłego województwa częstochowskiego, bo ten obszar mniej więcej turystycznie podchodził pod PTTK i pod szlaki. Myślę, że ponad 500, albo i więcej km nowych, zaprojektowanych było. Ale to się wiązało od zaprojektowania, po wysłanie pozwoleń, znakowanie, odnawianie co 2 - 3 lata, urządzenia…

BHU: Sam to robiłeś? Czy miałeś ekipę?

P: Nie. Było tak, że ja dobierałem kogoś kto musiał mieć doświadczenie, bo trzeba było to przyuczyć, żeby schematy, normy przestrzegać. Później to już robiłem sam. Odnawianie czy malowanie nowych szlaków, często jest tak, że w kolejnych latach to robiłem solo. Bo robię w jedną stronę w danym kolorze, później powrót. I wychodziło to fajnie.

BHU: Oprócz szlaków rowerowych jeszcze zajmowałeś się opieką schronisk, byłeś szefem schronisk.

P: Tak, to prawda. Zaczęło się już na Jurze. Byłem taki hadkowy bardziej, bo to nie było schronisko takie typowe. Natomiast to była taka chatka do celów Maćka, który mnie później ściągnął do Pasterki. Poznaliśmy się na zawodach na orientację, gdzieś tam w Polsce, w Gdańsku, bo on jest z Gdańska. Wiedział, że mam doświadczenie turystyczne, w organizacji imprez. Znaliśmy się, najpierw były liny. I zaczęło się od tego, że na zawodach Adventure Racing, pierwszych w Polsce, na Jurze, on też przebiegał, zobaczył dom do wynajęcia. Taką drewnianą, starą chatę. Gdzieś w miejscowości Podlesice, w dziczy totalnej. I on wynajął ją. Mówi, że ma biuro turystyczne, to tam jakieś obozy, coś tam. No ale przez cały rok trzeba było się opiekować. To ja z Częstochowy dojeżdżałem, opiekowałem się, przyjmowałem klientów, studentów. Taki survivalowy klimat. Mnóstwo było imprez. Od malutkich, po techno, takie, że z generatorami prądu przyjeżdżali, bo prądu nie starczało w starych instalacjach. Aż się przeraziłem ze dwa razy. Ale to był też taki zwariowany czas. Fajna miejscówka, do tego, żeby przyjechać z Częstochowy jak mieliśmy chwilę. Godzina jazdy niecała i tam impreza w dziczy. Przy okazji budowanie i takie tam…

BHU: A później była Pasterka?

P: Tak, później była Pasterka. Urodziła się nam córka, Marysia. Ja robiłem przede wszystkim na linach, pracowałem na wysokości, techniczne malowania, ale mnóstwo było w sezonie pracy przy imprezach integracyjnych, liny dla dzieciaków, dorosłych tutaj na Jurze. Szczególnie Podlesice i Olsztyn. No ale zima zawsze była słabsza. Było tak, że Maciek mi zaproponował, żebym przyjechał tutaj prowadzić schronisko. Bo on 2 wziął w dzierżawę i na Szylińcu i w Pasterce. Ja odmówiłem, mam półroczne dziecko. Ale tak zawsze mi się marzyło, bo wyobrażenie, że jak będę gdzieś w górach, w pięknym miejscu, to ja mam czas na wszystko. Te wyobrażenia oczywiście się zmieniły jak tutaj się pojawiłem. Ale gdzieś tam przy piwie, jak byłem w Gdańsku, namówił mnie i w zasadzie przyjechałem z Gdańska następnego dnia i następnego się spakowaliśmy z żoną. Przyjechałem do Pasterki, mieliśmy na rok, bo tak się umówiłem z Maćkiem, że taka będzie odskocznia. No i z tego roku wyszło 7 lat prowadzenia schroniska w Pasterce. A później było głosowanie czy wracamy na Jurę czy zostajemy, bo trochę zaczęliśmy tu korzenie zapuszczać. Imprezy, znajomi, dzieci tutaj przedszkole i szkołę zaczynały, no to stwierdziliśmy, że tutaj kończymy, no bo z dzieciakami jest trudno w Pasterce, żeby codziennie dowozić, zajęcia dodatkowe. Człowiek się staje takim trochę niewolnikiem - taksówkarzem. A w Kudowej znaleźliśmy działkę, wybudowaliśmy się.

BHU: Fajny dom, z fajnym widokiem.

P: Z jednej strony fajnie, bo taki spokój, tej zieleni trochę dookoła, blisko góry gdzie mogę pobiegać. Ale jesteśmy na dole i dzieciaki same chodzą do szkoły. Mają koleżanki, zajęcia dodatkowe. I każdy jest swobodny.

