Witajcie w podaście BlackHatUltra. W tym tygodniu zapraszam Was na spotkanie z Miśką Witowską.

​

Miśka Witowska: Myślę, że wszyscy którzy startują w zawodach gdzieś tam ulegają tej rywalizacji i myślę, że nie jest tak że nie rywalizujemy. Jak ktoś mówi, że nie. Ja tam nie lubię rywalizacji myślę, że to jest troszeczkę trochę ściema. To znaczy można nie lubić tego, że ta rywalizacja niesie ze sobą jakiś ładunek emocjonalny, jakiś stres czy presję, ale myślę, że jak widzimy konkurentkę czy konkurenta na trasie to zawsze jest chęć, żeby albo uciec tej osobie albo ją przegonić i to też nie przeszkadza w tym, żeby później na mecie się uściskać i wieczorem pójść na pizzę, prawda?  Bo ta rywalizacja jest na trasie tylko i wyłącznie przynajmniej w moim przypadku.

 

BHU: To była Miśka Witowska. Ja nazywam się Kamil Dąbkowski i witam Was w podkaście BlackHatUltra. Zapewne zauważyliście, że ten świat, o którym opowiadam Wam przez spotkania z ludźmi pełen jest niezwykłych charakterów. Dzisiaj nie będzie inaczej. Miśka Witowska zabłysnęła ostatnio wygraną w Tatrach Sky Maraton, gdzie pokonała niezwykle mocne zawodniczki takie jak Dominika Stelmach i Martyna Kantor. Poza faktem, że Miśka jest w świetnej formie to jednym z powodów wygranej mogło być to, że Miśka biegała na swoim terenie. Mieszka w Zakopanym i pochodzi z domu pełnego sportowców. Zapraszam Was na opowieść, w której łączy się literatura rosyjska, muzyka z lat osiemdziesiątych i zamiłowanie do sportowej rywalizacji pomimo tego, że Miśka za sportowca się nie uważa. Posłuchajcie.

 

Cześć Miśka. Witam Cię serdecznie.

​

Miśka Witowska: Cześć.

​

BHU: Dziękuję, że podjechałaś tutaj i widzimy się w ogóle w chacie biegacza. Zawsze jak jestem w Zakopanym to tutaj przyjeżdżam, bo jest strasznie fajna atmosfera i właśnie gospodarze są na tyle mili, że mogę tutaj małe studio urządzić. Ostatnio z Iwonką Januszek się na przykład widziałam. To już jakiś czas temu było. To już chyba rok minął od tego momentu, ale to jest takie fajne, miłe miejsce. Także super. Dziękuję, że podjechałaś. Opowiedz o wrażeniach z wczorajszego red bulla, bo był jakiś super mocny start. Ile minut w ogóle trwało całe przedsięwzięcie?

​

MW: Na początku chciałam podziękować za zaproszenie. Bardzo jest mi miło, że mnie zaprosiłeś do tej rozmowy. Także wielkie dzięki. Jeśli chodzi o Red Bulla to to było ciekawe doświadczenie muszę powiedzieć. Pierwszy raz wystartowałam w takiej formule i całość zajęła mi dokładnie cztery minuty i czterdzieści siedem sekund, ale dobrze mi jak lajcik, bo co to za wysiłek poniżej pięciu minut, ale to był wysiłek bardzo intensywny.

​

BHU: Jak się biegnie taki bieg? Czy Ty na przykład nie wiem masz w ogóle czas oddychać w jakiś normalny sposób czy Ty bierzesz haust powietrza i ciśniesz, ile wlezie? Jak to wygląda?

​

MW: Starałam się mimo wszystko oddychać, ale rzeczywiście ten wysiłek jest na tyle intensywny, że to jest praca praktycznie cały czas na sto procent. Zastanawiałam się nad możliwą strategią na taki bieg i w zasadzie strategia podejrzewam, że jest tylko jedna - po prostu zacząć mocno i wytrzymać do końca. Chociaż muszę przyznać, że nie jest to strategia przeze mnie lubiana i mimo wszystko pierwszą setkę starałam się nie przepalić, bo wiedziałam, że ona jest najłatwiejsza a co najgorsze dopiero mnie czeka wyżej i rzeczywiście tak było. Także.

​

BHU: Tak bo trasa tego biegu wiedzie pod skocznię więc na początku jest w miarę powiedzmy łagodniej, a dopiero potem stok zaczyna być coraz ostrzejszy, prawda?

​

MW: Tak i muszę przyznać, że jak rozgrzewałam się i była możliwość pobiegania tam po zeskoku to wybiegłam do granicy dwustu metrów i stwierdziłam, że dalej już nie próbuję, bo przeraziłam się tym jak tam jest stromo i zaczęłam się obawiać, że tą samą drogą nie zejdę i musiałabym po prostu całkiem na górę wybiec i z tego zrezygnowałam. Także wtedy dopiero dotarło do mnie to na co się piszę.

 

BHU: Jak traktowałaś ten start? Bardziej treningowo czy miałaś tam jakieś zakusy sportowe na wynik?

 

MW: Tu jest ciekawy wątek właśnie dotyczący startów treningowych. Ja nie przepadam za bardzo za tym określeniem ogólnie. Uważam, że start to jest start i oczywiście może on wynieść pewną korzyść do dalszych przygotowań, ale raczej staram się nie podchodzić do żadnego startu jak do treningowego. Chociaż bywa tak że startuję w zawodach jak by z pełnego cyklu treningowego, czyli nie luzuję za bardzo przed startem. Teraz tak było. Także muszę powiedzieć, że powiedzmy, że ten start nie był jakiś priorytetowy dla mnie i rzeczywiście z pełnego cyklu treningu do niego przystąpiłam, ale też nie jest tak że potraktowałam go zupełnie jakoś tak na lajcie.

 

BHU: Luźno.

 

MW: Tak, luźno.

​

BHU: Ale też to bardzo nietypowy jest bieg, prawda? Więc nie przygotowywałaś się jakoś chyba stricte pod tego wysiłek?

 

MW: Nie. Praktycznie w ogóle się nie przygotowywałam pod ten start. Rzeczywiście nawet myślę, że można by się przygotowywać do niego robiąc podbiegi bardzo strome, ale tak naprawdę takie realne przygotowanie wydaje mi się, że można by zrobić jedynie na tym obiekcie a on jest oczywiście niedostępny na co dzień. Z tego względu trudno trenować konkretnie chyba pod ten start.