BHU: Cyt.: "Egzamin wyglądał tak: cały mój rok siedział dookoła sali na ławeczkach. I ty w tych białych skarpeteczkach wychodziłeś na środek. Przy kominku w rogu siedział akompaniamator. A to był taki pan starszej daty, drobniutki, z wąskiem, takim jak miał Adolf Hitler. Cisza była absolutna. Nikt się nie śmiał, same blade twarze. Każdy miał stresa, bo żeby te układy poprawnie zaliczyć trochę jednak trzeba było czuć rytm i muzykę. Ja do tego nigdy drygu nie miałem. Na dyskotece, po 3 piwach jestem w stanie wyjść i wtedy pal licho czy ktoś patrzy czy nie, ale tutaj wychodzisz na środek i nagle 20 osób + egzaminator obserwują każdy krok. No i był taki taniec. Nie pamiętam tango czy walc. Że wychodzimy w parze, tańczymy i trzeba było wygiąć tułów partnerki. A ten mój wojskowy, jak to wojskowy, sztywny, jakby kij połknął i nie chce się ugiąć. Na dodatek on był potężnie zbudowany i silny. Więc ciężko było mi go nawet prowadzić. Więc próbuję na siłę trochę go nagiąć a on się nie daje. I potem mieliśmy przemieszczać się po parkiecie, a on jak to wojskowy, w lewo i w lewo. Ilekroć go próbuję podprowadzić w inną stronę, bo mi się wydawało, że trzeba inaczej. To on znowu w lewo. No to ja go znowu przeciągam w prawo. I tak się siłujemy i siłujemy. Aż ta muzyka poszła w diabły. Cały rytm prysł. Taniec się kończy, a my zatrzymaliśmy się na środku sali i dalej się siłujemy.”

BHU: Dużo mówimy o tym, że ty zbierałeś zespoły, brałeś udział w jakiś zespołach. Chciałem z tobą porozmawiać o tym jaką rolę pełniłeś w tych zespołach. Czy to był lider czy raczej dopasowywałeś się do kogoś czy raczej starałeś się stworzyć takie zespoły, które idealnie razem współgrały. Chociaż z praktyki wiem, że to nie jest możliwe, żeby panowała totalna demokracja w zespole, nawet 4 osobowy. Powiedz jakim jesteś liderem i czy zawsze jesteś liderem w zespołach, które budujesz?

P: Nie zawsze było tak, że ja byłem tym kapitanem najważniejszym. Wiadomo, że jak się dołączasz do jakiegoś zespołu, który był mocny i on cię wchłania, to to nie stajesz się tam szefem od razu. I tak też było przy rajdach, że ja w kolejnych latach „awansowałem” do tych lepszych teamów, najlepszych w Polsce, bo miałem propozycje, żeby przejść do nich. No to tam byli inni liderzy. Ja myślę, że we mnie raczej jest typ takiej osoby dominującej. Myślę, że nawet tutaj po znajomych, którzy w Pasterce gdzieś ze mną pracowali, ja byłem kierownikiem, miałem oczywiście Maćka, który był moim przełożonym, no bo on jest głównym dzierżawcą. Natomiast później jak robiliśmy zawody, to też wynikało, z tego, że tu dyskutujemy demokratycznie, ale tak by było lepiej, ja to widzę. Czyli zawsze gdzieś to moje zdanie próbowałem przemycić. No tak jest do tej pory. Jak organizuję zawody, to wiadomo, jestem dyrektorem, to jestem tą osobą, która dominuje. Uczę się, że trzeba tak naprawdę dać innym szansę, żeby kierowali danymi działkami i nawet jeżeli robią błędy, to zaufać im. I to jest kolejna nauka. Chociaż, jest ciężko, bo ja widzę tutaj błąd, tu widzę inaczej tą wizję. Ja doradzam wtedy, ale ok, daję tą swobodę i myślę, że to jest chyba jedyna szansa na to, żeby dobrać fajny skład. Bo uważam, że bez dobrego składu przy jakiejkolwiek organizacji, bez zaufania wzajemnego, to ci ludzie nas opuszczą. Bo nie widzą w nas osoby, która sama to może pociągnąć.

BHU: Czyli masz w sobie troszeczkę takiego control freaka, ale z drugiej strony walczysz z nim cały czas. I próbujesz oddelegowywać i darzyć zaufaniem najbliższe osoby.

P: Dokładnie. Ja myślę, że ja widzę u siebie mnóstwo wad. Myślę, że to jest tak, że wiele osób nie dostrzega tych wad i wydaje im się, że zawsze podąża dobrze i tak ma być i koniec. Natomiast ja widzę te wady, z którymi próbuję walczyć. No nie zawsze się to udaje, ale widzę to oddanie tej działki zaufanie. Później, żeby, jak się uda być bardziej wylewnym, więcej chwalić, niż mówić o błędach. Natomiast ja mam tą wadę, że wytknę te błędy. Ale tego chwalenia to już nie, bo to już takie naturalne, oczywiste. To jest kolejna wada, z którą próbuję walczyć. Wada, z tym, żeby więcej czasu poświęcać rodzinie. Że jak już jesteśmy razem w domu, to bądźmy razem jak mamy ten czas wolny, a nie tylko obok siebie. Bo myślę, że wiele osób ma z tym problem, bo mówią „a jak ty wyjeżdżasz z domu, to nie ma ciebie w domu tyle czasu, jak rodzina wytrzymuje?” A tu myślę, że jest kwestia taka: ja tak dużo nie wyjeżdżam. Ale staram się i uczę żeby, jak jestem w domu, to żeby poświecić ten czas rodzinie. Być z rodziną, nie obok rodziny. Bo myślę, że wiele osób w korporacjach ma dzieciaki, rodziny. Wychodzą o 7 rano, kończą o 20:00, w zasadzie widzą się godzinę i jeszcze położy się, chce sobie pograć, czy pooglądać w spokoju TV. I oni nie rozmawiają. I tak naprawdę nigdzie nie wyjeżdżają, ale oni nie są ze sobą związani. Dlatego to wiem, że chcę o to walczyć, o ten czas. Często mi się nie udaje, z braku czasu zawodowego. No życie nas goni coraz mocniej, ale to jest kolejna wada, z którą staram się walczyć.