​

BHU: Właśnie. Bardzo, bardzo ciekawe w ogóle zawody. A opowiedz, bo całkiem niedawno, bo to było co trzy tygodnie temu.

​

MW: Tak.

​

BHU: Wygrałaś Tatra Sky Maraton i chciałem Ci bardzo pogratulować, bo wspaniałe wyniki i wspaniały bieg. Mam nadzieję, że za chwilkę jeszcze opowiesz o nim więcej, ale chciałem Ciebie tak zapytać co Ciebie w ogóle przywiodło do takich wspaniałych wyników jakie teraz osiągasz? Wiadomo zaskoczyłaś wszystkich w dwa tysiące osiemnastym roku tym, że wygrałaś Mardułę i to był piękny moment. Ja pamiętam siedziałem wtedy na sali w kinie Sokół i obserwowałem, jak wychodzisz na to pierwsze miejsce to było i się zdziwiłem taka młoda dziewczyna wszystkich tam pokonała. To było strasznie fajne.

​

MW: Nie taka młoda. Miałam dwadzieścia chyba siedem lat to coś.

​

BHU: Nie wiem wyglądałaś słuchaj jak na osiemnaście.

​

MW: Dziękuję.

​

BHU: Znaczy nadal wyglądasz jak na osiemnaście.

​

MW: Dzięki bardzo. Miło to słyszeć.

​

BHU: I sobie tak pomyślałem, że jejku. W ogóle właśnie jakieś nowe twarze się pojawiają na tej scenie i że to jest kapitalne. A jak u Ciebie w domu rodzinnym wyglądała sytuacja, stosunek do sportu w ogóle? Bo są niektórzy którzy potrafią mieszkać pod górami i nawet i nie wychodzić w góry, a jak u Ciebie to wyglądało?

​

MW: Pochodzę z bardzo sportowej rodziny. U mnie w domu sportowe tradycje są duże. Przede wszystkim nasza rodzina specjalizuje się w sportach zimowych, ponieważ mój tata trenował narciarstwo alpejskie i teraz jest trenerem już od wielu lat dosyć znanym w środowisku narciarskim. Z kolei moja mama była łyżwiarką szybką i z bardzo dużymi sukcesami startowała w okresie juniorskim, bo była nawet wicemistrzynią świata juniorów. Także tradycje sportowe mam duże rzeczywiście.

​

BHU: A Twoja pierwsza dyscyplina jaka była w związku tym?

​

MW: Moja pierwsza dyscyplina to narciarstwo alpejskie i w zasadzie mogę śmiało powiedzieć, że jest to dyscyplina, która mnie ukształtowała.

​

BHU: Pod jakim kątem?

​

MW: Częściowo nawet jako człowieka, ale przede wszystkim jako sportowca, jeśli już użyjemy tego dużego słowa. Ja staram się raczej tego dużego słowa w kontekście mnie samej nie używać, ale rzeczywiście muszę powiedzieć, że takie podwaliny pod to co teraz robię zostały położone. Właśnie ten fundament został położony w okresie dziecięcym i wczesno nastoletnim, kiedy trenowałam narciarstwo alpejskie i to były naprawdę piękne czasy i myślę, że nauczyły mnie takich podstaw, które w sporcie są najważniejsze, czyli zasad fair play, tego, że trzeba włożyć trochę pracy w to, żeby był później efekt. Tego, że czasami się przegrywa i to jest nieodłączny element sportu. Także jestem bardzo wdzięczna moim rodzicom, że już od najmłodszych lat miałam okazję uprawiać sport i że dali mi tę szansę żebym zasmakowała troszeczkę tego życia sportowego.

​

BHU: Smakowałaś go pewnie cały czas wychowując się chociażby w tym domu, prawda? Trochę byłaś tym przesiąknięta.

​

MW: Tak, aczkolwiek u nas w domu raczej nie ma czegoś takiego, że na wierzchu stoją puchary, medale. Jakby nie ma takiej atmosfery jakby to nazwać, że to jest dom mistrzów. Absolutnie, czegoś takiego nie ma. Ten sport jest po prostu w naszym krwiobiegu. On po prostu jest w naszym życiu i nie traktujemy go jak coś wyjątkowego w tym sensie, że nie ma wokół tego sportu otoczki jakiejś i nie przypisujemy mu jakiejś ideologii. On po prostu jest.

​

BHU: Jest. To jest taka oczywistość jakby.

​

MW: Tak. To jest taka oczywistość, tak.

​

BHU: To fajnie. To nie typowe.

​

MW: Może nie. Nie wiem. Dla mnie jest normalne, bo w takim domu wyrosłam. Chociaż już oczywiście w momencie, kiedy ja się pojawiłam na świecie a wcześniej mój brat, który jest pięć i pół roku starszy rodzice oczywiście już nie byli aktywnymi sportowcami, ale właśnie poprzez to, że tata do tej pory działa w sporcie, jest trenerem narciarskim mamy z tym styczność dużą.

​

BHU: A powiedziałaś, że Ty się nie czujesz sportowcem to kim dla Ciebie jest sport powiedz przez duże s?

​

MW: Jejku. To jest trudne pytanie, bo musielibyśmy tutaj stworzyć definicję tego sportowca.

​

BHU: Nie dla Ciebie.

​

MW: Myślę, że sportowiec to jest taka. Znaczy, jeżeli zdefiniujemy jako sportowca osobę, która uprawia sport to taką osobą jest prawie każdy, prawda? Ale dla mnie sportowiec to jest osoba, która może żyje z tego, czyli uprawia sport profesjonalnie nie tylko jeśli chodzi o sposób trenowania, ale również, jeśli chodzi o ten aspekt finansowy i sportowcem na pewno jest osoba, która podporządkowuje w dużej mierze swoje życie temu co robi właśnie w danej dyscyplinie sportu.

​

BHU: Może po prostu jesteś trochę skromna i sportowiec dla Ciebie to jest?

​

MW: Tak jak myślę.

​

BHU: Znacznie więcej niż Ty robisz na przykład.

​

MW: Tak. Wydaje mi się, że to jest sedno sprawy.

​

BHU: Tak?

​

MW: Że dla mnie sportowcem na przykład nie wiem jest Justyna Kowalczyk czy Adam Szczot. Chociaż na naszym podwórku jak najbardziej bym wymieniła dużo osób, które też na to miano zasługują, ale ja jakby nie stawiam się w tej samej kategorii i stąd wynika ta moja wątpliwość co do nazywania mnie samej sportowcem.

​

BHU: A czy to jest tak, że aspirujesz do tego, żeby być sportowcem? Chciałabyś być? Takie są Twoje cele?

​

MW: Jeśli chodzi o poziom sportowy i jakby wszystko co jest związane z treningiem być może tak, aczkolwiek chyba bym nie chciała, żeby to było moje jedyne zajęcie, bo mimo wszystko traktuję bieganie. Akurat teraz to jest coś czym się zajmuję. Bieganie jako swoją pasję i aktywność, która sprawia mi bardzo dużo przyjemność i mam pewną obawę, że gdyby zamienić to na profesjonalizm w takim wydaniu też o którym wspomniałam, czyli również, jakby gdyby od tego zależały moje zarobki to myślę, że mogłabym część tej przyjemności utracić ze względu na presję, którą pewnie sama na siebie bym nałożyła więc wydaje mi się, że to w jakiś sposób teraz funkcjonuje jest dla mnie jak najbardziej wystarczające tak.

​

BHU: A wspomniałaś o tym, że teraz akurat zajmujesz się bieganiem. Czy to znaczy, że zakładasz opcję, że kiedyś zmienisz dyscyplinę sportu na przykład?

​

MW: Myślę, że jest taka możliwość. To znaczy ja sobie obiecałam, że wkręciłam się bardzo w bieganie, w biegi górskie konkretnie i jak najbardziej chciałabym jeszcze parę lat podziałać w tym temacie, ale nie mam takiego założenia, że będę biegać jeszcze nie wiem jeszcze dziesięć lat. Nie stawiam sobie takich ram czasowych i biorę pod uwagę to, że w pewnym momencie mogę stwierdzić, że już nie chcę tego robić. Zostawiam sobie taką furtkę i możliwość żeby po prostu zająć się czymś innym bo tak jak wspomniałam najważniejsze jest dla mnie to żebym w tym w kontekście mojego uprawiania tej dyscypliny to żeby czerpać z tego przyjemność i obiecałam sobie to już kiedyś że jeżeli w pewnym momencie przestanę tę przyjemność czerpać i będzie to dla mnie jakiś przymus niepotrzebny to lepiej to rzucić i zająć się czymś innym bo jest masa wspaniałych spraw dookoła,  rzeczy którymi można się zająć a zresztą cały czas mam wrażenie że na niektórych polach się nie realizuję na tyle na ile bym chciała więc mam kilka planów.

​

BHU: Pomysłów.

​

MW: Tak, kilka pomysłów. Mam plan B i C.

​

BHU: O proszę.

​

MW: I tak dalej także.

​

BHU: To fajnie. To mam nadzieję, że opowiesz o tym jeszcze, ale chciałem się Ciebie spytać, bo Ty studiowałaś jakiś bardzo ciekawy kierunek.

​

MW: Tak, tak. Skończyłam filologię rosyjską i socjologię przy okazji też.

​

BHU: A skąd taki wybór?

​

MW: Ojejku to też jest dobre pytanie, bo zasadzie zawsze byłam typem humanistycznym nie tylko dlatego że dodanie do siebie dwóch liczb sprawia mi trudność, czyli dwa plus dwa czasem jest pięć, ale po prostu takie były moje zainteresowania. Już pamiętam w okresie gimnazjalnym miałam taką zajawkę, że zagłębiałam się w duże dzieła literatury światowej Potem w okresie licealnym interesowałam się historią i też wydaje mi się, że kwestie językowe też mnie mocno pociągały i prawdę powiedziawszy w okresie maturalnym tak nie do końca byłam zdecydowana w którym kierunku iść. Na pewno wiedziałam, że chcę iść na studia. To było dla mnie oczywiste i wiedziałam, że to będzie coś związanego właśnie albo z językiem albo będzie to kierunek humanistyczno-społeczny przykładowo i wybór padł na filologię rosyjską, bo zawsze podobał mi się ten język, podobała mi się literatura rosyjska którą wówczas znałam słabo, ale miałam styczność z kilkoma dziełami i w ten sposób znalazłam się na tych studiach i nie żałuję.

​

BHU: A Twój ulubiony autor w związku z tym rosyjski?

​

MW: Oj nie ma chyba takiego jednego.

​

BHU: Nie ma.

​

MW: Nie.

​

BHU: To trzech wymień.

​

MW: Ojejku nie.

​

BHU: Albo trzy książki, które lubisz.

​

MW: To jest to jest trudny temat, żeby wybierać.

​

BHU: Tak?

​

MW: Tak. Ja mam problem z takim wyborem top, ale jest parę utworów które rzeczywiście mocno na mnie wpłynęły na przykład zaproszenie na egzekucję na (ns.17:27). To jest naprawdę książka, która myślę, że dość mocno mi poukładała pewne sprawy w głowie. Warto na pewno wymienić klasyków, czyli Dostojewskiego chociażby czy Gogola, który jest świetny i zabija śmiechem, śmiechem, który zawsze jest przez łzy akurat. Także to.

​

BHU: A jaki wątek (ns.17:52) Ci tak głęboko zapadły w pamięć?

​

MW: Wątek wolności, człowieka i tego jak człowiek jest postrzegany i gdzie są granice tej wolności.

​

BHU: Dobrze a ta socjologia czemu akurat w parze z rosyjstyką szła socjologia? Czy to był zupełnie osobny kierunek które robiłaś nagle?

​

MW: Tak, tak. Studiowałam równolegle dwa kierunki. Po pierwszym roku filologii. W zasadzie jak składałam papiery na studia dostałam się i na filologię, i na socjologię i wybrałam wówczas filologię, ale po roku stwierdziłam, że jednak chciałabym socjologię również studiować i to raczej była kwestia ambicji. A dlaczego? Dlatego że mój ówczesny partner studiował socjologię i zdarzyło mi się przeczytać kilka tekstów które on miał po prostu na zajęciach i na tyle mnie to zainteresowało, że stwierdziłam, że na pewno jest to coś w co chciałabym się zagłębić. To zainteresowanie muszę przyznać z kolejnymi latami troszeczkę słabło i jeśli miałabym zrobić ranking tych dwóch kierunków które ukończyłam to zdecydowanie na pierwszym miejscu jest filologia, a socjologia tak już domęczyłam troszeczkę. Też było mi trudno połączyć te dwa kierunki ze względu na harmonogram zajęć. Także ta socjologia mi się troszeczkę odwlekła w czasie i skończyłam ją tylko na poziomie licencjatu.

​

BHU: Czyli trzy lata?

​

MW: Trzy lata tak a filologię pięć.

​

BHU: A co na początku w tej socjologii Ci się spodobało? Tak jak przeczytałaś tę pracę u swojego chłopaka to co Ci się tam spodobało?

​

MW: Wiesz co już teraz tak dokładnie nie pamiętam, bo to było dobrych kilka lat temu. Wydaje mi się, że od nastoletnich lat miałam takie ciągoty, żeby obserwować ludzi dookoła i w takim kontekście w skali mikro, ale również w skali makro ciekawiło mnie to, dlaczego dane społeczeństwo funkcjonuje w taki a nie inny sposób i myślę, że to mnie tak pociągnęło w tym kierunku.

​

BHU: Przeczytałem i wiem czym się zajmujesz na co dzień. Wiem, że trenujesz osoby niepełnosprawne i tak troszeczkę wychodzi z tego taki obraz, że Ty masz takie jakieś ogromne zainteresowanie właśnie ludźmi w ogóle a przy tym masz jakieś niesamowite pokłady empatii i dobrych uczuć do ludzi, bo to nie jest łatwa praca, którą Ty wykonujesz. Wiesz, że jest potrzebna. Taką jesteś duszą humanistką można powiedzieć. To jest bardzo ładne.

​

MW: Szczerze mówiąc nie definiowałam siebie tak nigdy, ale wydaje mi się, że jest w tym trochę prawdy, że rzeczywiście kwestia empatii, współczucia, współodczuwania z innymi ludźmi jest dla mnie bardzo ważna. Nie jestem wprawdzie typem społecznika. Nie mam tak że muszę być wiecznie wśród ludzi, często szukam samotności albo zawężam grono osób z którymi mam chęć przebywać do jednej przykładowo. Tak się zdarza ale tak coś w tym jest i rzeczywiście ta moja obecna praca jest związana z socjologią bo trafiłam do tej pracy przez to że czy dzięki temu że musiałam zrobić praktyki studenckie a że wachlarz możliwości był duży jeśli chodzi o wybór tego gdzie te praktyki mogą się odbywać to stwierdziłam że warto zamiast przekładać papiery w jakimś biurze i parzyć kawę jak to czasami na praktykach bywa warto zająć się czymś co jest pożyteczne i może nieść korzyść dla innych osób i tak trafiłam do fundacji gdzie początkowo właśnie pracowałam jako praktykantka i wolontariuszka a później została mi zaproponowana tam praca na stałe.

​

BHU: I ile lat już pracujesz w tej fundacji?

​

MW: Cztery bodajże. Tak, chyba czwarty rok teraz.

​

BHU: Jak wygląda Twój dzień normalny w pracy?

​

MW: My mamy dosyć nieduży wymiar godzin pracy, bo to czym się zajmujemy to zajęcia sportowe które organizujemy dla osób z niepełnosprawnością. Mamy dwie grupy, grupę dziecięcą i grupę dorosłych. W tej grupie dorosłych są osoby zarówno z niepełnosprawnościami jak i seniorzy i tych godzin zajęć w tygodniu jest kilka czy kilkanaście łącznie po południu więc w lecie w lecie mam więcej czasu na bieganie, ale uzupełniam tę pracę drugą pracą.

​

BHU: Jest to praca z jednej strony taka która spełnia Cię w jakimś stopniu tak emocjonalnie, prawda? Dużo Ci daje praca z niepełnosprawnymi?

​

MW: Bardzo dużo. Tak, wydaje mi się, że takim największym plusem tej pracy jest to, że moim niewielkim nakładem pracy mogę umożliwić innym rozwój, umożliwić im pokonywanie swoich barier, które wydawało im się, że nigdy nie są możliwe do pokonania i to jest chyba coś co jest najbardziej wartościowe w tej pracy. Oczywiście są momenty, kiedy bywa trudno. Ja też jestem osobą, która chłonie emocje. Jestem jak gąbka i nie spływa po mnie i czasami jak jest ciężko to zastanawiam się czy aby na pewno się nadaję do tego czy emocjonalnie jestem w stanie to wytrzymać, ale z drugiej strony są takie chwile, kiedy wszystkie te trudniejsze momenty odchodzą w niepamięć, bo odczuwam tak ogromną satysfakcję z tego jak moim właśnie niedużym nakładem pracy mogę pomóc innym, że to jest tego warte. Mam dużo takich historii, które rzeczywiście podnoszą na duchu i pokazały mi, że warto działać.

​

BHU:A mogłabyś opowiedzieć jedną z takich historii?

​

MW: Jasne. W zasadzie nawet ostatnio taka się przytrafiła. Trafiła do nas do grupy dorosłej dziewczyna, która kilkanaście już lat temu miała wypadek samochodowy i po prostu nie doszła do pełni zdrowia po tym wypadku. Ma problemy z poruszaniem się i z koordynacją i mieliśmy trening z kijkami po prostu polegający na tym, że poszliśmy na spacer. Ja byłam akurat z niewielką grupą zawodników naszych i ta dziewczyna była pierwszy raz bodajże na takim treningu. Poszliśmy pod reglami i potem do jednej z dolinek i w miejsce, gdzie przeciętny turysta nie miałby absolutnie żadnych trudności i jakby po prostu spacer. Nic trudnego dla niej to było wyzwanie i starałam się ją cały czas mobilizować ale widziałam w niej ogromny zapał mimo tego że rzeczywiście musiała ze sobą walczyć bo ta trasa nie była dla niej łatwa ale to jak niesamowicie była szczęśliwa w momencie kiedy dotarłyśmy do celu to było coś przepięknego naprawdę i mówiła właśnie Ania wtedy że nigdy w życiu nie była w tym miejscu i nie spodziewała się że kiedykolwiek się tam pojawi i gdyby nie nasza trenerska pomoc to po prostu no nie byłaby w stanie w takie miejsce dotrzeć co oczywiście nie jest prawdą bo skoro dotarła tam z nami to mogłaby dotrzeć z kimś innym, prawda? Ale u osób z niepełnosprawnością często jest tak że mają poczucie, że wiele rzeczy jest dla nich nieosiągalnych, prawda? My mamy takie podejście, że nie ma rzeczy niemożliwych. Oczywiście każdy ma pewne ograniczenia i my się z nimi liczymy, ale raczej jesteśmy z tych którzy nie głaszczą po głowie tylko motywują na maxa do działania i widzimy potem bardzo piękne efekty tego.

​

BHU: Tak bo wszystko się sprowadza tak naprawdę do wiary we własne siły, prawda? I Wy im pomagacie uzyskać tę wiarę, żeby ta wiara do nich wróciła.

​

MW: Tak się staramy, tak.

​

BHU: To jest fajne, bo tak naprawdę to Ty też na co dzień to robisz. Też walczysz ze sobą, ze swoimi słabościami i Twoja kariera sportowa to jest nic innego jak stawanie się coraz lepszą.

​

MW: To prawda dlatego pomimo tego, że jestem osobą pełnosprawną oczywiście nie mogę się porównywać do osób z niepełnosprawnościami, bo nie mierzę się z takimi problemami jak oni, ale też rzeczywiście w tym co robimy jest ten aspekt pokonywania własnych słabości i przesuwania tej granicy. Także staram się przynajmniej w tym aspekcie mentalnym przekładać to co robię w swoim sporcie na to co robię w pracy.

​

BHU: Właśnie. Tak by się wydawało, że to są zupełnie odległe od siebie jakby dwa wszechświaty pomaganie niepełnosprawnym w dojściu do sprawności i Twoje niesamowite bieganie po górach, ale tak naprawdę zasady są te same, które rządzą tymi dwoma światami, prawda?

​

MW: Wiesz co ja bym powiedziała, że to nie jest tak odległe, bo my w naszej grupie mamy osoby, które nazwę sportowcami. My ich nazywamy sportowcami, bo to są sportowcy. Nasze zajęcia są pewną formą rehabilitacji, ale już teraz poziom tych zajęć jest na tyle wysoki, że my po prostu uprawiamy sport i specjalizujemy się w konkretnych dyscyplinach sportu. Z grupą dziecięcą startujemy w zawodach. Na zawodach są medale. Jest rywalizacja. Także to też jest sport zdecydowanie.

​

BHU: Absolutnie jest a czy Ty również pomagasz niepełnosprawnym sportowcom na przykład czy nie?

​

MW:  Nie miałam jeszcze takiej okazji. W naszej grupie przeważająca część osób to osoby z intelektualną niepełnosprawnością. Jest kilka osób z taką ruchową niepełnosprawnością ale zwłaszcza w tej grupie dziecięcej jest przewaga osób z tą intelektualną niepełnosprawnością więc to też jest tak że część z nich jakby też nie analizuje wszystkiego, nie zdaje sobie sprawę z niektórych swoich ograniczeń ale ma też swoje lęki i swoje słabości i my staramy się pokazywać tym naszym dzieciom że to jest do przejścia, do przeskoczenia i staramy się szerzyć taką świadomość tutaj w naszym zakopiańskim światku bo głównie działamy tutaj na terenie Zakopanego i Podhala, aczkolwiek już nas kojarzą w Polsce. Właśnie staramy się szerzyć świadomość tego, że sport może być formą rehabilitacji, ale może też być wśród niepełnosprawnych naprawdę na wysokim poziomie.

​

BHU: I też jest to forma terapii, prawda? Znaczy w sensie nie jest to rehabilitacja tylko fizyczna, ale również.

​

MW: Zdecydowanie, tak. Nasi podopieczni bardzo się rozwijają pod kątem intelektualnym i społecznym i to widać. Ja na przestrzeni tych kilku lat pracy widzę to bardzo dokładnie. Chociaż oczywiście trzeba powiedzieć, że nasze zajęcia trwają kilka godzin w tygodniu a ogrom pracy wykonują rodzice i wszyscy terapeuci, którzy z naszymi podopiecznymi pracują. Także też nie przypisujemy sobie wszystkich zasług, bo naprawdę ogrom, ogrom pracy jest po stronie rodziców.

​

BHU: Dobrze. To porozmawiajmy trochę o Tobie jako o sportowcu. Zaczęło się od narciarstwa alpejskiego?

​

MW: Tak.

​

BHU: I co potem?

​

MW: Wesz co to narciarstwo towarzyszyło mi jakoś do drugiej czy trzeciej klasy gimnazjum. Także dosyć szybko zakończyłam ten etap zawodniczy w narciarstwie, ale w międzyczasie byłam ogólnie bardzo sportowym dzieckiem. W międzyczasie liznęłam też inne dyscypliny. Oczywiście największe siły były skierowane na narty, ale byłam takim pupilkiem też wuefistów i wysyłali mnie na absolutnie wszystkie możliwe zawody więc jak było pływanie to pływałam, jak był rower to to jeździłam na rowerze, startowałam na łyżwach, również w biegach, w lekkiej atletyce, w jakimś pięcio czy cztero, bo już nie pamiętam, w koszykówce nawet. Także ten sport rzeczywiście centrum stanowiły narty, ale w okresie letnim mieliśmy dużo takiej ogólnorozwojówki i tak. Także nie tylko narciarstwo a później miałam moment odwrotu od sportu. To był czas, kiedy chyba już miałam troszeczkę przesyt. Chociaż miałam to szczęście, że moi rodzice nigdy nie byli jakoś tacy nad ambitni i mnie nie zmuszali do sportu więc jak powiedziałam, że już nie chcę na tych nartach jeździć i startować w zawodach oni jak najbardziej dobrze to przyjęli. Zresztą jako byli sportowcy rozumieli doskonale. Właśnie przyszedł taki moment, kiedy stwierdziłam, że już troszeczkę mam za dużo tego sportu, bo to był czas, kiedy wolałam się spotkać się ze znajomymi i jak na narty to raczej na przykład ze znajomymi na Kasprowy niż o siódmej rano na trening na (ns.32:57). To był czas licealny i później na studiach taki czas odwrotu można powiedzieć od sportu. Za to był to okres mimo wszystko bardzo intensywny, bo ja to nazywam okresem rock'rolla.

​

BHU: Dobrze brzmi.

​

MW: Dobrze brzmi i było fajnie. Nie żałuję niczego.

​

BHU: Złapałaś za gitarę?

​

MW: Nie, nie za gitarę nie złapałam, bo chyba mam za mało cierpliwości do tego, ale już od okresu takiego podstawkowego interesowałam się muzyką i tak się złożyło, że mój starszy brat miał parę płyt Iron Maiden i zafascynowałam się tym gatunkiem i potem w okresie właśnie gimnazjalnym, licealnym i na studiach byłam bardzo mocno wkręcona w muzykę. Interesowałam się mocno. To jest też taka studnia można powiedzieć bez dna. To jest coś takiego że jak się pozna jeden zespół można na tym zaprzestać ale ja szukałam dalej i głębiej aż w końcu doszłam do takiego etapu że wyszukiwałam jakieś zespoły nie wiem czy cieligowych i metalowy zespół z Niemiec, prawda? Czy z Brazylii i też miałam takich znajomych pasjonatów, którzy do teraz są w temacie i jakoś tak się potoczyło, że przez dobrych kilka lat ta muzyka była dla mnie najważniejsza.

​

BHU: Ale jak to się realizowało? Jeździłaś na koncerty na przykład?

​

MW: Tak, zagłębiałam się w historię zespołów. Słuchałam coraz więcej, grzebałam i oczywiście jeździłam na koncerty.

​

BHU: Ciekawy jestem jak Twoje zdjęcia wyglądają z tego okresu?

​

MW: Wiesz co akurat ta fascynacja muzyczna jakoś szczególnie się nie odbiła na moim wyglądzie. Raczej zawsze uważałam, że nie muszę się przebierać, żeby ktoś mnie nazwał w taki sposób w jakich może bym chciała być nazywana. Zresztą chyba nigdy tak nie miałam, że chciałam być jakoś tam zaszufladkowana. Chociaż rzeczywiście na koncerty ta stylówka była, ale nie wiem jakie masz wyobrażenie. To nie były dla glany i czarne spodnie przykładowo i skóra tylko to był klimat strojów z lat osiemdziesiątych, czyli białe adidaski, jeansy.

​

BHU: Jakiś makijaż?

​

MW: Nie. Chyba że kiss tak.

​

BHU: Właśnie.

​

MW: Byłam trzy razy na kiss w zeszłym roku ostatni raz.

​

BHU: Tak?

​

MW: Tak. Ojej kiss to jest ważny dla mnie.

​

BHU: Dinozaury?

​

MW: Dinozaury oczywiście. Wspaniała kiczowata muzyka uwielbiam.

​

BHU: To mnie zaskoczyłaś totalnie Kissem już. I co z tą muzyką? Ona nadal funkcjonuje w Twoim życiu?

​

MW: Tak, jak najbardziej. To nie jest tak że przez parę lat słuchałam i teraz odstawiłam. Nie, nie nadal jest dla mnie istotna, ale już nie uczestniczę tak bardzo w tym życiu. Już troszeczkę też kontakty mi się pozmieniały i oczywiście mówię cześć tym znajomym z którymi się trzymałam jak najbardziej, ale to życie rock'rollowe jakby zmieniłam troszeczkę na bardziej sportowe.

​

BHU: Pod hasłem życie rock'rollowe tu się mieści również imprezowanie?

​

MW: Tak mieści się, mieści się. Ja byłam zawsze typem bardzo dobrej uczennicy od poniedziałku do piątku a w sobotę impreza także. Także tak było troszeczkę imprezowania, ale szczerze mówiąc to są pewnie jakieś tam błędy młodości, ale nie żałuję tego jakoś szczególnie bo mam masę wspaniałych wspomnień z tego okresu i wyszalałam się wtedy, kiedy był na to czas a teraz już nie mam takiej potrzeby.

​

BHU: A teraz nadal słuchasz metalu? Ja strasznie nie lubię generalizować i kategoryzować muzyki, ale powiedzmy, że słuchałaś muzyki metalowej.

​

MW: Metal to jest bardzo pojemne pojęcie, prawda? Ale jeśli możemy rzeczywiście bardzo ogólnikowo tak to nazwać. Tak nadal słucham chociaż moje horyzonty muzyczne się troszeczkę poszerzyły. Już teraz nie jestem aż tak ortodoksyjna w swoich upodobaniach i zdarza mi się sięgnąć po klimaty po które dziesięć lat temu pewnie bym nie sięgnęła na przykład czasem do biegania zdarzy się coś co kiedyś bym stwierdziła, że absolutnie nie wolno.

​

BHU: Czyli co na przykład?

​

MW: Nawet zdarzy mi się posłuchać muzyki elektronicznej, aczkolwiek nie znam się na niej zupełnie. Jakieś dobre rapsy, hity. Tego typu klimaty, ale rzeczywiście trzonem jest dla muzyka metalowa, rockowa.

​

BHU: Czy giatrowa?

​

MW: Tak, gitarowa to jeszcze szerzej. Ja się interesowałam głównie muzyką z lat osiemdziesiątych głównie metal, hardrokiem. Tak to myślę, że był trzon.

​

BHU: To opowiedz jak to bieganie się pojawiło w Twoim życiu w takim razie tak na serio i czy to od początku były góry czy jeszcze coś po płaskim zaczęłaś biegać?

​

MW: Od początku były góry zdecydowanie. W zasadzie mogę powiedzieć, że zaczęło się od chodzenia po górach. Dopiero potem pojawiło się bieganie. Jak mieszkałam w Zakopanym do ostatniej klasy liceum wydaje mi się, że nie doceniałam w pełni uroku tego miejsca i piękna i tego wszystkiego co ono oferuje i dopiero po wyjeździe na studia doceniłam to w jak niesamowitym miejscu miałam okazję mieszkać i zainteresowałam się bardziej Tatrami. Chociaż interesowałam się nimi już trochę w okresie licealnym, ale taka prawdziwa fascynacja wydaje mi się, że przyszła dopiero w okresie właśnie studiów i wracałam co tydzień do Zakopanego dlatego że tutaj się czułam znacznie lepiej niż w Krakowie i chodziłam po tych górach, poznawałam je coraz lepiej. W pewnym momencie zaczęłam się interesować topografią i zaczęłam zgłębiać tematy tatrzańskie i od tego chodzenia po górach wydaje mi się, że się zaczęło, aczkolwiek przypominam sobie taką sytuację na ostatnim roku moich studiów na filologii, czyli to był dwa tysiące czternasty na dwa tysiące piętnasty mieszkałam z moją przyjaciółką Magdą i ona wychodziła biegać na Błonie. Ja wtedy tylko chodziłam po górach i to była moja główna aktywność. Raczej żadnego innego sportu nie uprawiałam, ale w pewnym momencie stwierdziłam: Dobra. W sumie mogę też pójść pobiegać i tak wydaje mi się, że się zaczęło z bieganiem. Z jednej strony poprzez właśnie to, że chodziłam po Tatrach potem zaczęłam po nich chodzić coraz szybciej a potem zaczęłam po nich biegać a z drugiej strony zobaczyłam, że moja przyjaciółka biega więc pomyślałam: Dobra. To ja też bym chciała i pamiętam jak dziś, że kółko, na Błoniach które ma trzy i pół kilometra myślę, że krakusi mnie tutaj mogą poprawić, ale coś koło tego to było może nie wyzwanie dla mnie, ale powiedzmy, że było przebiegnięcie tego dystansu było męczące więc wychodziłam sobie raz czy dwa razy w tygodniu w Krakowie w trakcie w trakcie studiów właśnie na Błonia pobiegać. Zwiększałam coraz bardziej ten dystans i tak się tak się zaczęło.

​

BHU: Jakieś starty w lasku wolskim?

​

MW: Nie, nie Właśnie akurat tam nigdy nie miałam okazji, ale zdaje się, że moim pierwszym startem był bieg na Bagry czy jakoś tak to się nazywało. To było na wiosnę dwa tysiące piętnastego roku dziesięć kilometrów w takim minimalnym crossie i to był mój start i pamiętam, że biegałam po tych chwil Błoniach, przygotowywałam się oczywiście na takiej zasadzie, że dobra. Dzisiaj przebiegnę więcej albo dzisiaj przebiegnę szybciej. W weekendy przyjeżdżałam do Zakopanego, chodziłam po górach czy tutaj próbowałam biegać pod reglami i wystartowałam w tych zawodach i tak to się zaczęło. Potem zdaje się, że miałam jeden start, jeden jedyny start po płaskim w mojej biegowej przygodzie i to był półmaraton krakowski. Krakowia półmaraton to się chyba nazywa. W październiku jakoś tak pomyślałam, że to jest fajne wyzwanie przebiec dwadzieścia jeden kilometrów. Nigdy wcześniej tego dystansu nie pokonałam więc sobie wyznaczyłam jako cel przebiegnięcie tego półmaratonu. W międzyczasie zobaczyłam, że jest coś takiego jak bieg Marduły i tutaj i zostałam złapana. Tutaj połknęłam haczyk tak.

​

BHU: Tak bo to Twoje Tatry?

​

MW: Tak, tak. Właśnie nie wiem jak to się stało, że nie wiedziałam o istnieniu tego biegu wcześniej, ale pamiętam, że poszłam na metę, zobaczyłam Marcina Świerca który zwyciężył.

​

BHU: Który to był rok, pamiętasz?

​

MW: To był dwa tysiące piętnasty.

​

BHU: Piętnasty.

​

MW: Tak. Zobaczyłam jego czas. Wiedziałam jaka jest trasa. Znałam dobrze te szlaki i dla mnie to było coś niesamowitego, coś zupełnie niewyobrażalnego i pomyślałam sobie wtedy, że też bym tak kiedyś chciała i wydaje mi się, że tutaj był taki moment, kiedy stwierdziłam: Dobra, kiedyś może pobiegnę w górach, ale pamiętam, że też miałam taką refleksję, że skoro to się nazywa bieg górski to znaczy, że trzeba biec cały czas a ja jeszcze nie dałam rady cały czas biec, bo gdzieś tam przechodzę do marszu więc wydawało mi się, że nie, że jestem na to za słaba. Dopiero teraz z perspektywy czasu widzę, jak to wygląda i że nie zawsze się biegnie. Nawet czołówka nie zawsze biegnie, ale wtedy myślałam, że to trzeba być naprawdę wymiataczem, żeby to przebiec wszystko.

​

BHU: Jak potem zaczęłaś się przygotowywać pod tę górę? Ciągle sama czy już zaczęłaś szukać jakiejś pomocy trenerskiej?

​

MW: Nie, jeszcze wtedy przygotowywałam się sama i przygotowywałam się w od wiosny, bo zima dla mnie zawsze oznaczała narty i raczej nie kojarzyła mi się z bieganiem więc dwa tysiące szesnastym roku wymarzyłam sobie, że pobiegnę w biegu Sokoła i rzeczywiście tak się stało. Jeszcze wcześniej po drodze zaliczając półmaraton podhalański. Tak to się nazywało. Już tej imprezy nie ma niestety a bardzo była fajna. Maraton podhalański i półmaraton podhalański. Ten półmaraton podhalański był po asfalcie, ale zdecydowanie nie był płaski. Nie pamiętam jakie tam było przewyższenie.

​

BHU: A trasa jak szła?

​

MW: Trasa prowadziła gdzieś tam z Bańskiej przez Ząb. Potem Nowe Bystre i przez Słodyczki na Gubałówkę. Potem zbieg przez Salamandrę do Kościeliska i z Kościeliska między Kubińca do Zakopanego.

​

BHU: Tak, czyli cały czas.

​

MW: Cały czas.

​

BHU: Po terenie. Znaczy z przewyższeniami.

​

MW: Tak, po asfalcie, ale z przewyższeniami góra-dół, tak więc w dwa tysiące szesnastym zaliczyłam właśnie ten bieg półmaraton podhalański i później.

​

BHU: I jak Ci tam poszło w ogóle?

​

MW: Wygrałam.

​

BHU: Oczywiście że wygrałaś.

​

MW: Tak się stało.

​

BHU: Czy Ty już wtedy czułaś, że Twoja forma rośnie od tego pierwszego kółka trzy i półkilometrowego?

​

MW: Tak. To znaczy widziałam zdecydowany progres, że już trzy i pół kilometra mnie nie zabija, jestem w stanie przebiec dwadzieścia jeden więc już jest dobrze, ale też nie za bardzo miałam punkt odniesienia do końca, tak? Nie do końca potrafiłam sama siebie ocenić i w zasadzie zawsze z każdym kolejnym startem był ten element zaskoczenia, że o kurczę jednak fajnie to idzie. Nie spodziewałam się a tak mam do teraz w zasadzie. Tak mam.

​

BHU: Ale chyba teraz właśnie też pytanie czy wtedy miałaś jakieś koleżanki biegowe z którymi rywalizowałaś czy nie?

​

MW:  Nie.

​

BHU: Nie?

​

MW: Nie, nie.

​

BHU: Bo teraz tego punktu odniesienia masz troszeczkę więcej.

​

MW: Zdecydowanie. Tak, tak. Wtedy po prostu wychodziłam, otwierałam drzwi od domu, wychodziłam: Ahoj przygodo! Biegnę przed siebie i tak wyglądał mój trening. Miałam oczywiście w głowie czasami jakieś mini challenge, że tutaj teraz wybiegnę, nie przejdę do marszu. Troszeczkę starałam się czytać o bieganiu, ale to cały czas była taka partyzantka, pełna, pełna amatorka zupełnie bez profesjonalnego przygotowania. Naprawdę moja wiedza była niewielka wówczas, ale wydaje mi się, że te lata dziecięce i nastoletnie które spędziłam w takim jednak pewnym rygorze treningowym, bo tych treningów było sporo. Myślę, że około czterech w tygodniu to dało dużą bazę, ale myślę, że musimy jeszcze wrócić do dwa tysiące siedemnastego, bo on też był dość istotny. Wtedy pobiegłam po raz pierwszy bieg Marduły a trzy tygodnie później odbyły się Mistrzostwa Polski w biegu górskim na długim dystansie, na Śnieżce i tam zajęłam trzecie miejsce co dało mi kwalifikację na mistrzostwa świata. Tak to było duże wydarzenie dla mnie i rzeczywiście coś wyjątkowego i to był rok, kiedy z Marcinem Rzeszótko trenowałam już wtedy tak. W zasadzie epizod mieliśmy wcześniej jakoś w dwa tysiące szesnastym roku przed tutaj naszym lokalnym biegiem niepodległości Marcin rozpisał mi plan treningowy taki miesięczny mniej więcej bo mniej więcej tyle było czasu do zawodów i ja wtedy dopiero zobaczyłam że jeżeli jest ten plan treningowy i to wszystko jest takie poukładane to te rezultaty mogą być naprawdę znacznie lepsze i wtedy to ma ręce i nogi i wtedy doszło do mnie że można to moje bieganie potraktować troszeczkę bardziej na sportowo.

​

BHU: A znalazłaś czas na te treningi bez kłopotu?

​

MW: Raczej w okresie takim letnim ten czas mam. Gorzej jest zimą wtedy pracuję dużo więcej i rzeczywiście to przygotowanie moje zimowe nadal jeszcze odbiega od ideału, ale z każdym kolejnym rokiem staram się wygospodarować więcej czasu na trening tak żeby nie zaczynać od zera na wiosnę tylko odbudować bazę w zimie.

​

BHU: Ale to w ogóle ciekawe, bo miesięczny plan treningowy jest to dosyć krótki plan.

​

MW: Tak. Tak plus minus. Teraz nie pamiętam dokładnie, ale to myślę, że były cztery czy pięć tygodni.

​

BHU: I ile dni w tygodniu trenowałaś wtedy zgodnie z tym planem?

​

MW: Chyba cztery. Trzy albo cztery jakoś tak. Koło czterech.

​

BHU: Tak na spokojnie. W sensie nie.

​

MW: Tak.

​

BHU: Marcin Ci nie wrzucił jakiś nie wiadomo jakich obciachów?

​

MW: W dwa tysiące osiemnastym też tak biegałam.

​

BHU: Naprawdę?

​

MW: Tak. Też tak dużo. Ja myślę, że do tej pory jakbym porównała się z dziewczynami, jeśli chodzi na przykład o kilometraż to zdecydowanie mniej tego biegania jest u mnie.

​

BHU: I dlaczego tak jest, jak myślisz? Nie potrzebujesz więcej czy nie masz czasu na więcej czy po prostu wystarcza Ci to?

​

MW: Tak z każdym kolejnym rokiem wydaje mi się, że godzin treningowych w tygodniu przybywa i dni treningowych przybywa, ale jeśli chodzi o kilometraż to też jest coraz większy, ale dalej nie jest aż tak duży jak właśnie u niektórych koleżanek. Myślę, że u mnie by tak duży kilometraż się nie sprawdził. Ja się nie regeneruję bardzo szybko i zresztą z Marcinem myślę, że oboje mamy taką zasadę, że lepiej mniej a konkretnie niż bardzo dużo bez jakiś takich konkretnych założeń treningowych.

​

BHU: Zwłaszcza że Ty nie biegasz długich dystansów przynajmniej na razie.

​

MW: Tak.

​

BHU: Jest bardzo siłowe, tak? Bo lubisz biegać po prostu duże przewyższenia i rozumiem, że sporo z tego treningu to jest trening siłowy po prostu, prawda?

​

MW: Tak całkiem sporo. To znaczy zależy, jak rozumiemy trening siłowy.

​

BHU: Na siłowni.

​

MW: Nie to nie. To nie.

​

BHU: Siłowe, ale w terenie?

​

MW: Siłowe w terenie. Tak, tak.

​

BHU: Czyli z obciążeniem nie ćwiczysz?

 

MW: Zdarza się. Zdarzyło się w tym roku. Zrobiliśmy taki cykl siłowy w którymś tam miesiącu i też przygotowania takie ogólne na siłowni w zimie ogólnie nie ma tego dużo raczej. Raczej w terenie.